ராதாவின் அன்றைய உறக்கத்தையும் களவாடியிருந்தான் மோகனன். அவளும் அவனைப் புறம் தள்ளிவிட்டு கொஞ்சமாவது உறங்குவோம் என்றுதான் பார்க்கிறாள். முடிந்தால் தானே? மூடிய கண்களுக்குள்ளும் வந்து நிற்கிறவனை என்னதான் செய்வது?
சிறிதேனும் அவள் கலங்கிவிடக்கூடாது; உடனேயே அதற்கான தீர்வைக் கண்டுவிடுகிறான். அதுவும், அவளின் கண்ணில் கண்ணீரைக் கண்டுவிட்டால் போதும், அவனுக்கு நரம்புகள் புடைக்க ஆரம்பித்துவிடும். கடைசிவரையிலும் கௌசிகனும் பிரமிளாவும் அவளை ஒரு சொல் சொல்ல விடவேயில்லை. தனித்துக் கூட விடாமல் பக்கத்திலேயே இருந்து, கையோடு கூட்டிக்கொண்டும் வந்திருந்தான்.
வீட்டு வாசலில் கொண்டுவந்து இறக்கிவிட்டபிறகும், “நாளைக்கு நேரத்துக்கே போயிட்டு நேரத்துக்கே திரும்பிடோணும். மறக்காம எனக்கு மெசேஜ் போடுங்கோ. பாத்துக்கொண்டு இருப்பன்.” என்று திரும்பவும் நினைவூட்டினான். அவனின் கரிசனையில் மிகவுமே நெகிழ்ந்து போயிருந்தவளால் முதல் போன்று முறுக்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. சரி என்றுதான் தலையை அசைத்துவிட்டு வந்திருந்தாள்.
காலையில் ஸ்கூட்டியை விட நிச்சயம் வருவான். எப்படியாவது பார்த்துவிட வேண்டும் என்று மனம் இப்போதே பிரியப்பட்டது. அந்த எண்ணமே அவளை ஆழ்ந்து உறங்க விடவில்லை. விடிகாலையிலேயே எழுந்திருந்தாள். முகத்தை வேகமாகக் கழுவிக்கொண்டு வந்து சத்தமே இல்லாமல் வாசல் கதவைத் திறந்து பார்க்க, சரியாக அந்த நேரம் அவனும் கேட்டை தாண்டி குதித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“அம்மாடி!” சத்தமே இல்லாமல் அதிர்ந்தவளின் ஒரு கை உயர்ந்து வாயை மூடியது. ‘என்ன இவன் இப்படி? கொஞ்சம் கூடப் பயமே இல்லாமல்.’ வேகமாக முற்றத்துக்கு இறங்கி அவனிடம் ஓடிவந்தாள். “அடிபட இல்லையே?” என்றவளின் விழிகள் அவன் தேகத்தை ஒருமுறை முழுமையாக அளந்து மீண்டது. “என்ன நீங்க? எனக்கு ஒரு மெசேஜ் போட்டிருக்கலாம் தானே. அத விட்டுப்போட்டு இப்பிடித்தான் பாஞ்சு வாறதா?” என்று மெல்லிய குரலில் அதட்டினாள்.
சாதாரணப் பாவாடை சட்டை ஒன்றில், முகம் மட்டுமே கழுவி பளிச் என்று இருக்க, அவனை அதட்டியவளை பார்வையால் ஒருமுறை அளந்துவிட்டு, “நீங்க நித்திரையா இருப்பீங்க எண்டு நினைச்சன்.” என்றான் அவன்.
“திறப்பை எப்பிடி தருவீங்க? எப்பிடியும் என்னை எழுப்பித்தானே?”
“இல்லையே. இங்க எங்கயும் வச்சிட்டு அந்த இடத்தை போட்டோ எடுத்து உங்கட போனுக்கு அனுப்பி இருப்பன்.”
அதற்குமேல் அவளால் கோபப்பட முடியவில்லை. புலர்ந்தும் புலராத அந்தக் காலை நேரத்தில், ட்ரெயினிங் செட் ஒன்று உடலைக் கவ்விப் பிடித்திருக்க, சுறுசுறுப்பான உடல் மொழியோடு நின்றவன் மனதுக்கு இதம் சேர்த்தான்.
“தேத்தண்ணி தரவா?” அவன் முகம் பார்த்து மென் குரலில் வினவினாள்.
