“தெ..தெரியுமா..? எப்படி..? பிறகு ஏன் நீ அதைப்பற்றி ஒன்றும் என்னிடமோ உன் அப்பாவிடமோ சொல்லவில்லை..”
“அது தெரியவந்தபோது முதலில் அதிர்ச்சியாகத்தான் இருந்தது. அப்பாவிடம் சொல்வதா வேண்டாமா என்ன செய்வது என்று ஒன்றுமே புரியவில்லை. இதைச் செய்வது நீங்கள் தானா என்கிற சந்தேகம் வேறு. உங்களைப் பார்த்தால் என்னால் அதைக் கேட்காமல் இருக்க முடியாது. அதுதான் அப்போது கொஞ்ச நாட்களாக கடைப்பக்கமே நான் வரவில்லை. பிறகு பார்த்தால், பணத்தை நீங்கள் திருப்பிப் போட்டிருந்தீர்கள். ஏன் இப்படிச் செய்தீர்கள் என்று குழம்பி, கண்ணன் அண்ணாவிடம் சும்மா உங்களைப் பற்றி விசாரிப்பதுபோல் தோண்டித் துருவினேன். அவர்தான் நீங்கள் கடை திறக்கப் போவதாகவும் இப்போதைக்கு யாரிடமும் அதைச் சொல்லாதே என்றும் சொன்னார். அப்படித்தான் உங்களின் முதல் கடைத் திறப்புவிழாவுக்கும் வந்தேன். பிறகு என்ன, இரண்டும் இரண்டும் நான்கு என்பதுபோல் கடைக்காத்தான் பணத்தை எடுத்தீர்கள் என்று விளங்கியது. இப்படிச் செய்கிறீர்களே என்று மனதில் வருத்தம் இருந்தாலும், உங்களை நேசித்த என்னால் கோபப்படவோ அல்லது அப்பாவிடம் காட்டிக் கொடுக்கவோ முடியவில்லை. அதனால்தான், அப்பாவுக்கு உடம்பு முடியாமல் போனதைப் பயன்படுத்தி கணக்கு வழக்குகளை நானே பார்த்துக்கொண்டேன். எடுத்த பணத்தைத் திருப்பிப் போடுகிறீர்கள்தானே என்று என்னையே தேற்றிக்கொண்டேன்.” என்று சொன்னவளை வேகமாக நெருங்கி எலும்புகள் நொறுங்கி விடுமோ எனுமளவுக்கு இறுக்கிக் கட்டிக் கொண்டான் ரஞ்சன்.
அவள் அன்று தந்தையிடம் காட்டிக் கொடுத்திருந்தாளோ அல்லது எல்லோர் முன்னிலையிலும் அவமானப் படுத்தியிருந்தாளோ அவன் நிலை என்ன? இன்று இந்த நிலையை அவன் அடைந்துதான் இருக்க முடியுமா அல்லது தங்கையின் திருமணம் தான் நடந்திருக்குமா?
அவன் வாழ்வின் முன்னேற்றப் பாதையில் அவள்தான் முதல் படியாக இருந்திருக்கிறாள். இதுதெரியாமல் அவன் செய்தவைகள் எத்தனை? அவளைப் போட்டுப் படுத்திய பாடுதான் என்ன?
அவை நினைவு வந்ததும் வேகமாக அவளிடமிருந்து விலகியவன், எல்லாவற்றையும் இன்றே சொல்லி முடித்துவிட வேண்டும் என்கிற பிடிவாதத்துடன் பேச்சை மீண்டும் தொடர்ந்தான்.
“அன்று சாதானாவுக்காக உன் காதலுக்குச் சம்மதம் சொன்னபோதும், நான் பணம் எடுக்கும் விஷயம் மாமாவுக்குத் தெரியவந்தால் உன்னை வைத்துச் சமாளிக்கலாம் என்று நினைத்துத்தான் உன்னை வெட்டி விடாமல் பழகினேன்..” என்றான் உணர்ச்சிகளைக் காட்டாத மரத்த குரலில்.
