தெய்வானை ஆச்சி வேண்டுதல் வைத்தது போலவே ஒரு வெள்ளிக்கிழமை சுட்டிபுரம் அம்மனுக்கு மொத்தக் குடும்பமும் சென்று பொங்கல் வைத்து அம்மனைக் கும்பிட்டுவிட்டு வந்தார்கள். வீட்டின் பெரிய மனுசியாக அரவிந்தன் குடும்பத்தையும் அவர் அழைத்ததில் மனம் நெகிழ நன்றி சொன்னார் யாதவி.
பிரபாவதியும் இருப்பதால் தமையனை அங்கு வரும்படி அழைக்க யாதவிக்கு முடிவதில்லை. ஒரு சங்கடம். அதேபோல அரவிந்தனும் தவிர்க்க முடியாத காரணங்கள் தவிர்த்து வருவதும் இல்லை. அதனாலேயே பிரதாபனும் உறங்குவது அரவிந்தன் வீட்டில் என்றால் பொழுதைக் கழிப்பது தன் வீட்டில் என்பதுபோல் பார்த்துக்கொள்வார். மருமகளின் நன்றி எதற்கு என்று அறிந்து, “நீயும் இனி எதுக்காகவும் அந்தக் குடும்பத்தைத் தவிர்க்காத. அவேயும் எங்கட சொந்தம் தான்!” என்றுவிட்டுப் போனார் அவர்.
மொத்தக் குடும்பமும் மனம் நிறையச் சுவாமி கும்பிட்டு அங்கேயே அமர்ந்திருந்து பொங்கல் உண்டு சிரித்துக் கதைத்துவிட்டுப் புறப்பட்டனர். ரகுவரமூர்த்தியையும் வாகனம் பிடித்து அழைத்து வந்திருந்தான் சஞ்சயன். ஆனந்தக் கண்ணீர் வழியத் தன் மொத்தக் குடும்பத்தையும் பார்த்து மகிழ்ந்தார் அவர்.
அன்று சஞ்சனாவின் பிறந்தநாள். அதைக் கொண்டாடும் வழக்கமெல்லாம் அவர்களின் வீட்டில் இதுவரை இருந்தது இல்லை. அடுத்தநாள் பிரதாபன் குடும்பம் ஹொலாண்டுக்கு புறப்படுவதால் உறவினர்களுக்கு ஒரு விருந்து கொடுக்க அதைப் பயன்படுத்திக்கொண்டனர்.
மத்தியானம் இரண்டு ஆடு அடித்து, கூடவே கோழி மச்சம் சாப்பிடாதவர்களுக்கு மரக்கறி என்று வீடே கலைகட்டியிருந்தது. மாலை கேக் வெட்டினாள் சஞ்சனா. பிறந்தநாள் கேக் மட்டுமே எல்லோருக்கும் போதாது என்பதால் வேறு கேக்குகளும் வாங்கி இருந்தார் யாதவி. அதை வெட்டி எல்லோருக்கும் பகிர்ந்து கொடுத்தார்.
வந்திருந்தவர்களைக் கவனித்து முடித்துக் கடைசியாகக் கணவருக்கும் தனக்கும் எடுத்துக்கொண்டு வந்தவர் அங்கிருந்த பக்கத்துவீட்டுச் சின்னப்பெண்ணைக் கண்டதும் தன் தட்டினை அவளிடம் கொடுத்துவிட்டு கணவருக்கும் கொடுக்க, “உனக்கு?” என்றார் பிரதாபன்.
“அங்க இருக்கு. பிறகு சாப்பிடுறன்.” என்றபடி அவரின் அருகிலேயே தளர்வாக அமர்ந்துகொண்டார்.
அன்றும் முதல் நாளும் யாதவிக்குச் சற்று அலைச்சல் தான். பிறந்தநாள் வேலையோடு பயணத்துக்குமான ஆயத்தங்களைச் செய்து நன்றாகவே களைத்துப் போயிருந்தார். தனக்காக மீண்டும் சமையலறை வரை போய்வருவதா என்று அவர் விட்டுவிட, “இத பிடி!” என்று தன் தட்டை அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு எழுந்து போய் ஒரு கேக் தட்டை எடுத்துவந்து மனைவியிடம் நீட்டினார் பிரதாபன்.
சின்ன விசயம். ஆனால் அதற்குள் மறைந்துகிடந்த கணவன் மனைவிக்கான அன்பில் மலைத்துப்போனார் தெய்வானை. இப்படி ஒரு ஆர்ப்பாட்டம் இல்லாத ஆழமான அன்பை மகள் மருமகனிடம் கண்டதே இல்லை. அவர்களைப் பார்க்க பிரபாவதி ஒரு பக்கமும் சிவானந்தன் ஒரு பக்கமும் அமர்ந்திருந்தனர்.
