குழந்தைக்குப் பசியாற்றிக்கொண்டிருந்தாள் ஆரணி. விழிகள் எத்தனையாவது தடவை என்றில்லாமல் நேரத்தைப் பார்த்துச் சலித்தது. அவள் அசைந்ததிலோ என்னவோ பால் அருந்துவதை நிறுத்திவிட்டு என்ன என்று புருவம் சுருக்கி அன்னையைப் பார்த்தாள் பூவினி. அந்தக் கண்களில் தெரிந்த வினாவில் ஆரணியின் முகம் புன்னகையில் மலர்ந்தது. “என்ர பூக்குஞ்ச அம்மா குழப்பிப்போட்டனோ?” ஆதூரமாகக் கேட்டபடி அவளின் மென் கேசத்தைக் கோதிவிட்டாள். ஒருமுறை கையையும் காலையும் அடித்துச் சிரித்துவிட்டு மீண்டும் பசியாறத்தொடங்கினாள் பூவினி.
மீண்டும் அவள் விழிகள் நேரத்தைப் பார்த்து, இரவு பதினொன்றைக் கடப்பதைக் கண்டு சோர்ந்தது. ‘எங்க ரெண்டுபேரையும் இப்பிடி தனியா விட்டுட்டு யாருக்காக உழைக்கிறானோ தெரியாது..’
சற்று நேரத்தில் வாகனச் சத்தம் கேட்டது. பின் நின்றது. அவளின் செவிகள் கூர்மையாயிற்று. மெதுவாக அவன் வாசல் கதவைத் திறந்து, உள்ளே வந்து சாற்றிவிட்டு, இவர்களின் அறையை நோக்கி சத்தமில்லாமல் நடந்து வருவது என்று எல்லாவற்றையுமே செவிமடுத்துக்கொண்டிருந்தாள் ஆரணி.
அவன் அறைக்குள் வந்துவிட்டது தெரிந்தும் அவள் குழந்தையிலேயே பார்வையைப் பதித்து இருக்க, நிகேதனின் உதட்டினில் மெல்லிய சிரிப்பு. குழந்தையின் நெற்றியில் தன் உதடுகளை ஒற்றி எடுத்துவிட்டு, “குளிச்சிட்டு ஓடிவாறன்!” என்று அவளின் காதுக்குள் ரகசியமாகச் சொல்லிவிட்டு டவலை எடுத்துக்கொண்டு ஓடினான்.
பூவினி முகத்தைத் திருப்பினாள். தகப்பனைத் தேடி கையையும் காலையும் அடிக்க ஆரம்பித்தாள். இனி அவ்வளவுதான். ஆரணிக்குக் கோபம் தான் வந்தது. இவனுக்கு எத்தனை தடவை சொன்னாலும் கேட்பதில்லை. பெண்ணைத் தூக்கி மார்பில் போட்டு முதுகை மெதுவாகத் தட்டிக் கொடுத்தாள். குட்டிக் குட்டியாய் ஏப்பம் வந்தது. அது பிள்ளையின் வயிறு நிரம்பியதைச் சொன்னதில் அவளின் மனமும் சற்றே அமைதியாயிற்று. தோளில் கிடந்த துணியினால் வாயைத் துடைத்து, கட்டிலின் நடுவில் கிடத்தி இரு பக்கமும் தலையணைகளை வைத்து மெல்லிய போர்வையால் மார்புவரை போர்த்திவிட்டாள். அவர்களின் கட்டிலின் அருகிலேயே குட்டியாகத் தொட்டில் ஒன்று வாங்கிப் போட்டிருந்தான் நிகேதன். அதில் பூவினி படுப்பதைக் காட்டிலும் அவளின் உடைகள் தான் கிடக்கும்.
பார்வதி அம்மா தானே கையால் காய்ச்சித் தந்த சிரட்டைப் பொட்டில் நெற்றியிலும் கன்னத்திலும் மாலை அவள் வைத்துவிட்ட பொட்டு அழியாமல் இன்னுமே இருக்க, வயிறும் நிரம்பி இருந்ததில் சிரித்தாள் குழந்தை. இந்த மழலைச் சிரிப்பை, அவளை இனம் கண்டு கையைக் காலைப் போட்டு அடித்து அவள் காட்டுகிற பூரிப்பை எல்லாம் அவள் மட்டும் தானே ரசித்துக்கொண்டு இருக்கிறாள்.
