“யாழினி நில்லு! பதில் சொல்லாம போனா என்ன அர்த்தம்?” என்று அவளை வேகமாக நெருங்கினான் அவன். சைக்கிளின் அருகே சென்றவளின் கைகால்கள் எல்லாமே நடுங்கிற்று. பயத்துடன் ரஜீவனைத்தான் துனைக்குத் தேடினாள்.
ரஜீவன் கண்மண் தெரியாத கோபத்தில் இறுகிப்போய் நின்றிருந்தான். அடுத்த தெருவில் இருக்கிற வீட்டில்தான் கடந்த மூன்று நாட்களாக எலக்ட்ரிக் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
இன்று வேலை முடிந்து வருகையில் மத்தியானம் சரியாக உண்ணாததில் பசியெடுக்க, சாப்பிட வந்தான். யாழினி யாரோ ஒருவனுடன் சிரித்துக் கதைத்துக்கொண்டு வரும்போதே பார்த்துவிட்டான். அப்போதே மனது காந்தத் தொடங்கியிருந்தது. ஆனாலும், அவள் யாரோடு கதைத்தால் எனக்கென்ன சிரித்தால் எனக்கென்ன என்றுதான் நினைத்தான்.
அந்த நினைப்புக் கூட அந்த அவன் காதலைச் சொல்லும் வரையில்தான். சொன்னதுமே உடம்பு முழுக்க நெருப்பெனக் கொதித்தது. அவனைத் தூக்கிப்போட்டு மிதித்துவிட்டு அவளுக்கும் இரண்டு போட்டால் என்ன என்கிற அளவுக்கு ஆத்திரம் கிளம்பிற்று. அதைக் காட்டும் வகையற்று எழுந்து வருகையில் அவளை முறைத்துவிட்டு வந்தான்.
இப்போது, அவள் தன்னைத்தான் தேடுகிறாள் என்று உணர்ந்த நொடியில் தானாகவே உந்தப்பட்டு அவளருகில் சென்று நின்றான்.
“என்னவாம் அவன்?” எரிச்சலை அடக்கமுடியாமல் சிடுசிடுத்தான். “காதலிக்கிறானாமே. நீயும் காதலிக்க வேண்டியதுதானே. பிறகு என்னத்துக்கு என்னைத் தேடுறாய்?”
அவளுக்கு இவனைப் பார்த்தும் பயம், அவனை நினைத்தும் பயம். இருவரும் முட்டிக்கொண்டுவிடுவார்களோ என்று அதுவேறு கலக்கமாயிற்று.
“எனக்கு வீட்டை போகவேணும். பயமா இருக்கு. கூட்டிக்கொண்டு போங்கோ!” என்றாள் தன்னை மீறிக் கலங்கிவிட்ட விழிகளோடு.
அப்படியே நின்றுவிட்டான் ரஜீவன். சற்று நேரம் கலங்கிப்போயிருந்த அவளின் விழிகளையே பார்த்தான். உச்சியில் ஏறியிருந்த கோபம் அப்படியே கரைந்துபோயிற்று. குறிப்பிட்ட இடைவெளியில் நின்று இவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவனைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு, “வீட்டை போறதுக்கு என்ன பயம்? கவனமா போ.” என்றான் தணிந்த குரலில்.
“நீங்களும் வாங்கோவன்.” அவளுக்கு இவனை விட்டுவிட்டுப் போக மனமில்லை.
இன்னும் அங்கேயே நின்றவனின் மீது பார்வை இருக்க, “எனக்கு வேலை இருக்கு. நீ போ!” அழுத்தமாக அதட்டிய குரலை மீறமுடியாமல் புறப்பட்டாள் யாழினி.
அவள் திரும்பி திரும்பிப் பார்ப்பதைக் கவனித்தவனுக்கு, ‘திரும்பவும் அடிவாங்கித் தராம விட மாட்டா போலயே’ என்றுதான் ஓடியது. தனியே விடவும் மனமற்று அவளைத் தானும் பின்தொடர்ந்தான். அதன்பிறகுதான் முன்னுக்குப் பார்த்து சைக்கிளை மிதித்தாள் அவள்.
அவர்களின் தெருவுக்குள் நுழையுமுன் இவனைப்பார்த்துத் தலையசைத்தாள் யாழினி. பதில் எதுவும் கொடுக்கத் தோன்றாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ரஜீவன்.
அவள் மறைந்ததும் பெயர் சொல்லாத சுகமும் மயக்கமும் ரஜீவனின் மனத்தில் சூழ்ந்தன. இது எங்குக் கொண்டுபோய் விடப்போகிறது என்று புரியாமல் இல்லை. இருந்தும் நெஞ்சைச் சூழ்ந்த இன்பம் அகலமாட்டேன் என்றது.
அன்று காலையில் கல்லூரிக்குச் சென்றவளை அவசரம் அவசரமாக வந்து சந்தித்தார் திருநாவுக்கரசு.
“பிரமிமா, உன்ர மனுசன் நினைச்சதைச் சாதிச்சிட்டார் பாத்தியா?” என்றார் கவலையோடு.
