மெல்லிய ஏமாற்றம் மனத்தில் படர்ந்தாலும் இப்படி அவன் கைகளுக்குள் இருப்பதே பெரும் ஆறுதலாய் இருக்க, மெல்ல உறங்கினாள் அன்பினி.
அவனால் முடியவில்லை. விழித்தே கிடந்தான். அடுத்த இரண்டு நாள்களும் இப்படியேதான் கழிந்தன. மனம் முழுக்க ஏமாற்றமும் கவலையுமாக அன்பினி புறப்பட, அவனும் வந்தான்.
அவள் முகம் பளீரென்று மலர்ந்தது. அவசியம் தாண்டிய எந்தப் பேச்சும் இல்லா மெல்லிய மௌனம். ஆனாலும் அவனருகில் இருக்கிறோம் என்கிற எண்ணம், அவளை நிற்சிந்தையாய் அந்தப் பயணத்தை அனுபவிக்க வைத்தது.
அவன் காரைக் கொண்டுவந்து அவர்கள் வீட்டின் முன்னால் நிறுத்தினான். உள்ளே வா என்று சொல்ல முடியாது. இனி எப்போது அவனைப் பார்க்கக் கிடைக்கும் என்றும் தெரியாது. நெஞ்சு கனக்க, “வாறன்!” என்று முணுமுணுத்தபடி இறங்கினாள். கூடவே இறங்கினான் அவன்.
அவளால் நம்பவே முடியவில்லை. அவனும் வரப்போகிறானா என்ன? விழிகளை விரித்துப் பார்க்க, “என்ன, ரோட்டிலையே நிக்கிற பிளானா? நட!” என்றான் எழுந்த சிரிப்பை உதட்டுக்குள் மறைத்தபடி.
“வா…வாங்க!” சந்தோசத் தடுமாற்றத்தோடு அழைத்தபடி வீட்டுக்குள் ஓடினாள்.
தன் முடிவு சரிதான் என்று தெரிந்தது அவனுக்கு. அன்று தந்தை எடுத்துச் சொன்னவைகளும் மனத்தில் இருந்ததால் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி வந்துவிட்டான்.
இவர்களைச் சோடியாகக் கண்ட இந்துமதியும் திக்குமுக்காடிப் போனார். விழிகள் வேறு இலேசாகக் கலங்கிவிட, “வாங்கோ தம்பி, வாங்கோ வாங்கோ!” என்று வாஞ்சையும் சந்தோசமுமாய் வரவேற்று, அவனை உபசரித்தார்.
அவள் திருநாவுக்கரசுக்கு அழைத்துச் சொல்ல, அடுத்த இருபதாவது நிமிடம் அவரும் அங்கே நின்றார். அவனுக்குள் பெரிய சங்கடம். ஆனால், அவர்களின் உறவைச் சுமூகமாக்க இந்தச் சங்கடத்தை அவன் கடந்துதான் ஆக வேண்டும்.
“சுகமா இருக்கிறீங்களா மாமா?” சம்பிரதாயமாக விசாரித்தான்.
“எங்களுக்கு என்னப்பு? நல்லாத்தான் இருக்கிறம். இப்பவா வந்தனீங்க. பிள்ளை சொல்லவே இலை. சொல்லியிருக்கக் கறி வாங்கி வந்து சமைக்கச் சொல்லியிருப்பன்.” தங்களுக்குள் எதுவுமே நடக்கவில்லை என்பதுபோல் இயல்பாகப் பேசினார் மனிதர்.
“அதுக்கு என்ன மாமா. இருக்கிறதைச் சாப்பிடுறதுதானே. நோர்மலா நான் வீக்கெண்ட்தானே வாறனான். இது அன்பா அங்க கொழும்புக்கு வந்தவள். அதான் தனியா விட வேண்டாம் எண்டு நானும் வந்திட்டன்.” கண்கள் மனைவியிடம் சிரிக்க அவளைப் போட்டுக் கொடுத்திருந்தான் அவன்.
