யாழ்ப்பாண டவுனில் அமைந்திருக்கும், ‘shopping mall’ க்கு வந்திருந்தாள் ராதா. ஸ்கூட்டியை அதற்கான இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு உள்ளே வந்தவளை சில் என்று ஏசி நனைத்துக்கொண்டது. நடந்துகொண்டே கைபேசியை எடுத்து மஞ்சுவுக்கு அழைத்தாள்.
“எங்கயடி நிக்கிறாய்?”
“மேல ‘கே.எஃப்.சி’ல நிக்கிறோம், வா!” என்றாள் அவள்.
மாடியேறி, கே.எஃப்.சி யை நோக்கி இவள் நடக்கையிலேயே, “ராது, இங்க.. இங்க பார்!” என்று, உற்சாகமாய்க் கையை அசைத்து அழைத்தாள் மஞ்சு.
மலர்ந்த முறுவலோடு தானும் கையை அசைத்துவிட்டு அவர்களை நோக்கி நடந்தாள் ராதா. தன் எதிர்காலக் கணவனை இவளுக்கும் இவளை அவனுக்கும் அறிமுகம் செய்துவைக்க என்று இவளை அழைத்திருந்தாள் மஞ்சு. தூரத்தில் இருந்து பார்க்கும்போதே அருகருகே அமர்ந்திருந்த அவர்கள் இருவரினதும் சோடிப்பொருத்தம் கண்ணை நிறைத்தது.
அவர்களை அடைந்து, “ஹாய் டி, ஹாய் அண்ணா, எப்பிடி இருக்கிறீங்க?” என்றபடி அவர்களின் முன்னே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டாள்.
“நான் நல்லா இருக்கிறன் மா. நீங்க எப்பிடி இருக்கிறீங்க?” என்று அவளின் நலத்தைக் கேட்டுக்கொண்டு, “இவ்வளவு நேரமா என்ர காதில ரெத்தம் வாற அளவுக்கு உங்களைப்பற்றித்தான் பேச்சு. நீங்க கெட்டிக்காரியாம். நல்ல பொறுப்பாம். தன்னை மாதிரி விளையாட்டுக் குணம் இல்லையாம் எண்டு நிறையச் சொன்னா.” என்று, சிரிக்கும் கண்களால் மஞ்சுவைச் சீண்டியபடி சொன்னவனை ராதாவுக்கு மிகவுமே பிடித்துப்போனது.
இலகுவாக எல்லோருடனும் பழகிவிடுகிற இறுக்கமற்ற முகம். தோற்றத்திலும் குறை சொல்லும்படி இல்லை. கண்களாலேயே, ‘உன்ர ஆள் சூப்பர்!’ என்று அவளிடம் சொல்லிவிட்டு, “அவள் விளையாட்டா இருந்தாலும் பாசக்காரி அண்ணா. படிப்பிலையும் என்னை விடவும் அவள்தான் கெட்டிக்காரி.” என்று மனதில் இருந்து சொன்னாள் ராதா. “நாங்க ஹொஸ்டல்ல இருந்து படிச்ச காலத்தில ஆருக்கு என்ன வருத்தம் வந்தாலும் அம்மா மாதிரி இவள்தான் பக்கத்திலேயே இருந்து பாப்பாள்.”
“அப்பிடியா? பாத்தா தெரிய இல்லையே..” திரும்பி மஞ்சுவை பார்த்தபடி அவன் கேள்வியாக இழுக்க, “பாத்தா தெரியிறதுக்கு அங்கேயும் கொஞ்சம் இருக்கோணும்.” என்று தலையைச் சிலுப்பினாள் அவள்.
“வெளில கூட்டிக்கொண்டு போங்கோ எண்டு சொல்லுறனடி, மாமா மாமிட்ட எப்பிடி கேக்கிறதாம் எண்டு என்னட்டையே கேக்கிறார். அது சரியில்லையாம். கலியாணம் முடியவிட்டி கூட்டிக்கொண்டு போறாராம். கலியாணம் முடிஞ்சபிறகு இவர் ஏன் கூட்டிக்கொண்டு போக? நானே இழுத்துக்கொண்டு வந்திடுவனே. பயந்த கோழி. இதுல கதை மட்டும் பெரிய இவர் மாதிரி!” என்று தன்னிடம் முறையிட்டவளை மலர்ந்த சிரிப்புடன் பார்த்திருந்தாள் ராதா.
அப்படியே, இவளை நடுவில் வைத்துக்கொண்டு அவர்களின் செல்லச் சண்டையும் சீண்டலும் தொடர்ந்துகொண்டே இருந்தது. ராதாவுக்கு அவர்களுக்குள் புகுந்துகொள்ள மனமில்லை. மஞ்சுவின் பூரித்து மலர்ந்திருந்த முகமும், சண்டை பிடித்தாலும் சிரிக்கும் கண்களும், அவனை அவளுக்கு எவ்வளவு பிடித்திருக்கிறது என்று சொல்லிற்று. மிகவும் சந்தோசமாய் உணர்ந்தாள். அவனும், என்ன படித்திருக்கிறாள், என்ன செய்கிறாள் என்று இவளோடும் இலகுவாகவே பேச்சை நகர்த்தினான். புதிதாக அறிமுகமான ஒரு அந்நிய ஆணோடு பேசும் உணர்வைத் தரவே இல்லை.
