அதற்குப் பதிலாகத் தன்னுடைய விசேச உணவான வட்டலாப்பத்தை அன்றைக்கு இரண்டாவது முறையாகச் செய்து, குட்டிக் கிண்ணங்களில் போட்டு யாழினியிடம் எல்லோருக்கும் கொடுக்கச் சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டாள்.
உண்டு பார்த்துவிட்டு, “வெகு சுவையா செய்திருக்கிறாயம்மா. நானே இதுவரைக்கும் இந்த ருசியில செய்தது இல்ல.” என்று மனதாரப் பாராட்டினார் செல்வராணி.
என்னதான் அவள் அவரை ஒதுக்கினாலும் பொல்லாதவள் என்றோ குணம் சரியில்லாதவள் என்றோ ஒதுக்க முடியாதபடிக்கு நல்ல பெண்ணாகத்தான் தெரிந்தாள் பிரமிளா. அவளுக்கு அவர் மீது கோபம். அது மறைந்த பின்பு தன்னோடும் கதைப்பாள் என்று தன்னைத்தானே தேற்றிக் கொண்டார்.
“அண்ணி! டேஸ்ட் எண்டா அப்பிடி ஒரு டேஸ்ட்! இனி ஒவ்வொரு வீக்கெண்டும் எனக்கு மட்டும் செய்து தரோணும் சரியோ?” என்று கேட்டபடி வந்து இன்னுமொருமுறை தன் கிண்ணத்தை நிரப்பிக்கொண்டு போனாள் யாழினி.
சமையலறையை ஒதுக்கிவிட்டு யாழினியோடு மேலே சென்று புத்தகங்களை அடுக்கி, நாளைய பாடத்திட்டத்துக்கானவற்றைத் தயார் செய்து, நாளைக்கு அணியவேண்டிய சேலையையும் எடுத்து வைத்தாள் பிரமிளா.
“படிச்சு முடிச்சுத்தானே அண்ணி வேலைக்குப் போறது? உங்களைப் பாத்தா படிச்சே முடியாது போலயே. இதுல நான் எல்லாம், ‘ஒவ்வொரு நாளும் டிசைன் டிசைனா சாறியை கட்டிக்கொண்டு எங்களைச் சாகடிக்க வந்திடுவினம்’ எண்டு டீச்சர்ஸ்ஸ பற்றி நினைச்சிருந்தேனே.” என்று வளவளத்தவளைத் திரும்பிப் பார்த்து முறைத்தாள் பிரமிளா.
“ஓகே ஓகே! எனக்கு விளங்குது. ஆனா டீச்சர்ஸ் எல்லாரும் புதுசு புதுசா நல்ல வடிவான சாறி கட்டிக்கொண்டு வருவினம் எண்டுறதும் உண்மைதான் அண்ணி.”
“பின்ன என்ன ஒரே சாறிய ஐஞ்சு நாளும் கட்டச் சொல்லுறியா? கண்ணையும் உறுத்தாம கருத்தைக் கவருற மாதிரி சாறி தேடி எடுக்க நாங்க படுற பாடு எங்களுக்குத்தானே தெரியும்.”
“அதுவும் சரிதான்…”
அப்போது பார்த்துப் பிரமிளாவின் கைபேசி அழைத்தது. கட்டிலில் கிடந்ததை எடுத்துக் கொடுக்கப்போன யாழினியின் கை, ரஜீவன் என்ற பெயரைப் பார்த்ததும் ஒரு நொடி நின்றது. இதயம் வேகமாகத் துடித்தது.
அன்று அவன் கைகள் இரண்டையும் அடித்துக் கும்பிட்டு ஆளை விடு என்று சொன்னது மின்னி மறைய, விழிகளை இறுக்கி மூடித் திறந்துவிட்டு எடுத்துக்கொடுத்தாள்.
அவள் அழைப்பை ஏற்க, ‘நான் கீழ போறன்’ என்று சைகையில் காட்டிவிட்டு ஓடிவந்து அறைக்குள் புகுந்த பிறகுதான் மூச்சை இழுத்துவிட்டாள்.
அன்றைக்குப் பிறகு இனி அவனோடு கதைக்க முயல்வதில்லை என்று முடிவெடுத்திருந்தாள். அதில் இப்போதும் மாற்றமில்லை. ஆனாலும் அவளின் மனநிலையையே மாற்றிவிடுவதற்கு ரஜீவன் என்று ஒளிர்ந்த அந்தப் பெயரே போதுமாயிருந்தது.
அவளால் அவன் நிறையக் காயப்பட்டிருக்கிறான். கைப்பேசி உடைந்துபோயிருக்கிறது. அதனால் உண்டான இரக்கம், தன்னிடம் இருக்கும் பழைய கைப்பேசியை அவனுக்குக் கொடுப்போமா என்று யோசிக்க வைத்தது.