மீண்டும் மனம் பாரமாகிவிட, குழந்தையின் நெற்றியில் தன் உதடுகளை ஒற்றி எடுத்த வேளையில், “எனக்கு?” என்றபடி வந்து அவளருகில் அமர்ந்தான் நிகேதன். அவள் பார்வை குழந்தையை விட்டு அசையவே இல்லை.
“பூவம்மா..” அவன் குரலுக்கே அவள் கையையும் காலையும் இரண்டு மடங்கு வேகத்தில் அடித்தபடி ‘ங்கா ங்கா’ என்று சிரித்தாள். கண்கள் இரண்டும் தந்தையைக் கண்டுவிட்ட கொண்டாட்டத்தில் கோலிக்குண்டுகளாக மின்னின. “அப்பா வருவார் எண்டு நித்திரை கொள்ளாம பாத்துக்கொண்டு இருந்தனீங்களா பூவாச்சி?” என்று கேட்டுக்கொண்டே மகளைத் தூக்கிக் கொஞ்சினான். தனக்கான சிரிப்பையும் கொண்டாட்டத்தையும் குழந்தையிடம் கண்டபோது, அன்றைய நாளின் அத்தனை அலைச்சலும் கரைந்துபோனதுபோன்ற சுகம்.
“இப்பிடி உனக்காகத் துடிக்கிற பிள்ளையத்தான் விட்டுட்டு வேலை வேலை எண்டு ஓடுறாய் நிக்கி.” என்று, குற்றம் சாட்டினாள் ஆரணி.
அவனும் அதையே உணர்ந்ததாலோ என்னவோ, அவளின் வார்த்தைகள் ஆழமாகவே சுட்டுவிட, “என்னவோ ஊரை சுத்த போன மாதிரி சொல்லாத ஆரா. உழைக்கத்தானே போனனான்.” என்றான் வேகமாக.
பேசாமல் எழுந்து வெளியே வந்தாள் ஆரணி. “ஆரா…” அவனுடைய அழைப்பைப் பொருட்படுத்தவில்லை அவள். குசினிக்குள் சென்று உணவைச் சூடாக்கினாள்.
“அம்மாக்கு அப்பாவில கோவமாம். கூப்பிட கூப்பிட கேக்காத மாதிரி போறாள், பாத்தீங்களா? திடீர் எண்டு வேல வந்தா அப்பா என்ன செய்ய? நீங்க அம்மாக்கு சொல்ல மாட்டீங்களா?” பார்வதி அம்மாவின் மேற்பார்வையில் ஆரணியின் முழுமையான கவனிப்பில் கொழுக் மொழுக் என்று இருந்த மகளுக்குக் கதை சொன்னபடி அவன் கொஞ்ச, அவளோ உற்சாகப் பந்தாக அவனிடம் தானும் சிரித்தாள்.
சுகிர்தனுக்கும் பெண் குழந்தை பிறந்திருந்தது. அன்று துடக்குக் கழிவு. நீ முதலில் போ நானும் வருவேன் என்றுவிட்டுப் போனவன் வரவேயில்லை. முதலில், பஜாரில் லோட் கொண்டுபோக அழைத்தார்களாம் என்றான். பிறகு வேன் ஒன்று பழுதாகி இடையில் நிற்கிறதாம், மெக்கானிக்கை கூட்டிக்கொண்டு போகவேண்டும் என்றான். இப்படிக் காரணங்களை அடுக்கியவன் கடைசிவரைக்கும் வரவேயில்லை. இதோ இப்போதுதான் வந்திருக்கிறான். இதேதான் தினமும் நடந்துகொண்டு இருந்தது. அதுவும் என்றைக்கு மினிவேன் வாங்கினானோ அன்றில் இருந்து இரவுபகல் என்று வீட்டில் தங்குவதே இல்லை.
வேலை வேலை வேலை. என்னவோ வெறி வந்தவன் போன்று ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறான். கடன் இல்லை. உழைப்பது அப்படியே மிஞ்சுகிறது. பிறகும் ஏன் இப்படி அசுரத்தனமாக ஓடவேண்டும். இதையெல்லாம் சொன்னால் கேட்கவே மாட்டான்.