‘இந்தப் பிள்ளை தன் வாழ்க்கையைத் தானேதான் கெடுத்துக்கொண்டிருக்கிறாள்.’ மகனையும் மருமகளையும் பார்க்கப் பார்க்கத்தான் அந்த உண்மை கசந்து வழித்துக்கொண்டு அவருக்குள் இறங்கியது.
“பிரிட்ஜிக்கையே வச்சிருந்து வெட்ட முதல் தான் வெளில எடுத்தது. கரையாம நல்லா இருக்கு என்ன?” கணவரிடம் பகிர்ந்தபடி யாதவி உண்டார்.
“ஓம் அம்மா! அங்கயவிட இங்க இன்னும் நல்லாருக்கு!” என்றபடி தகப்பனின் அருகில் அமர்ந்து அவருடையதில் அள்ளி தன் வாய்க்குள் போட்டாள் அவர்களின் அருமந்த புத்திரி.
தகப்பனும் மகள் எடுப்பதற்கு ஏதுவாகத் தட்டைப் பதித்துப் பிடிக்கத் தன்னுடையதைக் கையில் வைத்துக்கொண்டே அவருடையதை உள்ளுக்குத் தள்ளியவளைக் கண்டு, “அடியே மச்சி! மாமான்ரய பிடுங்காத! உனக்கும் தந்திருக்கு எல்லோ அத சாப்பிடு!” என்று அதட்டினாள் சஞ்சனா.
“அப்பாட்ட வாங்கிச் சாப்பிடுற கேக்குக்கு இருக்கிற ருசியே தனி மச்சி. அப்பிடித்தானேப்பா?” என்றுவிட்டு இன்னொருமுறை எடுத்துக்கொண்டாள் அவள்.
இதையெல்லாம் வெளி முற்றத்தில் அகிலனோடு இருந்த சஞ்சயன் கவனித்துக்கொண்டுதான் இருந்தான். “இண்டைக்கு மாமாக்கு நாளைக்கு உங்களுக்கு அண்ணா. எதுக்கும் கவனமா இருங்கோ. இவள் ஜெகஜாலக் கில்லாடி!” என்று அறிவுறுத்தினான் அகிலன்.
சஞ்சயன் சிரித்தான். கேக் என்ன கேக்? அவன் தன்னையே இந்தா என்று கொடுத்துவிடத்தான் துடிக்கிறான். அந்த ராட்சசி தான் திரும்பியே பார்க்கிறாள் இல்லை. அதற்குமேல் கேக் உள்ளே நகரமாட்டேன் என்றாயிற்று சஞ்சயனுக்கு. அதை அவளுக்கு எப்படிக் கொடுக்கலாம் என்று காத்திருக்க, அவனுக்கு உதவி செய்வது போல் பின் வீட்டில் இருக்கும் பெரிய சித்தி தன் குடும்பத்துடன் வந்தார்.
அவர்களைப் பார்த்துவிட்டு யாதவியும் பிரதாபனும் வெளியே வர, எழுந்து சென்று அங்கிருந்த ஜூஸினைப் பருகுவதுபோல் காட்டிவிட்டு அவளின் அருகில் அமர்ந்துகொண்டான் சஞ்சயன்.
மனதோ அவள் தன்னுடையதையும் உரிமையாக எடுக்கிறாளா என்று அவதானிக்க ஆரம்பித்தது. தட்டை வேறு பதித்துப் பிடித்துக்கொண்டான்.
அவளுக்குக் கண் ஓடியதுதான். ஆனால் அவனுடையதை எப்படி எடுப்பது? நல்லபிள்ளையாகத் தன்னதை மட்டுமே சாப்பிட்டாள். சஞ்சயனுக்கு இப்போது அவளுக்குக் கொடுக்காமல் சாப்பிட முடியவில்லை. பேசாமல் முள்ளுக்கரண்டியில் கேக் துண்டினை ஏந்தி அவளின் உதட்டருகில் கொண்டு போனான். வியப்புடன் அவள் பார்க்க ஒன்றும் சொல்லவில்லை. வாங்கு என்று கண்ணாலும் காட்டவுமில்லை. பார்த்திருந்தான். அவள் மெதுவாக வாயைத் திறந்து வாங்கினாள். அவன் சாப்பிடாமல் அவளுக்கே கொடுக்க, “நீங்க சாப்பிடுங்க!” என்றாள் மெல்லிய குரலில்.