கூடவே அன்று அவ்வளவு திட்டியும் பணிந்து போனவனின் செய்கை அவளின் மனத்தை இதமாக வருடிச் சென்றதும், ஈர்ப்பொன்றை உருவாக்கியதும் உண்மைதான். அப்படியிருக்க அன்று அவன் காட்டிய கோபம்? கண்ணைக் கரித்துக்கொண்டு வர விழிகளைச் சிமிட்டி அடக்கினாள்.
அங்கே பிரமிளாவோடு பேசிய ரஜீவனின் நினைவுகளிலும் அவள்தான் இருந்தாள். அவளைக் கத்தரித்து அனுப்பியதில் தவறிருப்பதாக இப்போதும் அவன் நினைக்கவில்லை. ஆனால், அதைச் சற்றுத் தன்மையாகச் சொல்லியிருக்கலாமோ என்று தோன்றிக்கொண்டே இருந்தது. பயந்து அதிர்ந்த விழிகளிலிருந்து சொரிந்த கண்ணீர் அவனைப் போட்டு அலைக்கழித்தது.
பரவாயில்லை. இனி எதற்காகவும் பேச வரமாட்டாள்தானே என்று சமாதானம் செய்துகொண்டான்.
அடுத்தநாள் காலை பிரமிளா கல்லூரிக்குத் தயாராகிக்கொண்டிருக்கையில் கௌசிகனும் தயாராகிக்கொண்டிருந்தான். இத்தனை நாட்களாகக் கழுத்திலேயே போட்டிருந்த தாலிக்கொடியைக் கழற்றி, “இங்க கப்போர்ட்டுக்கையே வைக்கட்டா? பயமில்லையா?” என்று அவனிடம் கேட்டாள் பிரமிளா.
“வீட்டுல எதை எங்க வச்சாலும் பயமில்லை. ஆனா ஏன் கழட்டி வைக்கிறாய், போட்டுக்கொண்டு போ.” என்றான் அவன்.
“நான் போறது பள்ளிக்கூடத்துக்கு. இந்த மொத்தமான கொடிய போட்டுக்கொண்டு போறது அழகில்லை.” என்றபடி எடுத்துவைத்தாள்.
“சரி இண்டைக்கு மட்டும் போட்டுக்கொண்டு போ. நாளைக்குச் செயின்ல தாலியப் போடலாம்.” அவனுக்கு அவள் தாலிக்கொடி இல்லாமல் போவதில் விருப்பமில்லை என்று, அதை அவன் அழுத்திச் சொன்னதிலேயே புரிந்தது.
“உங்களுக்கு விளங்கேல்லையா? நான் டீச்சர். சின்ன பிள்ளைகளுக்குப் பாடம் எடுக்கிறவள். அந்தப் பிள்ளைகளின்ர கவனத்தைத் திருப்புற மாதிரி இருக்கக் கூடாது. பள்ளிக்கூடத்துக்கு எப்பிடிப் போகோணும் எண்டு எனக்குத் தெரியும். தயவுசெய்து வற்புறுத்தாதீங்க.” என்றாள் அவள்.
அதற்குமேல் அவன் வற்புறுத்தவில்லை. அந்தளவில் அவள் அவனுக்குள் என்னவோ மாயம் செய்தாள். நேர் பார்வையா, நிதானமான பேச்சா, தெளிவான சிந்தனையா எதற்காகவும் வளைந்துகொடுக்காத நிமிர்வா சொல்லத் தெரியவில்லை. அவள் சொன்னதைக் கேட்க வைத்தது.
உடலைப் பாந்தமாகத் தழுவியிருந்த சேலை, அதை அணிந்திருந்ததில் தெரிந்த நேர்த்தி, பிடரியில் கொண்டையாகச் சுருண்டுவிட்ட கூந்தல், தரையைத் தொடும் தூரத்தில் அசைந்தாடிய முந்தானை என்று, வீடியோ வழியே முதன் முதலாக அவன் பார்த்த தோற்றத்தில் அவனை என்னவோ செய்துகொண்டிருந்தாள்.
இன்றைக்கும் சற்றே வித்தியாசமான மெரூன் நிறத்தில்தான் சேலை அணிந்திருந்தாள். அது அவளின் விருப்பமான நிறம் போலும். அவள் தன் பாடப்புத்தகங்களையும் ஹாண்ட் பாக்கையும் எடுத்துக்கொண்டு தயாராக, “என்னோட வாறியா?” என்றான்.
“இல்ல. எப்பவும் போல ஸ்கூட்டியிலேயே போறன்.” என்றபடி நகர்ந்தவளை முன்னால் வந்து நின்று தடுத்தான்.
“நடந்த கலியாணத்தை வெளியில சொல்ல விருப்பம் இல்லையோ?” என்றான் ஒரு மாதிரிக் குரலில்.
“முழுப் பூசணிக்காயைச் சோத்துக்க மறைக்க உங்களால ஏலுமா?” என்று திருப்பிக்கேட்டாள் அவள்.