கறி சூடானதும் அவனை அழைக்க அறைக்குச் சென்றாள். பூவினி உறங்கி இருந்தாள். அவனும் அவளருகில் தலைக்குக் கைகளைக் கொடுத்தபடி கண்மூடி மல்லாந்து கிடந்தான். முகத்தில் மிகுந்த களைப்பு. அயர்ந்த தோற்றம். இப்படித் தன்னையும் வருத்தி அவர்களையும் தனிமையில் ஆழ்த்தி என்ன வாழ்க்கை இது? மனதில் அவன் மீதும் இரக்கம் சுரந்தது. மெதுவாகச் சென்று அவனைத் தட்டி, வெளியே வா என்று சைகையில் காட்டிவிட்டு வந்தாள்.
எழுந்து வந்தவன் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை ஆரணி வாயைத் திறக்கவே இல்லை.
“எங்களுக்கு என்ன குறை எண்டு நீ இப்பிடி ஓடுறாய் நிக்கி?”
அவன் வந்து அவளருகில் அமர்ந்தான். “அப்பிடி என்ன எங்களுக்கு இருக்கு எண்டு சொல்லு ஆரா? சொந்தமா ஒரு நிலம்? எங்களுக்கே எங்களுக்கு எண்டு ஒரு வீடு? பூச்செல்லத்துக்கு நகை நட்டு? உனக்கு? என்ன இருக்கு?” என்று திருப்பிக் கேட்டான் அவன்.
“இதெல்லாம் நான் உன்னட்ட கேக்கவே இல்ல நிக்கி. கொஞ்ச நேரம்.. அத எனக்கும் பிள்ளைக்கும் தா எண்டுதான் சொல்லுறன்.”
“நானே உங்க ரெண்டுபேருக்கும் தான். இதுல நேரத்தை தா எண்டுறாய் நீ.” என்றான் அவன். “அதைவிட, நீ கேக்கேல்லை எண்டுறதுக்காக நான் என்ர மனுசி பிள்ளைகளுக்குச் செய்யாம இருக்க ஏலாது ஆரா. எனக்காக எல்லாம் பொறுத்துப்போன என்ர ஆராவ ஒரு சொந்த வீட்டில இருத்த வேணும். அவளுக்கு எண்டு ஒரு கார், போதுமான நகை நட்டு, கவலையே இல்லாத வாழ்க்கை எண்டு சந்தோசமா அவளை வாழ வைக்கவேணும் எண்டுற ஆசை எனக்கு இருக்காதா?”
அவளுக்குத் தொண்டை அடைத்துக்கொண்டது. “அதுக்கு இப்பிடித்தான் நேரம் காலம் பாராம ஓடுவியா? எனக்கு உன்னோட இருக்கோணும், எங்கட பிள்ளை விளையாடுறத ரெண்டுபேரும் பாத்து ராசிக்கோணும் எண்டு ஆசை இருக்காதாடா? ஏங்கி ஏங்கி பெத்த பிள்ளைக்குப் பக்கத்தில இருக்க நேரம் இல்லாம ஓடி அப்பிடி என்ன காணப்போறாய்?” மனத்தாங்கலுடன் கேட்டாள் அவள்.
இப்போது அவனுக்குப் பேச முடியாமல் போயிற்று. அவளிடம் காட்டிக்கொள்வது இல்லையே தவிர அவனும் மகளின் அருகாமைக்குத் தவித்துத்தான் போகிறான். எங்கு என்ன வேலையில் இருந்தாலும் அவனுடைய பூவாச்சி என்ன செய்கிறாள் என்கிற யோசனை உள்ளூர ஓடிக்கொண்டேதான் இருக்கும். அந்தப் பால் மணத்திலும், பொக்கை வாய் சிரிப்பிலும் அவன் உயிரே உருகிவிடும். ஆனால், பாசம் மட்டும் வாழ்க்கைக்குப் போதாதே? நெஞ்சில் கொழுந்துவிட்டு எரிகிற அவமானத்தீ கொல்கிறதே. என்ன செய்ய?
“எனக்கு மட்டும் ஆசை இல்லையா என்ன? ஆனா இன்னும் கொஞ்சக் காலம் ஆரா. ஒரு காணி வாங்கி வீடு கட்டிட்டா போதும். உடம்பில தெம்பு இருக்கேக்க அதை முடிக்கோணும்.” என்றவனை முறைத்தாள் ஆரணி.
“நீ வீடு கட்டி முடிக்கேக்க உன்ர மகள் கலியாணத்துக்கு வந்து நிப்பாள். பிறகு சீதனத்துக்கு ஓடு!” என்றாள் வெடுக்கென்று. அவன் உதட்டில் முறுவல் மலர்ந்தது. “அப்ப நான் இன்னும் கூடுதலா உழைக்க வேணுமா ஆரா?” என்றான் வேண்டுமென்றே.