அன்பினிக்கோ பேயறைந்த நிலை.
அவள் கொழும்பு சென்றதைப் பெரியவர்களிடம் சொல்லவில்லை. தனியாகப் போகாதே என்பார்கள். இல்லையா அபயனிடம் தெரிவித்துவிடுவார்கள். சொல்லாமல் கொள்ளாமல் சென்று நின்று, அவனைச் சமாதானம் செய்ய அவளுக்கு விருப்பமாக இருந்தது. இதை எல்லாம் சொல்லி, வீட்டில் சொல்லாதே என்று சொல்லியிருந்தாள்.
அவனானால் அதைத்தான் முக்கியமாகச் சொல்லியிருந்தான். ‘இவனை… இவன் எல்லாம் திருந்திட்டான் எண்டு நினைச்ச என்னைச் சொல்லோணும்!’ என்று பல்லைக் கடித்தாள்.
திருநாவுக்கரசு அவன் முன் எதுவும் கடிந்து பேசவில்லை. ஆனால், இந்துமதி அவளை வாயில் போட்டு அரைத்தபடிதான் அவசரச் சமையல் ஒன்றை முடித்து, எல்லோருக்கும் பரிமாறினார்.
அன்பினிக்குக் காதுகள் இரண்டாலும் இரத்தம் வடிந்தது. கிடைத்த தனிமையில் அவன் கையைப் பிடித்து நன்றாகக் கிள்ளி விட்டு ஓடியிருந்தாள்.
கத்தக்கூட முடியாமல் அவளை முறைத்தான் அபயன்.
உணவு வேளை முடிந்தபின், “கொஞ்ச நேரம் ஆறுங்கோவன் பிள்ளைகள்.” என்று இந்துமதி சொல்லியும் அவள் அறைக்கு வரவில்லை அவன். விறாந்தையிலேயே அமர்ந்துகொண்டான்.
தாம் இருக்கும்வரை அவன் உள்ளே போகமாட்டான் என்று தெரிந்துவிட, மனைவிக்குக் கண்ணைக் காட்டிவிட்டு எழுந்த திருநாவுக்கரசு, “நீங்க கொஞ்சம் படுத்து எழும்புங்கோ தம்பி. நான் ஒருக்காக் கடையப் பாத்துக்கொண்டு வரப்போறன்.” என்றுவிட்டுப் புறப்பட்டிருந்தார்.
அதன் பிறகு இந்துமதி விடவில்லை. மகளைக் கொண்டு அவனை அறைக்கு அனுப்ப வைத்து, குடிப்பதற்கும் கொடுத்துப் பின்னால் அவளையும் அனுப்பிவிட்டார்.
“நானும் கொஞ்சம் படுத்து எழும்பப் போறன் பிள்ளை. இப்ப எல்லாம் பகலிலே குட்டி நித்திரை கொண்டு பழகி அந்த நேரம்வந்ததும் கண்ணைச் சுழட்டுது.” என்றுவிட்டு அவர்களின் அறைக்குள் சென்று மறைந்தார்.
அவளுக்கு இன்னுமே கோபம் இருந்தது. அறைக்குள் சென்று தண்ணீர் போத்தலை வைத்துவிட்டு வெளியே நடந்தவளை மடக்கிப் பிடித்தான் அபயன். அதே கையேடு கதவையும் சாற்றியவன் அவள் இதழ்களைச் சிறை செய்தான்.
அவள் வியப்புடன் விழிகளை விரிக்க, “என்னவோ அந்த நாள் நினைவு. இங்க வச்சுத்தான் முதல் முதல்…” என்று மிகுதியைச் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டு அவன் பார்க்க, அவள் முகத்தில் சிவப்பேறியது.
“மிச்சத்தையும் இஞ்சையே ஆரம்பிப்பமா?” அவள் நெற்றியோடு நெற்றி முட்டி வினவினான்.
என்ன கேள்வி இது? அவள் விலக முயல அவன் விடவில்லை. அவள் இடையைத் தன்னுடன் சேர்த்து வளைத்து, “இப்பவும் உனக்கு அந்தப் பயம் இருக்கா?” என்றான்.
