அவளின் நிதானமான கேள்வியில் அவன் மிகுந்த வியப்புடன் விழிகளை விரித்தான்.
“தைரியசாலி மட்டுமில்ல நீ மனத்திடமானவளும்தான். உன்ன நான் தவறவிடலாமா?” என்றவனின் பார்வை இப்போது அவளை வருடியது.
அது பிடிக்காமல் முகத்தைச் சுளித்தாள் பிரமிளா. ஆனால், இதே வார்த்தைகளை இவன் முதலும் சொல்லியிருக்கிறான்! ஆக, இவன் நேற்று இன்று முடிவு செய்து திருமணத்துக்குக் கேட்கவில்லை. முதலே திட்டமிட்டிருக்கிறான். மனத்தில் இனம்புரியாத பயநடுக்கம் ஓடியது.
“என்ன சொல்லுறீங்க? எனக்கு ஒண்டும் விளங்கேல்ல.” எதையும் காட்டிக்கொள்ளாமல் கேட்டாள்.
அவன் புன்னகை விரிந்தது. நாற்காலியில் நன்றாகச் சாய்ந்துகொண்டு கேட்டான். “என்னவாம் ரஜீவன்ர அம்மா?”
‘ஆக இவனேதான். இந்த நாசக்காரனேதான்! அதுசரி இந்த ஊருக்க கடத்தல் அடிதடி எல்லாம் இவனைத் தவிர வேற ஆர் செய்வீனம்.’
“எதுக்கு அவனைக் கடத்தி வச்சிருக்கிறீங்க?” அவளும் நேரடியாகவே விசயத்துக்கு வந்தாள்.
“என்னைக் கட்டுறதுக்கு ஓம் எண்டு சொல்லு, விடுறன்.”
திடுக்கிட்டாள் பிரமிளா. அடுத்த மிரட்டல்!
“அதுக்கும் அவனுக்கும் என்ன சம்மந்தம்?”
“உன்ர குடும்பத்தில ஆரைத் தூக்கலாம் எண்டு பாத்தன். உன்ர அம்மா அப்பாவைத் தூக்கினா நாளைக்கு அது எனக்கு அவமானம். என்ன இருந்தாலும் என்ர மாமா மாமிக்கு எண்டு ஒரு கௌரவம் இருக்கோணும். உன்ர தங்கச்சி படிக்கிற சின்ன பிள்ளை. உன்ன… வேற எவனையும் தூக்க விடமாட்டன். நானே தூக்கோணும். வேற ஆர் எண்டு யோசிச்சதில அகப்பட்டவன் அவன். உன்ர விசுவாசி. நீ சம்மதிக்கிற வரை அவன் வரமாட்டான்.”
இதென்ன அநியாயம் என்று மனம் வெகுண்டாலும் நிதானம் இழக்கவில்லை அவள். அவளின் பதட்டம் அவனின் வெற்றியல்லவா!
“நல்லது. எவ்வளவு காலத்துக்கு எண்டாலும் வச்சிருங்கோ. அவன் ஒரு ஆம்பிளை. எப்பிடியும் சமாளிப்பான். இந்தக் கடத்தலுக்குப் பயந்து நான் அடிபணிய மாட்டன்.” என்றவள் வெளியேறுவதற்காக எழுந்துகொள்ள, “அவன் ஆம்பிளை சரி. அவனுக்கு ஒரு தங்கச்சியும் இருக்குத்தானே.” என்று அவன் சொல்லி முடிக்க முதலே, “என்ன உளர்றீங்க?” என்று சீறினாள் அவள்.
“பெண்களோட மானம் உங்களுக்கு அவ்வளவு சீப்பா?”
“என்ன விடு. உனக்கு அது சீப் இல்லத்தானே. நீ அந்த மானத்தோட விளையாடாம இருந்தா சரி. இல்லாட்டி எனக்கும் உனக்கும் வித்தியாசம் இல்லாம போய்டும்.” மிகவும் இலகுவாகச் சொன்னான் அவன்.
“என்ன மாதிரியான மனுசன் நீங்க? அடுத்தவன் வீட்டு பொம்பிளைகளுக்கும் ஒரு மனம் இருக்கும், அந்த மனதிலையும் விருப்பு வெறுப்பு இருக்கும் எண்டு யோசிக்கவே மாட்டீங்களா? இப்படியான உங்களை மணக்கச் சம்மதிப்பேன் எண்டு எப்பிடி நினைச்சீங்க?”
அவன் பதில் சொல்லாமல் அவளையே பார்த்திருந்தான்.
“மரியாதையா அவனை விடுங்க! திரும்பவும் அடிச்சுச் சித்திரவதை செய்யாதீங்க!”
“அது உன்ர கைலதான் இருக்கு!”
அப்படிச் சொன்னவனை மிகுந்த வெறுப்புடன் நோக்கினாள் பிரமிளா.
“செய்யமாட்டன் எண்டு நினைக்காத. திரும்பவும் என்ர தங்கச்சிக்கு முன்னால போய் நிண்டவனுக்குத் தண்டனை வேண்டாமா?” என்றதும் அதிர்ந்து நோக்கினாள் அவள்.
“என்ன பாக்கிறாய். அவன் போன நிமிசமே எனக்கு நியூஸ் வந்திட்டுது. ஆனாலும் ஏன் விட்டு வச்சனான் எண்டு நினைக்கிறாய். இப்பிடி அவன் எனக்குத் தேவைப்படுவான் எண்டு தெரிஞ்சுதான்.”