திடீரென்று ராதாவுக்குப் பின்னால் பார்த்து, “அண்ணா, நாங்க இங்க இருக்கிறோம்!” என்று கையை ஆட்டினாள் மஞ்சு.
அவளின் செய்கையில் தலையைத் திருப்பிப் பார்த்த ராதா இனிமையாக அதிர்ந்தாள். வந்துகொண்டு இருந்தது மோகனன். அவன் பார்வையும் இவளில் நிதானமாகப் படிந்து மீண்டது. அவர்களை நெருங்கி, “ஹாய் மா, ஹாய் அகிலன்!” என்றபடி, அகிலனின் கரம் பற்றிக் குலுக்கிவிட்டு, ராதாவின் அருகில் வெகு இயல்பாக அமர்ந்துகொண்டான்.
ராதாவுக்கு இதயம் இனிமையாகத் தடதடக்க ஆரம்பித்து இருந்தது. அன்றைக்கு, ஸ்கூட்டி விட வந்தபோது பார்த்ததற்கு பிறகு இன்றைக்குத்தான் பார்க்கிறாள். அவன் சொன்னதற்கு ஏற்ப தினமும் மெசேஜ் அனுப்புவாளே தவிர வேறு பேசியது இல்லை. இடைப்பட்ட நாட்களில் அவனைப் பார்ப்பதற்குப் பெரிதும் ஏங்கி இருக்கிறாள். எங்காவது தென்படுகிறானா என்று வீதிகளைத் துழாவி இருக்கிறாள். இருந்தும், அவனைத் தேடிப்போய்ப் பார்க்கும் அளவுக்குத் தைரியம் வந்ததில்லை. இன்று, திடீர் என்று அதுவும் இவ்வளவு அருகில் அவன் இருக்கவும் மிகவுமே தடுமாறிப்போனாள்.
“பிறகு? என்னவாம் எங்கட மேடம்?” என்று, மஞ்சுவைக் கண்ணால் காட்டி சிரிப்புடன் கேட்டான் மோகனன்.
“தன்னை வெளில கூட்டிக்கொண்டு போகேல்லையாம் எண்டு ஒரே சண்டை. அவவின்ர கரைச்சல் தாங்கேலாமத்தான் வந்தனான். இல்லாட்டி ஆள் சிணுங்கிக்கொண்டே இருக்கும்.”
அகிலனின் பதிலில் மஞ்சுவுக்கு மூக்குக்கு மேலே கோபம் வந்தது. “ஹல்லோ ஹலோ! இவ்வளவு பாடுபட்டு எல்லாம் நீங்க வரத்தேவை இல்ல. உங்களை ஆரும் கூப்பிடவும் இல்ல. இப்பவும் நீங்க எழும்பிப் போகலாம், சரியோ!” என்று அவனிடம் படபடத்துவிட்டு, “பாத்தியாடி கதைய! நான் என்ன குழந்தப்பிள்ளையா சிணுங்கிக்கொண்டு இருக்க? கலியாணம் மட்டும் முடியட்டும். இது எல்லாத்துக்கும் சேத்துவச்சு இவரை இருத்தி எழுப்புறனா இல்லையா எண்டு பார்!” என்று ராதாவிடம் கருவினாள்.
“அண்ணா சும்மாடி. நீ ஏன் சீரியஸா எடுக்கிறாய்?” மெல்லிய குரலில் அவளைச் சமாதானம் செய்தாள் ராதா.
அவ்வளவு நேரமாகக் கலகல என்று இருந்த ராதாவின் இந்த அமைதி எதையோ சொல்ல மோகனனைப் பார்த்தான் அகிலன். அவன் ஒன்றும் சொல்லாமல் சிரித்தான். அகிலனுக்கு எதுவோ புரிவது போலிருந்தது.
“மஞ்சு எனக்குத் தங்கச்சி மாதிரி அகிலன். நீங்க சொல்லுற அளவுக்கெல்லாம் அவா இல்ல. நல்ல பிள்ளை. நாங்க கண்டிக்கு போயிட்டு வரேக்க கலியாண வீட்டுக்கு போகாமையே போன பீல தந்தது மஞ்சுதான், என்னம்மா?” என்றான் மோகனன் சிரிப்பை அடக்கிய குரலில்.
“அண்ணா! நீங்களும் நக்கல் அடிக்கிறீங்க என்ன?” என்று சிணுங்கினாள் அவள். “போங்க ரெண்டுபேரும். உங்க ரெண்டுபேரோடயும் நான் கோவம்.” என்று விளையாட்டுக்கு முகத்தைத் தூக்கிக்கொண்டாள்.
“சும்மா இருங்கோ! அவள் பாவம் எல்லா.”
உரிமையோடு தன்னை அதட்டியவளை சிறு சிரிப்புடன் பார்த்தான் மோகனன்.
“அது ஒண்டும் இல்லை மா. மஞ்சுக்கு பசிக்குது போல. அதுதான் கோபமும் வருது. சாப்பிட்டா எல்லாம் சரியாகிடும்.” என்று அகிலன் எழும்ப, “நானும் வாறன்.” என்றபடி மோகனனும் சேர்ந்து சென்று நால்வருக்கும் உணவை வாங்கிக்கொண்டு வந்தார்கள்.
ராதாவின் பார்வை அவனின் தட்டை அளந்தது. சின்னச் சிக்கன் வாளியும் சேலட்டும் எடுத்திருந்தான் அவன். ‘காணுமா?’ கண்ணால் கேட்டாள் ராதா. மெல்லிய சிரிப்புடன் விழிகளை மூடித் திறந்தான் அவன். அவளுடையதில் பாதியை அவனுக்குக் கொடுக்கலாம் என்றால், மற்ற இருவரையும் வைத்துக்கொண்டு அதைச் செய்யவும் கூச்சமாக இருந்தது. ‘பிறகு ஏதாவது வாங்கிச் சாப்பிட சொல்லோணும்’ மனதில் குறித்துக்கொண்டாள் அவள்.
“நானும் இவரும் தியேட்டருக்குப் போகப்போறம் ராது. நாங்க வாறவரைக்கும் நீங்க ரெண்டுபேரும் இங்கயே சுத்துங்க. அப்பாட்ட சொன்னா விடமாட்டார். அதுதான் உனக்கு இவரை இன்ரடியுஸ் செய்யப்போறன் எண்டு சொல்லிப்போட்டு படத்துக்குப் பிளான் பண்ணிட்டேன்.” என்று கண்ணைச் சிமிட்டினாள் அவள்.
‘இவளை..’ என்று முறைத்தவளுக்கு அகிலனின் முன்னே அவளைக் கடிய மனம் வரமாட்டேன் என்றது. அதில், “நீங்க படத்துக்குப் போங்க. நாங்க வீட்டை போறம்.” என்றாள்.
“அடியேய் முதலுக்கே மோசம் செய்துபோடாத! பிறகு உன்ர அம்மா என்ர அம்மாட்ட போட்டு குடுத்திடுவா. நாங்க வாறவரைக்கும் நீங்க ரெண்டுபேரும் வீட்டை போகக்கூடாது!” என்றவள், சொன்னதுபோலவே உணவை முடித்துக்கொண்டு அகிலனை இழுத்துக்கொண்டு தியேட்டருக்கு புறப்பட்டிருந்தாள்.
“இவள் என்னட்ட தனியா அம்பிடட்டும்(அகப்படட்டும்). நாலு முதுகிலயே போடுறன், பாருங்கோ!” என்று முணுமுணுத்தாள் ராதா.
“விடுங்க! என்ஜோய் பண்ணட்டும்.” என்ற மோகனன், “இப்பிடி ஏதாவது சான்ஸ் கிடைச்சாத்தானே எனக்கும். இல்லாம என்னோட வருவீங்களா நீங்க?” என்றான் சிறு சிரிப்புடன்.
அவன் என்னவோ இயல்பாகத்தான் சொன்னான். ராதாவுக்குத்தான் அவன் வார்த்தைகள் இதயத்தை சுருக்கென்று தைத்தது. அதில், “ஆரம்பம் எனக்கு உங்களை தெரியாது. ஆனா இப்ப, நீங்க எங்க கூப்பிட்டாலும் கண்ண மூடிக்கொண்டு வருவன்.” என்றாள் அவன் விழிகளை நேராகப் பார்த்து.
விழியாகற்றாமல் அவளையே பார்த்தான் மோகனன். அவளும் பார்வையை அகற்றிக்கொள்ளவில்லை. “அந்தளவுக்கு என்னில நம்பிக்கையா ராது?” என்று தன் ஆழ்ந்த குரலில் வினவினான்.
“உங்கள நான் முழுசா நம்புறன்.” என்றாள் அப்போதும்.
அவளின் அசைக்கமுடியாத அந்த நம்பிக்கையில் அசந்துபோனான் மோகனன். பேச்சற்றுத் தடுமாறிவிட்டு, “இந்த நம்பிக்கை எண்டைக்கும் பொய்க்காது ராது. பொய்க்க விடமாட்டன்!” என்றான் ஒருவித தீவிரத்துடன்.
“எனக்குத் தெரியும்.”
அவளின் பதில்கள் ஒவ்வொன்றும் அவன் காயங்களுக்கு எவ்வளவு பெரிய மருந்தைத் தடவுகின்றன என்று தெரியாமலேயே பதில் அளித்தவளை மிகுந்த நேசத்துடன் நோக்கினான் மோகனன். அவனுக்கு எதுவும் பேசவேண்டும் போல் இல்லை. அவளைப் பார்த்துக்கொண்டு இருப்பதே போதும் போலிருந்தது.