அவள் பதில் சொல்லும் முதலே, “ப்ளீஸ் அன்பா, ஓம் எண்டு சொல்லிப்போடாத. இனி எப்பவும் உன்ன விடமாட்டன். அதுக்காக அக்காவையும் என்னால விடேலாது. இந்த விசயத்தில மட்டும் நீ சமாளிச்சுத்தான் போகோணும்.” என்றவனின் உதட்டில் விரல் வைத்துத் தடுத்தாள் அன்பினி.
“அவா என்னை எப்பிடிப் பாக்கிறா எண்டு எனக்குத் தெரியாது அபய். ஆனா அவா எனக்கு அண்ணி. தளிர் என்ர மருமகள். என்னாலயும் அவேய விடேலாது. நீங்க அண்ணிட்ட எனக்காகக் கதைக்கோணும் எண்டு நான் எதிர்பாக்கவே இல்ல. எனக்காக நீங்க இருக்கிறீங்க, என்னை நடந்தாலும் என்ன விடமாட்டீங்க எண்டுற நம்பிக்கையை மட்டும் தாங்க, போதும்.” என்றாள் விழிகள் கலங்க.
அவன் விழிகளும் இலேசாய்ப் பனித்தன. பேசாமல் அவள் நெற்றியோடு நெற்றியை முட்டி விழிகளை மூடினான். உள்ளத்தில் மட்டும் பெரும் துடிப்பு. அவள் உள்ளம் எத்தனை அழகானது. அதைப் போய்க் காயப்படுத்தினானே!
ஒரு பெருமூச்சுடன் நிமிர்ந்து தன் ஜீன்ஸ் பொக்கெட்டினுள் இருந்த செயினை வெளியே எடுத்தான். அவள் விழிகளையே பார்த்து, “உண்மையான தாலி கட்டேக்க கூட என்ர மனதில பாரம்தான் இருந்தது. ஆனா இந்தச் செயினை போட்டுவிட்ட அண்டைக்கா இருந்தாலும் சரிதான் இண்டைக்கா இருந்தாலும் சரிதான், நெஞ்சு முழுக்க உன்ர அன்பால நிறைஞ்சு இருக்கு அன்பா. இனி உன்னை அழவைக்கிற மாதிரி நடக்கவே மாட்டன்!” என்றபடி மீண்டும் அவள் கழுத்தில் அணிவித்துவிட்டான் அவன்.
சின்ன விம்மல் ஒன்று வெடிக்க அவன் மார்பில் சாய்ந்தாள் அன்பினி. அந்தச் செயினை அவள் இலகுவாய்க் கழற்றவில்லை. கழற்றிய பிறகும் அது இல்லாமல் வாழ்வது அவளுக்கு இலகுவாய் இல்லை. இதோ இப்போதுதான் என்னவோ மனதின் இண்டு இடுக்கு எல்லாம் நிறைந்த உணர்வு.
அந்த உணர்வு தந்த உந்துதலில் கண்ணீரும் சிரிப்புமாக எம்பி, அவன் உதட்டில் தன் உதடுகளை ஒற்றி எடுத்தாள். மென் சிரிப்புடன் அவளை அள்ளிக்கொண்டான் அவன். கட்டில் அவர்களை ஏந்திக்கொண்டது.
தொடரும் . ..
ரெண்டு அத்தியாயம் . ரெண்டும் இந்தமுறை கவி(கவி தில்லை ) சிஸ்க்கு பரிசளிக்கிறேன் . அவாதான் ஒரு விசயம் கேட்டவா
எப்பவும் போல வார இறுதியை கொண்டாடிட்டு திங்கள் சந்திப்போம்.