“ம்ஹூம்! குடிச்சா பிறகு ஓடேலாது.”
தினமும் அவன் ஓடுவதை அறியாதவள் வியப்புடன் விழிகளை விரித்தாள். “இங்க இருந்து வீடு வரைக்கும் ஓடப்போறீங்களா? தூரமெல்லோ. வேணுமெண்டா நான் கொண்டுவந்து விட்டுட்டு வாறன்.” இரு வீட்டுக்குமிடையிலான தூரம் கிட்டத்தட்ட மூன்று கிலோமீட்டருக்கு மேலே. கூடவே, அவளால்தானே அவனுக்கு இந்த அலைச்சல் என்கிற அக்கறையில் சொன்னாள்.
“நான் போயிடுவன். நீங்க வந்து கேட்டை திறங்க. ஸ்கூட்டியை உள்ளுக்கு விடுவம்.”
“இதுக்குத்தான் நேற்று ஸ்கூட்டிலயே வாறன் எண்டு சொன்னனான். நீங்க கேக்கேல்லை. இப்ப உங்களுக்குத்தான் வீண் சிரமம்.” முணுமுணுத்தபடி போய்க் கேட் திறப்பை எடுத்துக்கொண்டு வந்து திறந்துவிட, அவன் ஸ்கூட்டியைக் கொண்டுவந்து உள்ளே நிறுத்தினான்.
“வரட்டா?” அவளுக்கு பள்ளிக்கூடத்துக்கு நேரமாகிவிடப் போகிறது என்று எண்ணிக் கேட்டான் அவன்.
அவளுக்குத்தான் அவனை உடனேயே அனுப்ப மனமில்லை.
“எங்க நகை நட்ட காணேல்ல?” சிறு சிரிப்புடன் விசாரித்தாள்.
அவன் உதட்டிலும் மென்னகை மலர்ந்தது. அவளின் சிரிப்பை பார்வையால் உள்வாங்கியபடி, “ஓடேக்க நெஞ்சில அடிக்கும். அதுதான் போடேல்ல.” என்றான்.
“பப்பரப்பா எண்டு பறக்கிற இந்தத் தாடி ஒண்டும் செய்யாதா?”
அவன் உதட்டு முறுவல் நன்றாகவே விரிந்தது. “ஏன் நல்லா இல்லையா?” எங்கோ பார்த்து தாடையைத் தடவிக்கொண்டு கேட்டான்.
அவனுடைய அந்தச் சிரிப்பும், அவளின் பார்வையை அவன் தவிர்த்த பாங்கும் அவள் இதயத்தை அப்படியே அள்ளியது.
“இப்ப நான் என்ன சொல்லோணும் எண்டு எதிர்பாக்கிறீங்க?”
“நான் என்ன எதிர்பாக்கிறன் எண்டு உங்களுக்குத் தெரியாதா?” என்று திருப்பிக் கேட்டான் அவன்.
விளையாட்டாய் ஆரம்பித்த பேச்சு முக்கியமான இடத்தில் வந்து நின்றது. அவளுக்கு அவன் விழிகளைச் சந்திக்க முடியவில்லை. கன்னங்கள் சூடாகும் உணர்வில் பதில் சொல்லாமல் பார்வைத் திருப்பிக்கொண்டாள். பேரின்பநாதனின் வீடு கண்ணில் பட்டது.
“அங்கிளின்ர வீட்டையும் வாங்கி, திருத்திப்போட்டு விக்கப்போறீங்களா?”
பேச்சை மாற்றுகிறாள் என்று புரிந்தது. ஒன்றும் சொல்லாமல் அவளின் வழிக்கே அவனும் வந்தான். “இன்னும் என்ன செய்றது எண்டு யோசிக்க இல்ல. கொஞ்ச நாள் போகட்டும், முடிவு செய்வம்.” என்றான்.
அதற்குமேல் என்ன பேசுவது? இருவரிடமும் மௌனம். கையைத் திரும்பி நேரத்தைப் பார்த்துவிட்டு, “வெளிக்கிடப்போறன்.” என்றான் அவன். அவள் தலையை ஆட்டினாள்.
அவன் கேட்டை தாண்டி மறையப்போகிற அந்த நொடியில், “கவனம்!” என்றாள் சற்றுச் சத்தமாக.
நின்று, திரும்பி, அவளைப் பார்த்து சரி என்பதுபோல் தலையை அசைத்துவிட்டுப் போனான் அவன்.
*****