கொஞ்ச நாட்களாக அமைதியாகத்தான் இருக்கிறான். புதிதாக எதையும் கேள்விப்படவில்லையே. இவர் எதைச் சொல்கிறார்?
“என்ன செய்தவர் சேர்?”
விளக்கம் சொல்லாமல், “இதை வாசிச்சுப்பார்.” என்று அறிக்கை ஒன்றை நீட்டினார்.
அதில், அடுத்த கல்வியாண்டில் புதிதாகச் சேர்த்துக்கொள்ள இருக்கும் மாணவியருக்கான சட்ட திட்டங்கள் வரையறுக்கப்பட்டிருந்தன.
மாணவியரின் கல்வி வசதிக்காக, கல்லூரியின் வளர்ச்சிக்காக, ‘நன்கொடை’ வழங்கவேண்டியதன் அவசியத்தை விளக்கி இருந்தனர். கல்வித் தரத்தை உயர்த்த தனியார் பயிற்சிகளை இனி குறைந்த விலையில் கல்லூரியே வழங்கும் என்றும், கணனி வகுப்புகள், மாணவிகளின் தனித்திறமைகளை வளர்க்கும் வகுப்புகள் என்று ஏகப்பட்ட விவரங்கள்.
நடனம், பாட்டு, சித்திரம் என்று அனைத்துக்குமே தனித்தனி வகுப்புகள். அதற்கான கட்டண விபரங்கள். நீச்சல், தற்பாதுகாப்பு உடற்பயிற்சிக்கு என்று அது ஒரு பகுதி.
முழுவதையும் வாசிக்கப் பிடிக்காமல் நிமிர்ந்தாள். சுற்றிச் சுற்றி அவர்கள் சொல்லப்போவது என்ன? இதுவரை இலவசமாக இருந்த அனைத்தையும் வெளிப்பூச்சுப் பூசி, அதை ஒவ்வொரு வகுப்புகளாக்கி, அதில் மாணவியரை மறைமுகமாகக் கட்டாயப்படுத்திச் சேரவைத்துப் பணம் பார்க்கப் போகிறார்கள்.
அதை எதற்கு வாசித்து விளங்கிக்கொள்ள? ஆனால், அன்றைக்கு அவள் அவ்வளவு எடுத்துச் சொன்னாளே. சற்றும் செவிமடுக்கவே இல்லையா அவன்? திரும்ப திரும்ப உன் பேச்சும் நீயும் எனக்கு ஒரு பொருட்டல்ல என்று காட்டிக்கொண்டே இருக்கிறான்.
“இது முறையா அறிவிச்சு வெளிவந்திட்டுதா சேர்?”
“இன்னும் இல்லையம்மா. நான் உப அதிபர் எண்டபடியா முதலே என்ர கைக்கு வந்தது. இப்போதைக்கு வெளில சொல்ல வேண்டாம் எண்டுதான் சொன்னவே. சொல்லாம இருந்து பள்ளிக்கூடத்துக்கு நானும் அநியாயம் செய்யிறதா சொல்லு? அப்பாவோடயும் கதைச்சனான். அமெரிக்கன் மிஷனுக்கு அறிவிப்பம் எண்டு சொன்னவர்.”
முறையாக அவர்கள் செய்யக்கூடியது அது ஒன்றுதான். ஆனால் அது எத்தனை தூரத்துக்கு வெற்றியளிக்கும் என்பது கேள்விக்குறிதான். பக்கத்திலேயே இருந்து கவனிக்கப் போகிறதா மிஷன்? அல்லது பதிவுகளில் வராமல், ‘நன்கொடை’ வசூலிப்பது இவர்களுக்கு எல்லாம் பெரிய காரியமா?
அந்தப் பக்கத்தால் நடந்துகொண்டிருந்த பியூனைக் கண்டதும் நொடியில் முடிவு செய்து அழைத்தாள் பிரமிளா.
“ரகு! நிர்வாகிய சந்திக்கோணும். எப்ப அவருக்கு டைம் இருக்கு எண்டு கேட்டுச் சொல்லுறீங்களா? நான் 11B ல நிப்பன்.”
தன் கணவனைச் சந்திக்க நேரம் குறித்துவரச் சொல்கிறாரே இந்தப் பெண்மணி என்று ஒரு நொடி குழம்பினாலும் அதை வெளிக்காட்டாமல். “சரி மிஸ்.” என்று தலையசைத்துவிட்டு நிர்வாகியின் அறையை நோக்கி நடந்தார் பியூன்.
திருநாவுக்கரசுக்குக் கவலையாயிற்று. “பள்ளிக்கூட விசயத்தக் கதைக்கப்போய்த் தம்பியோட சண்டை பிடிக்க வேண்டாம்மா. வாழ்க்கை முக்கியம். நடக்கிறதுதான் நடக்கும். நான் வேற யோசிக்காம ஓடிவந்து உன்னட்டச் சொல்லிப்போட்டன்.”
அவர் சொன்னதற்கு எதுவும் சொல்லாமல் விடைபெற்றுத் தன் வகுப்பை நோக்கி நடந்தாள் பிரமிளா.