அவள் முறைத்தாள். சிரிப்பு அரும்பக் கண்ணைச் சிமிட்டினான் அவன்.
“நி..க்கி!” என்றவளுக்கு இவனுக்கு எப்படி விளங்க வைப்பது என்றே புரியமறுத்தது. “இண்டைக்குப் பூவி உடம்பு பிரட்டினவள் நிக்கி. அத நான் ஆருக்கு காட்ட? ஆருட்ட சொல்லி சந்தோசப்பட?” என்று கேட்டாள்.
“இப்ப என்ன என்ர மகள் எப்ப உடம்பு பிரட்டுவாள் எண்டு பக்கத்திலேயே இருந்து பாக்க சொல்லுறியா? அவன் அவன் குடி கூத்து எண்டு பொறுப்பில்லாம அலையிறான். நான் உழைக்கிறதை கொண்டுவந்து அப்பிடியே உன்ர கையில பொத்துறன் பாத்தியா, அதுதான் நீ இப்பிடி எல்லாம் கதைக்கிறாய்!” என்றான் அவன் கோபத்துடன்.
“ஓ..! அப்ப நீயும் போய்க் குடி கூத்து எண்டு திரி. ஆர் வேண்டாம் எண்டு சொன்னது.” எரிச்சலுடன் மொழிந்துவிட்டு அவள் எழுந்து போக, பிடித்து இழுத்து மீண்டும் தன் மடியில் அமர்த்தினான்.
“உனக்கும் என்ர செல்லத்துக்கும் தானே ஓடி ஓடி உழைக்கிறன். அதுக்கு முகத்தைத் தூக்குவியா?” என்றான் அவளின் கழுத்தோரம் முத்தமிட்டபடி.
அவனைப் பிடித்துத் தள்ளிவிட்டாள் ஆரணி. “தயவு செய்து எங்களுக்காக எண்டு சொல்லாத! எங்களுக்கு ஒண்டும் வேண்டாம்!” என்றாள் பட்டென்று.
அவன் நிமிர்ந்து அவளை முறைத்தான். “என்னடி வேண்டாம்? நீ நல்லா இருக்கிறாய் எண்டு உன்ர அம்மா அப்பாக்கு காட்ட வேண்டாமா? நீ காதலிச்சவன் உன்ன நல்லாத்தான் வச்சிருக்கிறான் எண்டு சொல்ல வேண்டாமா? காலத்துக்கும் இப்பிடியே அவேயோட(அவர்களோடு) சமாதானம் ஆகாம தனியாவே இருக்கப் போறியா?” என்றான் சுள் என்று.
இப்போது ஆரணியிடம் பேச்சில்லாமல் போயிற்று. இத்தனை காலம் கூட, அடிமனது அம்மா அப்பாவைத் தேடினாலும் ஒருவித வைராக்கியத்துடன் இருக்க முடிந்தது. என்றைக்குப் பூவினி பிறந்தாளோ, என்றைக்கு உயிர் போகிற பிரசவ வலியை அனுபவித்தாளோ அன்றில் இருந்து மனம் அதிகமாகவே அரிக்கத் தொடங்கியது.
மகளின் சின்னச் சின்னச் செய்கையில் குளிர்ந்த ஒவ்வொரு பொழுதுகளிலும் இப்படித்தானே என் அம்மாவும் அப்பாவும் என்னை வளர்த்து இருப்பார்கள். அப்படியானவர்களை வளர்ந்து, படித்து, சுயமாகச் சிந்திக்கத் தெரிந்ததும் தைரியமாக உதறிவிட்டு வந்திருக்கிறேனே என்கிற வேதனை அவளைப்போட்டு நெரிக்கத் தொடங்கியிருப்பது உண்மை.
யார் மீது சரியோ பிழையோ மகளாக அவள் பெற்றவர்களுக்கு ஆற்றியது மிகப்பெரிய பாவம் என்பதை மட்டும் காலமும் வாழ்க்கையும் அவளுக்குப் படிப்பித்திருந்தது என்பது உண்மைதான். அவளின் பேச்சற்ற மௌனம் அவளை உணர்த்த, தன் அணைப்பை சற்றே கூட்டினான் நிகேதன். “ஒண்டுக்கும் யோசிக்காத. இன்னும் கொஞ்சக் காலம். எல்லாம் சரியா வரும்!” என்றான் அவளைத் தேற்றும் விதமாக.