முக்கியமான விசயம் திருப்பி வாசிக்கவே இல்ல . ஏதாவது பிழையா இருந்தா கொஞ்சம் சமாளிங்க . இப்பவே ரெண்டரை நேரம் காலை . அஞ்சு மணிக்கு நன் திரும்ப எழும்பி மகளைக் கூட்டிக்கொண்டு போகோணும்
அவனால் முடியவில்லை. விழித்தே கிடந்தான். அடுத்த இரண்டு நாள்களும் இப்படியேதான் கழிந்தன. மனம் முழுக்க ஏமாற்றமும் கவலையுமாக அன்பினி புறப்பட, அவனும் வந்தான்.
அவள் முகம் பளீரென்று மலர்ந்தது. அவசியம் தாண்டிய எந்தப் பேச்சும் இல்லா மெல்லிய மௌனம். ஆனாலும் அவனருகில் இருக்கிறோம் என்கிற எண்ணம், அவளை நிற்சிந்தையாய் அந்தப் பயணத்தை அனுபவிக்க வைத்தது.
அவன் காரைக் கொண்டுவந்து அவர்கள் வீட்டின் முன்னால் நிறுத்தினான். உள்ளே வா என்று சொல்ல முடியாது. இனி எப்போது அவனைப் பார்க்கக் கிடைக்கும் என்றும் தெரியாது. நெஞ்சு கனக்க, “வாறன்!” என்று முணுமுணுத்தபடி இறங்கினாள். கூடவே இறங்கினான் அவன்.
அவளால் நம்பவே முடியவில்லை. அவனும் வரப்போகிறானா என்ன? விழிகளை விரித்துப் பார்க்க, “என்ன, ரோட்டிலையே நிக்கிற பிளானா? நட!” என்றான் எழுந்த சிரிப்பை உதட்டுக்குள் மறைத்தபடி.
“வா…வாங்க!” சந்தோசத் தடுமாற்றத்தோடு அழைத்தபடி வீட்டுக்குள் ஓடினாள்.
தன் முடிவு சரிதான் என்று தெரிந்தது அவனுக்கு. அன்று தந்தை எடுத்துச் சொன்னவைகளும் மனத்தில் இருந்ததால் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி வந்துவிட்டான்.
இவர்களைச் சோடியாகக் கண்ட இந்துமதியும் திக்குமுக்காடிப் போனார். விழிகள் வேறு இலேசாகக் கலங்கிவிட, “வாங்கோ தம்பி, வாங்கோ வாங்கோ!” என்று வாஞ்சையும் சந்தோசமுமாய் வரவேற்று, அவனை உபசரித்தார்.
அவள் திருநாவுக்கரசுக்கு அழைத்துச் சொல்ல, அடுத்த இருபதாவது நிமிடம் அவரும் அங்கே நின்றார். அவனுக்குள் பெரிய சங்கடம். ஆனால், அவர்களின் உறவைச் சுமூகமாக்க இந்தச் சங்கடத்தை அவன் கடந்துதான் ஆக வேண்டும்.
“சுகமா இருக்கிறீங்களா மாமா?” சம்பிரதாயமாக விசாரித்தான்.
“எங்களுக்கு என்னப்பு? நல்லாத்தான் இருக்கிறம். இப்பவா வந்தனீங்க. பிள்ளை சொல்லவே இலை. சொல்லியிருக்கக் கறி வாங்கி வந்து சமைக்கச் சொல்லியிருப்பன்.” தங்களுக்குள் எதுவுமே நடக்கவில்லை என்பதுபோல் இயல்பாகப் பேசினார் மனிதர்.
“அதுக்கு என்ன மாமா. இருக்கிறதைச் சாப்பிடுறதுதானே. நோர்மலா நான் வீக்கெண்ட்தானே வாறனான். இது அன்பா அங்க கொழும்புக்கு வந்தவள். அதான் தனியா விட வேண்டாம் எண்டு நானும் வந்திட்டன்.” கண்கள் மனைவியிடம் சிரிக்க அவளைப் போட்டுக் கொடுத்திருந்தான் அவன்.
அன்பினிக்கோ பேயறைந்த நிலை.
