வல்லியாறு என்கிற பூர்வீகப் பெயர் கொண்ட ஆற்றினை, தொண்டைமான் என்கிற அரசன் பெருங்கடலுடன் இணைத்தான் என்றும், அதனால் ஒரு காலத்தில் மணலூர் என்று அழைக்கப்பட்ட இடம் தொண்டைமானாறு என்று பெயர்பெற்றதாகவும் வரலாறு சொல்கிறது.
அந்தத் தொண்டைமானாற்றில்தான் அமைந்திருக்கிறது வரலாற்றுப் புகழ் மிக்க செல்வச்சந்நிதி முருகன் கோவில்.
இலங்கையின் முதலாவது மிகப் பெரியதும், உலகின் நான்காவது மிகப் பெரியதுமான சித்திரத் தேர் ஒரு காலத்தில் இந்தச் செல்வச்சந்நிதியானுக்குச் சொந்தமாக இருந்தது. 1986 ஆம் ஆண்டு இலங்கை இராணுவத்தினால் இத்தனை சிறப்புமிக்க அந்தத் தேர் எரியூட்டப்பட்டு எரிக்கப்பட்ட கறுப்பு வரலாறும் இந்தக் கோயிலுக்கு உண்டு.
இப்படி, நல்லூரானுக்கு இணையான வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க முருகனைத் தரிசிக்க வந்திருந்தார்கள் நிலன், இளவஞ்சி, மிதுன் மூவரும்.
என்னவோ தெரியவில்லை, அங்கு வந்ததும் இளவஞ்சிக்குத் தையல்நாயகி அம்மாவின் நினைவு பெருமளவில் உண்டாயிற்று. அவளுக்கு அவர் இருந்தார். அவருக்கு யார் இருந்தார்?
என்றோ நடந்தவற்றை அறிந்தே அவள் நெஞ்சு எப்படியெல்லாம் துடித்தது. இன்றும் அவையெல்லாம் நினைவில் வந்தால் அவள் நெஞ்சம் கொதிக்கும்.
அப்படியிருக்க அத்தனையையும் இரத்தமும் சதையுமாகக் கண்முன்னே பார்த்து, அனுபவித்தவர் அவர். நெஞ்சினில் எத்தனை உரம் இருந்திருந்தால் இத்தனையும் சாத்தியமாகியிருக்கும்?
செல்வச்சந்நிதி முருகனின் முன்னே கைகூப்பி நின்றவள் விழிகளிலிருந்து கரகரவென்று கண்ணீர் வழியவும் பயந்துபோனான் நிலன். அவனுக்குத் தெரிந்து அவள் கண்ணீர் அவனிடம் மட்டுமே வெளிவந்திருக்கிறது. இன்று என்ன?
“வஞ்சி என்ன?” என்றான் அவசரமாக. இதற்குள் மிதுனுமே, “அக்கா?” என்று வந்தான்.
இருவருக்கும் பொதுவாக ஒன்றுமில்லை என்பதுபோல் தலையை அசைத்துவிட்டு, “எனக்குப் பொம்பிளப் பிள்ளதான் வேணும். அதுவும் அப்பம்மாதான் வேணும்.” என்றாள், இதை வாங்கித்தா என்று அடம் பிடிக்கும் குழந்தையின் மனநிலையோடு.
“கட்டாயம் அவாதான் எங்களுக்கு மகளா பிறப்பா. நீ அழாத.” இதமான குரலில் தேற்றிவிட்டுத் தன் ஜீன்ஸ் பொக்கெட்டிலிருந்து கைக்குட்டையை எடுத்துக் கொடுத்தான் நிலன்.
முருகனை வணங்கிவிட்டு வெளியே வந்ததும், “நீ ஓகேயா? ஏதாவது சாப்பிடப்போறியா?” என்று விசாரித்தான்.
“இல்ல போவம்.” என்று சொன்னவளை உண்மையிலேயே அவள் சரியாகிவிட்டாள்தானா என்று ஊன்றிப் பார்த்தான் நிலன்.
கணவனின் அந்த அக்கறை மனத்தைத் தொட, “நான் ஓகேதான் பேரா. என்னவோ முன்ன பின்னப் பாக்காத ஆள் மாதிரி என்னையே பாக்காதீங்க.” என்றாள் தன் பேச்சு உண்டாக்கிய சிரிப்புடன்.
“இந்த வாய்… இதுதான்டி உனக்குச் சரியில்ல. எத்தின தரம் சொல்லுறது பேரா எண்டு சொல்லாத எண்டு. கன்றாவியா இருக்கு.” என்று கடுகடுத்தான் நிலன்.
அப்படி அழைத்தால் அவனுக்குப் பிடிக்கவே பிடிக்காது. ஆனால், அன்றைய இரவில் சொல்லுவியா சொல்லுவியா என்று கேட்டுத் தண்டனை தருகிறேன் என்று சொல்லி, அந்த இரவை வெட்கம் நிறைந்த இரவாக மாற்றிவிடுவான்.
அந்த நினைப்புத் தந்த சிரிப்புடன் அவள் அவனைப் பார்க்க, “என்ர வஞ்சிக்கு இண்டைக்கு இரவுக்குக் கவனிப்பு வேணும் போலயே.” என்றான் கண்ணடித்து.
“கோயில்ல நிக்கிறம் நிலன்!” என்று அதட்டினாலும் அவளால் விசமத்துடன் சிரிக்கும் அவன் பார்வையை எதிர்கொள்ள இயலாமல் போயிற்று.