கடவுளே! அனைத்தையும் முதலே திட்டமிட்டுக் கவனமாகக் காய் நகர்த்தியிருக்கிறான். இவன் உண்மையிலேயே பயங்கரமானவன்தான்.
“ஆனா ஒண்டு! நான் நியாயவான். விடிய(காலை) உன்னைக் கதைக்கக் கூப்பிட்டனான். நீ வந்திருந்தா அவனைத் தூக்கியிருக்க மாட்டன். கதைக்க வராம இருந்து என்னைச் செய்ய வச்சது நீதான். அதால இதுக்கு முழுக்க முழுக்க நீதான் காரணம்!” என்றவனை வெறித்தாள் பிரமிளா.
“அவனுக்கான தண்டனை குடுபட்டுக்கொண்டேதான் இருக்கு! எப்ப நீ பதில் சொல்லுறியோ அப்ப நிக்கும்!”
“இதுக்கு நீ கட்டாயம் அனுபவிப்பாய்.! மனம் நொந்து சொல்லுறன்! உண்மையான ஆம்பிளை தனக்குச் சமமான ஒருத்தனோடதான் மோதுவான். ஏழை பாலைகளிட்ட தன்ர வீரத்தைக் காட்டமாட்டான். ஒரு பொம்பிளையை வலுக்கட்டாயத்தில கல்யாணம் கட்டுற கேவலமான நிலைலதான் நீ இருக்கிறியா?”
அவளின் எந்தக் கேள்வியும் அவனைச் சற்றும் பாதிக்கவில்லை. “நீ நேரத்தை இழுக்க இழுக்க அவன் அங்க அனுபவிக்கிற துன்பம் கூடிக்கொண்டே போகும்!” என்றான் இலகுவாக.
அவளுக்கோ அவனை அடித்து நொருக்கலாமா என்கிற அளவுக்கு ஆத்திரம் பொங்கியது. “இவ்வளவு சொல்லுறன் உனக்கு மண்டையில உரைக்கவே இல்லையா? உன்னை எனக்குப் பிடிக்கேல்ல பிடிக்கேல்ல பிடிக்கேல்ல!” என்று கிட்டத்தட்டக் கத்தினாள் அவள்.
அவன் அசையவே இல்லை. “உனக்கு நேரடியா காட்டினாத்தான் விளங்கும் போல! இந்தமுறை லைவ்வா பார்!” என்றவன் அவனுடைய கைப்பேசியில் எதையோ அழுத்திவிட்டுத் திருப்பி அவளிடம் காட்டினான்.
பார்த்தவளின் விழிகள் கலங்கிப் போயிற்று! ஒரு அறையில் அன்றைக்குப் போலவே அடி வாங்கிய நிலையில் கைகள் இரண்டும் கட்டப்பட்டுக் கிடந்தான் ரஜீவன். அவளுக்காக அந்தச் சின்ன பெடியன் எவ்வளவைத்தான் தாங்குவான்?
“ஏன் இப்படிச் செய்றாய்? எனக்கு உன்னைப் பிடிக்காது. உன்னில துளியும் மதிப்பு இல்ல. நானும் நீயும் வாழ்க்கையில இணைஞ்சா அது ரெண்டு பேருக்கும் நரகமாத்தான் இருக்கும். உனக்கும் சேர்த்துத்தான் சொல்லுறன். தயவு செய்து அவனை விட்டுடு. அப்பிடியே என்னையும் விட்டுடு.” கிட்டத்தட்டக் கெஞ்சினாள் அவள்.
“மரியாதை மரியாதை எண்டு மல்லுக்கட்டினவள் நல்ல மரியாதை தாறாய்!” என்றான் அவன்.
ஒரு நிமிடம் நிதானித்தாள் அவள். “சொறி!” என்றுவிட்டு, “உங்களுக்கு விளங்கேல்லையா? உங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன ஒத்துப் போயிருக்கு? ஒரு நட்பு? ஒரு புரிந்துணர்வு? ஒரு மரியாதை? எதுவுமே இல்ல. இந்தப் பள்ளிக்கூடத்தில உங்களை அப்பப்ப பாக்கிறதையே என்னால சகிக்க முடியேல்ல. அப்பிடி இருக்க, அடி மனதில இருந்து வெறுக்கிற ஒருத்தனோட ஒரே வீட்டுல எப்பிடி வாழுவன்? எப்பிடிக் குடும்பம் நடத்துவன்? நரகம் அது! இதுக்கு நீங்க என்ர கழுத்த நெறிச்சு கொன்று போடலாம்!” என்றவளை முகம் இறுக வெறித்தான் அவன்.
அதுவும் சில நொடிகள்தான்! பின் பேசி முடித்தாயிற்று என்பதுபோல் தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்துகொண்டான்.
“இண்டைக்குப் பள்ளிக்கூடம் முடியிற வரைக்கும்தான் உனக்கு டைம். அதுக்கிடையில நீ சம்மதம் எண்டு எனக்குச் சொல்லோணும். இல்லையோ அதுக்குப் பிறகு நீ சம்மதிக்காட்டியும் திருமணம் நடக்குமே தவிர அவன் திரும்பி வரமாட்டான்! எப்பவும்!” என்றவன் அங்கிருந்து வெளியேறியும் இருந்தான்.
திக்பிரம்மை பிடித்தவள் போன்று அப்படியே சமைந்திருந்தாள் பிரமிளா. மனம் மட்டும் கடவுளே கடவுளே என்று அந்தரித்து அரற்றிக்கொண்டிருந்தது.