அவள் கொழும்பு சென்றதைப் பெரியவர்களிடம் சொல்லவில்லை. தனியாகப் போகாதே என்பார்கள். இல்லையா அபயனிடம் தெரிவித்துவிடுவார்கள். சொல்லாமல் கொள்ளாமல் சென்று நின்று, அவனைச் சமாதானம் செய்ய அவளுக்கு விருப்பமாக இருந்தது. இதை எல்லாம் சொல்லி, வீட்டில் சொல்லாதே என்று சொல்லியிருந்தாள்.
அவனானால் அதைத்தான் முக்கியமாகச் சொல்லியிருந்தான். ‘இவனை… இவன் எல்லாம் திருந்திட்டான் எண்டு நினைச்ச என்னைச் சொல்லோணும்!’ என்று பல்லைக் கடித்தாள்.
திருநாவுக்கரசு அவன் முன் எதுவும் கடிந்து பேசவில்லை. ஆனால், இந்துமதி அவளை வாயில் போட்டு அரைத்தபடிதான் அவசரச் சமையல் ஒன்றை முடித்து, எல்லோருக்கும் பரிமாறினார்.
அன்பினிக்குக் காதுகள் இரண்டாலும் இரத்தம் வடிந்தது. கிடைத்த தனிமையில் அவன் கையைப் பிடித்து நன்றாகக் கிள்ளி விட்டு ஓடியிருந்தாள்.
கத்தக்கூட முடியாமல் அவளை முறைத்தான் அபயன்.
உணவு வேளை முடிந்தபின், “கொஞ்ச நேரம் ஆறுங்கோவன் பிள்ளைகள்.” என்று இந்துமதி சொல்லியும் அவள் அறைக்கு வரவில்லை அவன். விறாந்தையிலேயே அமர்ந்துகொண்டான்.
தாம் இருக்கும்வரை அவன் உள்ளே போகமாட்டான் என்று தெரிந்துவிட, மனைவிக்குக் கண்ணைக் காட்டிவிட்டு எழுந்த திருநாவுக்கரசு, “நீங்க கொஞ்சம் படுத்து எழும்புங்கோ தம்பி. நான் ஒருக்காக் கடையப் பாத்துக்கொண்டு வரப்போறன்.” என்றுவிட்டுப் புறப்பட்டிருந்தார்.
அதன் பிறகு இந்துமதி விடவில்லை. மகளைக் கொண்டு அவனை அறைக்கு அனுப்ப வைத்து, குடிப்பதற்கும் கொடுத்துப் பின்னால் அவளையும் அனுப்பிவிட்டார்.
“நானும் கொஞ்சம் படுத்து எழும்பப் போறன் பிள்ளை. இப்ப எல்லாம் பகலிலே குட்டி நித்திரை கொண்டு பழகி அந்த நேரம்வந்ததும் கண்ணைச் சுழட்டுது.” என்றுவிட்டு அவர்களின் அறைக்குள் சென்று மறைந்தார்.
அவளுக்கு இன்னுமே கோபம் இருந்தது. அறைக்குள் சென்று தண்ணீர் போத்தலை வைத்துவிட்டு வெளியே நடந்தவளை மடக்கிப் பிடித்தான் அபயன். அதே கையேடு கதவையும் சாற்றியவன் அவள் இதழ்களைச் சிறை செய்தான்.
அவள் வியப்புடன் விழிகளை விரிக்க, “என்னவோ அந்த நாள் நினைவு. இங்க வச்சுத்தான் முதல் முதல்…” என்று மிகுதியைச் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டு அவன் பார்க்க, அவள் முகத்தில் சிவப்பேறியது.
“மிச்சத்தையும் இஞ்சையே ஆரம்பிப்பமா?” அவள் நெற்றியோடு நெற்றி முட்டி வினவினான்.
என்ன கேள்வி இது? அவள் விலக முயல அவன் விடவில்லை. அவள் இடையைத் தன்னுடன் சேர்த்து வளைத்து, “இப்பவும் உனக்கு அந்தப் பயம் இருக்கா?” என்றான்.