“திடீரெண்டு ஏன் அப்பம்மான்ர நினைவு வந்தது?” இப்படி அதீதமாக உணர்ச்சிவசப்படுவதோ, உடைவதோ அவள் இயல்பில்லை என்பதில் விசாரித்தான்.
“பெருசா நான் கோயில் குளம் எண்டு போறேல்ல நிலன். ஆனா அப்பம்மா தவறாம போவா. அதான் இஞ்ச கோயிலுக்கு வந்ததும் வெளில சொல்லேலாத துன்பத்தை எல்லாம் கொட்டத்தான் கோயில் கோயிலாப் போனாவோ எண்டு மனதில பட்டுட்டுது…” எனும்போதே திரும்பவும் குரல் கரகரத்துப் போயிற்று அவளுக்கு.
“வஞ்சிம்மா.” என்று அவள் கரத்தைப் பற்றிக்கொண்டான் அவன். “அப்பிடித்தானா எண்டு உனக்கு வடிவாத் தெரியாது. அவாக்குக் கடவுள் நம்பிக்கை கூடவா இருந்திருக்கலாம். கோயில் கோயிலாப் போறது புண்ணியம் எண்டு நினைச்சிருக்கலாம். இல்லை, உனக்கும் கடவுள் நம்பிக்கையைப் பழக்கோணும் எண்டு நினைச்சிருக்கலாம். இப்பிடி நிறைய இருக்கு எல்லா. நீயா ஒண்ட நினைச்சு உன்னை வருத்தாத.” என்று அவளைத் தேற்றினான்.
அவன் சொன்னவைகளும் காரணாமாக இருக்கலாம் என்பதில் ஆம் என்பதுபோல் தலையாட்டிக் கேட்டுக்கொண்டாள் அவள்.
இதற்குள் ஓடிப்போய் அங்கிருந்த ஒரு ஆச்சியிடம் வறுத்த கச்சான் வாங்கிக்கொண்டு ஓடி வந்தான் மிதுன்.
அதைச் சாப்பிட்டபடியே ஏகன் கவியரசு வீட்டுக்குப் புறப்பட்டனர்.
“வாங்கோ இளவஞ்சி. வாங்கோ வாங்கோ.” இளவஞ்சியை மாத்திரமே துவாரகிக்குப் பழக்கம் என்றாலும் இன்முகமாக வாசலுக்கே வந்து வரவேற்றாள் துவாரகி.
“இவர் நிலன். என்ர ஹஸ்பண்ட். இவர் என்ர தம்பி மிதுன்.” என்று இளவஞ்சி அறிமுகப்படுத்தவும் சட்டென்று நின்றுவிட்டான் மிதுன்.
அவன் எப்போதோ அவளைத் தமக்கையாக ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டான். ஆனால், அவள் இன்று வரையில் அப்படிச் சொன்னதில்லை. ஏன், காட்டிக்கொண்டது கூட இல்லை. ஆனால் இன்று… சும்மாவே புகழ் பெற்ற இயக்குநன் ஏகன் கவியரசுவைப் பார்க்கப்போகிறோம் என்கிற பரபரப்பில் இருந்தான் அவன். இதில் இவளும் ஆனந்த அதிர்ச்சி தந்தால் என்னாவான்?
அவன் நிலையை உணர்ந்த நிலன், அவன் கையைப் பற்றி அழைத்து வந்து தன்னருகில் அமர்த்திக்கொண்டான்.
அங்கு நின்ற லலிதாம்பிகையிடம் வாங்கி வந்த பழங்கள் அடங்கிய பையைக் கொடுத்தாள் இளவஞ்சி.
“என்னத்துக்கம்மா இதெல்லாம்?” என்றபடி வாங்கிக்கொண்டார் அவர்.
“இருக்கட்டும் அன்ட்ரி. நீங்க பண்ணையே வச்சிருக்கிறீங்க எண்டு தெரியும். எண்டாலும் வெறுங்கைய வீசிக்கொண்டு வரக்கூடாதுதானே.” என்று இயல்பாகப் பேசியவளை லலிதாம்பிகைக்கு மிகவுமே பிடித்துப்போயிற்று.
ஒற்றைப் பெண்ணாகத் தையல்நாயகியை நிர்வகிப்பது மாத்திரமல்லாமல், வங்கி மனேஜராக இருப்பதில் இளவஞ்சியின் வருடாந்த நிகர லாபம் என்ன என்று அறிந்திருந்த துவாரகிக்குமே அவள் மீது மிகுந்த மரியாதை உண்டு.
அதனால்தான் ஏகனுக்கு இப்படி யாராவது சிபாரிசில் வருவது பிடிக்காது என்று தெரிந்துமே அவனோடு கதைத்து இவர்களை வரச்சொல்லியிருந்தாள்.
“இவர் இரவே வந்திட்டார் இளவஞ்சி. டயர்ட்ல நித்திரையா இருக்கிறார். நீங்க வருவீங்க எண்டு தெரியும். அதால இப்ப எழும்பிடுவார்.” என்று சொன்னாள் துவாரகி.
“அவசரம் இல்லை அக்கா. அண்ணா நிதானமா எழும்பி வரட்டும்.” என்றாள் இளவஞ்சி.
இதற்குள் ஓடிப்போய் அவர்களுக்கு அருந்துவதற்கு தேநீரும் கூடவே சிற்றுண்டியும் எடுத்து வந்து பரிமாறினார் லலிதாம்பிகை.
அப்போது பைக்கை கொண்டுவந்து நிறுத்திவிட்டு வீட்டினுள் வந்தான் விதுரன்.