அதைக்கேட்டு மனைவி எந்தளவுக்குத் துடித்துப்போவாள் என்பதை அறிந்தவனின் விழிகள் என்னை மன்னித்துவிடு என்று அவளிடம் இறைஞ்சி யாசித்தன.
அவன் அவளை உண்மையாக விரும்பவில்லை என்பதே அவளுக்கு வலிதான். அப்படி இருக்கையில் பணத்துக்காகத் தன்னைப் பகடைக்காயாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறான் என்பதை ஊகித்தாள் தான் என்றாலும், அதை அவன் வாயாலேயே கேட்கையில், கத்தியின் கூர்முனையால் இதயத்தை யாரோ குத்திக் கிழித்தது போன்று துடித்தாள் சித்ரா!
ஆத்திரத்தையும் அழுகையையும் அடக்க முடியாமல், வேகமாக அவனை நெருங்கி அவன் நெஞ்சிலே குத்தத் தொடங்கினாள். “ஏன்.. ஏன் அப்படியெல்லாம் செய்தீர்கள். ஏன் இப்படி எப்போது பார்த்தாலும் என்னைக் கேவலப் படுத்துகிறீர்கள். நான் அப்படி உங்களுக்கு என்ன செய்தேன். பைத்தியம்போல் உங்கள் மீது பாசம் வைத்தேனே.. இதற்கு நீங்கள் என்னைக் கொன்றே போட்டிருக்கலாம்.” என்று கதறியவளை வேகமாக அணைத்துக்கொண்டான் ரஞ்சன்.
“யாழிம்மா.. ப்ளீஸ்டா அப்படியெல்லாம் சொல்லாதே!” என்று அவளைக் கட்டிக்கொண்டு பரிதவித்தான் அவன்.
“விடுங்கள்! என்னை விடுங்கள்.. நீங்கள் மனிதனே இல்லை. மோசக்காரன்.. என் நேசத்தை நாசமாக்கிய மோசக்காரன்.. என்னைப் பழிவாங்க நினைத்த உங்களைப் போயும் போயும் காதலித்தேனே.” அவனிடமிருந்து விடுபடப் போராடிக்கொண்டே கதறினாள் சித்ரா.
“இல்லம்மா. அப்படிச் சொல்லாதே! உன்னைப் பழிவாங்க வேண்டும் என்று நினைத்தாலும் என்னால் அதைச் செய்ய முடியவில்லை. திருமணம் ஆனதும் உன்னைக் கஷ்டப்படுத்த வேண்டும் என்று நினைத்தேன். உன் அம்மா அப்பாவுடனான தொடர்பைத் துண்டிக்கவேண்டும் என்றும் நினைத்தேன். ஆனால் எதையும் செயலாற்ற என்னால் முடிந்ததே இல்லை. எதையுமே திட்டம் போட்டுக் கொஞ்சமும் பிசகாது செய்த நான் உன்னிடம் மட்டும் தோற்றுத்தான் போனேன்..” என்றவனை, சொல்லொனா வேதனையை விழிகளில் தேக்கி, கன்னங்களில் வழிந்த கண்ணீரோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாள் சித்ரா.
“என்னைப் பழிவாங்க என் காதல்தான் கிடைத்ததா உங்களுக்கு?” என்று அவள் கேட்டபோது, நொறுங்கியே போனான் ரஞ்சன்.
“ஐயோ அப்படி இல்லடி. நான் சொல்வதைக் கொஞ்சம் கேளேன் சித்தும்மா. ஆரம்பத்தில் உன்னை விரும்பாமல் சம்மதம் சொன்னாலும், பிறகு என்னை அறியாமலேயே நானும் உன்னைக் காதலிக்கத் தொடங்கிவிட்டேன். நீதான்டி என் உயிர். நம்புடி..” என்று கெஞ்சியவனை வெறி பிடித்தவள் போல் தள்ளிவிட்டாள்.
அதை எதிர்பராததில் பின்னால் நகர்ந்தவன்,“யாழி..” என்றபடி அவளை நோக்கி ஒரு எட்டு எடுத்து வைக்கவும், “அங்கேயே நில்லுங்கள்!” என்று, கையை நீட்டி ஆத்திரத்தோடு சொன்னாள் சித்ரா.
அவன் தயங்கி நிற்க, “அதுதான் நீங்கள் ஆசைப்பட்டது போலவே என்னைப் பழிவாங்கி விட்டீர்களே. பிறகும் ஏன் பொய்யைச் சொல்கிறீர்கள். நான் உங்கள் கன்னத்தில்தான் அடித்தேன். ஆனால் நீங்கள்? என்னால் மீளவே முடியாத அளவுக்கு மரண அடி அடித்துவிட்டீர்கள்.” என்றவளை வேதனையோடு பார்த்தான் ரஞ்சன்.
இதற்காகத்தானே, அவள் இப்படியெல்லாம் நினைத்துத் தன்னைத்தானே நோகடித்துக் கொள்வாள் என்று எண்ணித்தானே அவ்வளவு நாளும் அவளிடம் ஒன்றுமே சொல்லாமல் மறைத்தான்.
ஆனால் இன்றோ..
இனி மறைப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்று நினைத்தவன் ஒரு பெருமூச்சினை இழுத்து விட்டுவிட்டு, “நானும் உன்னைக் காதலிக்கத் தொடங்கியதும்..” என்றவனை சரக்கென்று நிமிர்ந்து பார்த்துத் தீவிழி விழித்தாள் சித்ரா.
“திரும்பத் திரும்ப எதற்குப் பொய்யையே சொல்கிறீர்கள்?”
“நிஜம் யாழி. நான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை. உன்னை மனமார விரும்பினாலும் என்னால் உன்னைக் கைப்பிடிக்க முடியாது என்பதால்தான் உன்னிடமிருந்து விலகியிருந்தேன். ஆனால், மனம் முழுவதும் காதலை வைத்துக்கொண்டு, உன்னை அணைக்க, ஆசையாகக் கொஞ்ச துடிக்கும் மனதை அடக்கிக்கொண்டு உன்னிடம் இருந்து தள்ளி இருப்பது இருக்கிறதே.. அது நரகம் யாழி. ஆனாலும் அவ்வப்போது நானுமே என் கட்டுப்பாட்டை இழந்து விடுவேன். அ..அப்படித்தான் அன்று.. இங்கே கடையில் வைத்து நடந்ததும்..” என்றவன் தயக்கத்தோடு மனைவியைப் பார்த்தான்.
அவளோ அவமானத்தில் கன்றிய முகத்தோடு இறுகிப்போய் நின்றாள். அவளை இழுத்து அணைக்கத் துடித்த மனதைப் பெரும் பிரயத்தனம் செய்து அடக்கிக்கொண்டு தொடர்ந்தான் ரஞ்சன்.
“ஒருமாதப் பிரிவு, நீ தந்த முத்தங்கள் என்று என்னை மறந்துதான் அன்று அப்படி நடந்துகொண்டேன். எல்லாம் முடிந்தபிறகோ, இப்படிச் செய்துவிட்டோமே என்று நான் குறுகிப்போய் நிற்க நீயானால் அதெல்லாம் ஒன்றுமே இல்லை என்கிறாய். எனக்கு வெறுத்தே போய்விட்டது. இதெல்லாம் உனக்குச் சாதரணமா என்று உன்மேல் அவ்வளவு கோபம் வந்தது. உனக்கே ஒன்றுமில்லை என்கையில் எனக்கு என்ன என்றும் அலட்சியமாக நினைத்தேன். அன்று நீ அப்படிச் சொன்னதால்தான், அந்தச் சம்பவம் நடந்தபிறகும் உன்னை ஒதுக்குகையில் நான் எதையும் பெரிதாக நினைக்கவில்லை.” என்றவனின் பேச்சில் அவள் இதழ்களில் விரக்தியான புன்னகை ஒன்று வந்துபோனது.
“நான் கவலைப்பட்டால் நீங்கள் இன்னும் வேதனைப் படுவீர்களே என்று நினைத்துத்தான் அப்படிச் சொன்னேன்.. ஆனால்.. அதற்காக எனக்குக் கிடைத்த பரிசு.. ம்!” என்றாள் வரட்சியான குரலில்.
அதற்கு மேலும் அவன் சொல்லும் எதையும் கேட்கும் தைரியமோ தெம்போ அவளிடம் இல்லை.
அவ்வளவு நாட்களும் அவன் செய்தவைகளை நினைத்து நினைத்து மருகி மூச்சு முட்டுவதாக உணர்ந்துதான் இன்று வெடித்தாள், வெடித்த பிறகோ ஏன்டா அதையெல்லாம் இவனிடம் கேட்டோம் என்றிருந்தது.
அந்தளவுக்கு மனம் கசந்துபோய்க் கனத்தது. அதற்குமேலும் அங்கே நிற்க முடியாது போகவே, “நான் அம்மா வீட்டுக்குப் போகப் போகிறேன்..” என்றாள் சித்ரா.
அவள் என்னவோ அந்த நிமிடம் எங்காவது சென்றால் மனதுக்குக் கொஞ்சம் நன்றாக இருக்குமோ என்று நினைத்துத்தான் சொன்னாள். ஆனால் ரஞ்சனுக்கோ, அவன் சொன்னவற்றை எல்லாம் கேட்டுவிட்டு நிரந்தரமாக அவனைப் பிரிந்தே போகப் போகிறாள் என்று தோன்றிய மாத்திரத்தில் ஆத்திரம்தான் வந்தது.
வேகமாக அவளை நெருங்கி, அவள் தாடையில் கைவைத்துத் தன்பக்கமாகத் திருப்பினான்.
“ஏய்!இங்கே பாருடி! நான் கெட்டவன்தான். செய்தது எல்லாமே பெரும் பிழைதான்! அதெல்லாம் திருமணத்துக்கு முதல்! இப்போது உன்முன்னால் நிற்பவன் உன் புருஷன். உன்னை உயிராய் நேசிக்கிற உன் காதலன்! நீயில்லாவிட்டால் வாழ்க்கையே இல்லை என்று நினைக்கிறவன். என்னை விட்டு நீ எங்கேயும் போகமுடியாது! போகவும் விடமாட்டேன்! அப்படிப் போக நினைத்தாய் என்று வை, அடித்துக் காலை முறித்து மூலையில் போட்டுவிடுவேன் ராஸ்கல்! நீ வாழ்ந்தாலும் சரி செத்தாலும் சரி, எல்லாமே என் கூடத்தான். தைரியமிருந்தால் இந்த வீட்டுப் படியை தாண்டிப் பாருடி!” என்று உறுமியவனை விழிகள் தெறித்துவிடுமோ என்கிற அளவுக்கு அதிர்ந்துபோய்ப் பார்த்தாள் சித்ரா.
“என்னடி பார்க்கிறாய்? ஒரு இயந்திரம் மாதிரி இருந்தவனிடம் வந்து வாழ்க்கை என்றால் என்ன? காதல் என்றால் என்ன? சந்தோசம் என்றால் என்ன? என்று காட்டிவிட்டு, உயிரோடு உயிராக வாழ்ந்துவிட்டு இடையில் என்னை அநாதை போல் விட்டுவிட்டுப் போகிறேன் என்பாய். அதைக் கேட்டுக்கொண்டு பேசாமல் இருப்பேன் என்று நினைத்தாயா? நான் நல்லவனோ கெட்டவனோ எனக்குத் தெரியாது. அனால் நீ நல்லவள்! என் தேவதை! என் வாழ்க்கை! உன்னை என்னால் இழக்க முடியாது. மரியாதையாக என்னோடு இருந்து குடும்பம் நடத்தும் வழியைப் பார். இல்லையானால் நான் மனிதனாகவே இருக்க மாட்டேன்!” என்றவனை அப்போதும் பேச்சற்றுப்போய்ப் பார்த்தாள் சித்ரா.
அந்த விழிகளையே உற்றுப் பார்த்தவன், சிலநொடிகளுக்கு மேலே அவற்றைப் பார்க்கமுடியாமல் அவளை இழுத்து வேகமாக அணைத்துக் கொண்டான்.
“நீயில்லாமல் என்னால் வாழமுடியாதுடி சித்து. அப்பா இறந்ததோடு இருண்டு போன என் வாழ்க்கை உன்னைத் திருமணம் செய்தபிறகுதான் மலர்ந்தது. இப்போதுதான் நான் மனமார சிரிப்பதும் சந்தோசமாக வாழ்வதும். அதைத் தந்தவள் நீதான். நீயில்லாமல் போனால் நான் பிணம்டி சித்து.”
அவள் கூந்தலுக்குள் முகத்தைப் புதைத்தபடி குமுறினான் ரஞ்சன்.
கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தது. வாய் வார்த்தைகள் எதையும் உதிர்க்க முடியாமல் நின்றாள் சித்ரா. “இவ்வளவு சொல்கிறேன் வாயைத் திறக்கிறாயா? அப்படி என்ன கோபம் உனக்கு? நித்தியின் வாழ்க்கையைக் கெடுத்துவிடுவேன் என்று சொல்லி நீயும் தான் என்னை மிரட்டினாய். நானும் என்ன உன்னைப் போல அதைப் பிடித்துக்கொண்டு தொங்கினேனா? நம் காதலுக்கு முன்னால் அதெல்லாம் ஒரு விசயமே இல்லை என்று ஒதுக்கவில்லையா? அப்படி நீயும் செய்யமாட்டாயா?”
அவள் வாயைத் திறந்து நான் அம்மா வீட்டுக்குப் போகவில்லை என்று சொல்லவில்லையே என்கிற ஆத்திரத்தில் கேட்டவனைப் பிடித்து மீண்டும் தள்ளிவிட்டாள் சித்ரா.
“ஓ..! பெரிய மனதுபண்ணி அதையெல்லாம் ஒதுக்கிவிட்டு என்னோடு குடும்பம் நடத்துகிறீர்களோ?” என்று ஆத்திரமும் எள்ளலுமாக அவள் கேட்க, “அப்படி இல்லை சித்து..” என்று ஆரம்பித்தவனின் சட்டையை, ஆவேசத்தோடு கொத்தாகப் பற்றினாள் சித்ரா.
“அவள் வாழ்க்கையைக் கெடுப்பேன் என்றுதானே சொன்னேன். ஆனால் கெடுத்தேனா? நெருப்பு என்று சொன்னால் வாய் வெந்துவிடுமா? அப்பா உங்கள் கடைகளை வாங்கி, வங்கி லோனை நிறுத்தி, செருப்புக்களை வாங்கவிடாமல் செய்வேன் என்று சொன்னார். சொன்னது மட்டுமல்ல வாழ்க்கையில் நீங்கள் இனி நிமிரவே முடியாத அளவுக்குச் செய்வார் என்றும் தெரியும். அப்படி நடந்தால் நடுத்தெருவுக்கு வந்துவிடுவீர்களே என்று நினைத்து, அப்பாவிடமிருந்து உங்களைக் காப்பாற்ற எண்ணித்தான் அப்படி மிரட்டினேன். என்னாலும் உங்களைத் தவிர வேறுயாரையும் திருமணம் செய்யவும் முடியாது என்றுதான் அப்படிச் செய்தேன். நீங்களானால் என் பிழையை மன்னித்து என்னோடு குடும்பம் நடத்துகிறேன் என்கிறீர்கள். அப்படி யாரும் என்னுடன் வாழத்தேவையில்லை. உங்களுக்குப் பிடித்தவளையே கட்டிக்கொள்ளுங்கள்! போங்கள்! போய்த் தொலையுங்கள்!” என்றபடி, அவன் நெஞ்சில் கையை வைத்துத் தள்ளிவிட்டவளைப் பாய்ந்து கட்டிக்கொண்டான் ரஞ்சன்.
“விடுங்கள்!!” என்று சீறியவளிடம், “நீதானே எனக்குப் பிடித்தவளைக் கட்டிக்கொள்ளச் சொன்னாய். பிறகு ஏன்டி விடச்சொல்கிறாய்.” என்றவனின் விழிகளிலும் குரலிலும் எல்லையில்லா நேசம் பொங்கி வழிந்தது.
பின்னே, தனக்கென்று ஒரு முகவரியைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தவனுக்கு முகவரி கொடுத்ததே அவள்தான்! அது தெரியாமல் இவ்வளவு நாளும் மூடனாக அல்லவோ இருந்துவிட்டான். இனியும் விடுவானா?
“ப்ச்! நடிக்காமல் என்னை விடுங்கள்!!” என்றவளின் விழிகளையே காதலுடன் பார்த்தபடி அவன் சிந்திய மாயப் புன்னகையில் அவள் மனமும் மெல்லமெல்லக் கரைந்துதான் போனது.
அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல், “விடச் சொன்னால் விடுங்கள்!” என்றவளின் குரலில் முதல் இருந்த கோபத்தில் பாதியும் இப்போது இல்லை.
அவளின் கழுத்து வளைவில் பலவந்தமாகத் தன் உதடுகளைப் பொருத்தி, “அப்படி விடவாடி இப்படிக் கட்டியிருக்கிறேன்..” என்றவனின் கேள்வியில் வெடித்த விம்மலுடன் அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்துகொண்டாள் சித்ரா.
“என்ன இருந்தாலும் காசுக்காக என்னுடன் பழகியவர் தானே நீங்கள்..” அப்போதும் மனச்சிணுக்கத்துடன் கேவியவளின் வேதனை அவனுக்குப் புரியாமலில்லை.
அந்தச் சிணுக்கம் மனதில் இருந்தபோதிலும், அவன் நெஞ்சிலே தஞ்சமடைந்து அழும் மனைவியின் தலையை நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டான் ரஞ்சன்.
“என்னை மன்னிப்பா..
“தயவு செய்து எதையும் என்னிடம் கேட்காதீர்கள். நீங்கள் கேட்டு ஒன்றை மறுக்கும் சக்தி என்னிடம் இல்லை. என்னால் தரமுடியாததைக் கேட்டு என்னை இன்னும் சாகடிக்காதீர்கள்..” என்று, அவன் மன்னிப்பைக் கேட்க முதலே மறுத்தாள் சித்ரா.
விக்கித்துப்போய் மனைவியைப் பார்த்தான் ரஞ்சன்.
அவளின் பேச்சு உணர்த்திய விஷயத்தை எண்ணி அதிர்வதா ஆனந்தப்படுவதா என்று அவனுக்குத் தெரியவில்லை.
‘என்னால் தரமுடியாததைக் கேட்காதீர்கள்’என்று சொல்லி அவனுக்கு மன்னிப்பை வழங்க மறுத்தவள், ‘நீங்கள் கேட்டு ஒன்றை மறுக்கும் சக்தி என்னிடம் இல்லை’ என்று சொல்லித் தன் ஆழமான காதலையும் அல்லவா நிரூபித்துவிட்டாள்!
அந்தக் காதலுக்கு முன்னால் அவள் வழங்க மறுத்த மன்னிப்பு அவனுக்கு ஒரு பொருட்டாகவே தெரியவில்லை.
மன்னிப்பும் வேண்டாம்! மன்னிக்கவும் வேண்டாம்! தண்டனையாக வாழ்நாள் பூராக அவனுடன் இருந்தாலே போதும் என்று நினைத்தவன், “என்னைத் தனியாக விட்டுவிட்டுப் போகமாட்டாயே..” என்று கேட்டான்.
பெருங் கேவலுடன் அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு, “நான் செத்தால் மட்டும்தான் அது நடக்கும்.” என்றாள் அவள்.
“உளறாதடி!” என்றபடி அவனுமே கட்டிக்கொண்டான் தன் சொர்க்கத்தை!