அவள் பதில் சொல்லும் முதலே, “ப்ளீஸ் அன்பா, ஓம் எண்டு சொல்லிப்போடாத. இனி எப்பவும் உன்ன விடமாட்டன். அதுக்காக அக்காவையும் என்னால விடேலாது. இந்த விசயத்தில மட்டும் நீ சமாளிச்சுத்தான் போகோணும்.” என்றவனின் உதட்டில் விரல் வைத்துத் தடுத்தாள் அன்பினி.
“அவா என்னை எப்பிடிப் பாக்கிறா எண்டு எனக்குத் தெரியாது அபய். ஆனா அவா எனக்கு அண்ணி. தளிர் என்ர மருமகள். என்னாலயும் அவேய விடேலாது. நீங்க அண்ணிட்ட எனக்காகக் கதைக்கோணும் எண்டு நான் எதிர்பாக்கவே இல்ல. எனக்காக நீங்க இருக்கிறீங்க, என்னை நடந்தாலும் என்ன விடமாட்டீங்க எண்டுற நம்பிக்கையை மட்டும் தாங்க, போதும்.” என்றாள் விழிகள் கலங்க.
அவன் விழிகளும் இலேசாய்ப் பனித்தன. பேசாமல் அவள் நெற்றியோடு நெற்றியை முட்டி விழிகளை மூடினான். உள்ளத்தில் மட்டும் பெரும் துடிப்பு. அவள் உள்ளம் எத்தனை அழகானது. அதைப் போய்க் காயப்படுத்தினானே!
ஒரு பெருமூச்சுடன் நிமிர்ந்து தன் ஜீன்ஸ் பொக்கெட்டினுள் இருந்த செயினை வெளியே எடுத்தான். அவள் விழிகளையே பார்த்து, “உண்மையான தாலி கட்டேக்க கூட என்ர மனதில பாரம்தான் இருந்தது. ஆனா இந்தச் செயினை போட்டுவிட்ட அண்டைக்கா இருந்தாலும் சரிதான் இண்டைக்கா இருந்தாலும் சரிதான், நெஞ்சு முழுக்க உன்ர அன்பால நிறைஞ்சு இருக்கு அன்பா. இனி உன்னை அழவைக்கிற மாதிரி நடக்கவே மாட்டன்!” என்றபடி மீண்டும் அவள் கழுத்தில் அணிவித்துவிட்டான் அவன்.
சின்ன விம்மல் ஒன்று வெடிக்க அவன் மார்பில் சாய்ந்தாள் அன்பினி. அந்தச் செயினை அவள் இலகுவாய்க் கழற்றவில்லை. கழற்றிய பிறகும் அது இல்லாமல் வாழ்வது அவளுக்கு இலகுவாய் இல்லை. இதோ இப்போதுதான் என்னவோ மனதின் இண்டு இடுக்கு எல்லாம் நிறைந்த உணர்வு.
அந்த உணர்வு தந்த உந்துதலில் கண்ணீரும் சிரிப்புமாக எம்பி, அவன் உதட்டில் தன் உதடுகளை ஒற்றி எடுத்தாள். மென் சிரிப்புடன் அவளை அள்ளிக்கொண்டான் அவன். கட்டில் அவர்களை ஏந்திக்கொண்டது.
தொடரும் . ..
ரெண்டு அத்தியாயம் . ரெண்டும் இந்தமுறை கவி(கவி தில்லை ) சிஸ்க்கு பரிசளிக்கிறேன் . அவாதான் ஒரு விசயம் கேட்டவா
எப்பவும் போல வார இறுதியை கொண்டாடிட்டு திங்கள் சந்திப்போம்.
முக்கியமான விசயம் திருப்பி வாசிக்கவே இல்ல . ஏதாவது பிழையா இருந்தா கொஞ்சம் சமாளிங்க . இப்பவே ரெண்டரை நேரம் காலை . அஞ்சு மணிக்கு நன் திரும்ப எழும்பி மகளைக் கூட்டிக்கொண்டு போகோணும்
Last edited:
