அந்தப் பார்வை அவளை என்னவோ செய்தது. “நாங்க இப்பிடியேதான் இருக்கப் போறமா?” என்றாள் மென் சிரிப்புடன்.
“என்ன செய்வம்? யாழ்ப்பாணக் கோட்டைக்குப் போவமா? இந்தப் பொழுது பாக்க நல்லாருக்கும்.” தன்னைச் சமாளித்துக்கொண்டு வினவினான் அவன்.
அடுத்த இரண்டரை மணித்தியாலத்துக்கு ஏதாவது செய்தே ஆகவேண்டும். அதில், ராதாவும் சரி என்றாள்.
“இருங்க, குடிக்கிறதுக்கு ஏதாவது வாங்கிக்கொண்டு போவம்.” என்றபடி எழுந்துபோனான் அவன்.
பொப்கோர்னும் இரண்டு கோக் டின்களையும் வாங்கிக்கொண்டு வருகையில், “எக்ஸ்கியூஸ் மீ ப்ரோ!” என்றான் அறிமுகமற்ற ஒருவன். கூடவே அவனுடன் இன்னொருவனும்.
மோகனன் திரும்பி கேள்வியாகப் பார்த்தான்.
“அது.. அங்க இருக்கிற ராதா மிஸ்.. அவா உங்கட பிரெண்டா?”
அவளை ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு, “ஏன் கேக்கிறீங்க?” என்றான் மோகனன்.
“அது..” என்று அவன் இழுக்கையில் அவனருகில் நின்ற அவனின் நண்பன், “இவனுக்கு மிஸ்ஸ பிடிச்சிருக்காம் அண்ணா. ஆறுமாதமா பாலோ பண்ணுறான். அவவோட தனியா கதைக்க வேணுமாம். பிளீஸ் கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணுங்கோ. என்னை இருக்க நிக்க விடுறான் இல்லை.” என்றான்.
அந்தக் காதல்காரனை தன் பார்வையால் அளந்தான் மோகனன். வாட்டசாட்டமாகத்தான் இருந்தான். என்ன, இவனை விடவும் இரண்டு மூன்று வயதுகள் குறைவாய் இருக்கலாம். திரும்பி ராதாவைப் பார்த்தான். கையிலிருந்த ஃபோனில் மூழ்கி இருந்தாள் அவள். கண்ணில் சிரிப்புடன், “ராதா!” என்றான் இங்கிருந்தே.
அவள் நிமிர்ந்து பார்க்க, ‘இங்க வாங்க!’ என்று தலையை அசைத்தான். அவன் அருகில் நின்ற இருவரையும் பார்த்துவிட்டு, கண்களில் கேள்வியோடு எழுந்து வந்தாள் அவள்.
“இவர் என்னவோ உங்களோட கதைக்கப்போறாராம். என்ன எண்டு கேளுங்க.” என்றான் அவன்.
“என்ன?” என்று அவள் அவனிடம் கேட்கும்போதே, மோகனன் விலகி நடக்க ஆரம்பித்தான்.
“நீங்க எங்க போறீங்க?” என்றாள் ராதா அவசரமாக.
“இங்கதான், கொஞ்சம் தள்ளி நிக்கிறன். நீங்க கதைச்சிட்டு வாங்க.” என்றுவிட்டுப் போனான் அவன்.
பார்வை அவனிடம் சென்று வர தன் முன்னால் நின்றவனைக் கேள்வியோடு ஏறிட்டாள் ராதா.
அந்த மாடியின் நடைபாதையின் அரைச் சுவரில் இலகுவாகச் சாய்ந்து நின்றபடி, குளிர்பான டின்னை உடைத்து அருந்த ஆரம்பித்தான் மோகனன். அவன் பார்வை சிறு சிரிப்புடன் இவர்களிடம் தான் இருந்தது. தயங்கித் தயங்கி அவன் சொல்வதும், இவளின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் விரிவதும் அப்படியே தெரிந்தது. முகமெல்லாம் கோபத்தில் சிவந்துவிட, திரும்பி இவனை நெருப்புப் பார்வை பார்த்தாள் ராதா. அவன் தேகம் முழுக்க அடக்கிய சிரிப்பில் குலுங்க ஆரம்பித்தது.
அவனிடம் என்ன சொன்னாளோ தெரியாது. முகத்தை தொங்கப்போட்டுக்கொண்டு அவன் போக, அடுத்த நொடியே விறுவிறு என்று வந்து கையில் இருந்த பர்சினால் இவனை அடிக்க ஆரம்பித்திருந்தாள் ராதா. “அவன்தான் அறிவில்லாம கேட்டான் எண்டா நீங்களும் என்னை கூப்பிட்டு விடுவீங்களா? என்ன மனுசன் நீங்க. அந்த லூசன் வேற உயிரா விரும்புறானாம். நான் இல்லாம அவனுக்கு வாழ்க்கை இல்லையாம். எனக்குக் கைகால் எல்லாம் பதறிப் போச்சு.” இன்னுமே அவளுக்கு நெஞ்சின் நடுக்கம் நின்றிருக்கவில்லை. அதுவும், இவன் கூப்பிட்டு விட்டு அவன் காதலைச் சொன்னது மிகுந்த கனலை பரப்பியிருந்தது.
அத்தனை அடியையும் சிரிப்புடன் வாங்கிக்கொண்டு, “ஒரு காதல் ஜோடிய பிரிச்ச பாவம் எனக்கு என்னத்துக்கு எண்டுதான் கூப்பிட்டு விட்டானான்.” என்று சொன்னான் அவன்.
“என்னது? காதல் ஜோ.. செய்க்!” முகத்தைச் சுளித்தவள், “ராஸ்கல்! ஆரை ஆருக்கடா சோடி சேர்க்கிறாய். உன்ன கொல்லப்போறன் பார் இப்ப!” என்று இப்போது கையால் அவனை அடிக்க ஆரம்பித்தாள்.
சிரிப்புடன் அவளையே பார்த்தான் மோகனன். அவள் அவளை உணரும் நிலையில் இல்லை என்று புரிந்தது. மெல்ல அவளின் கரத்தைப் பற்றினான். திகைப்புடன் நிமிர்ந்தாள் ராதா. அவன் பார்வை சிறு சிரிப்புடன் அவள் முகத்திலேயே ஆழ்ந்து நின்றது. அவன் விரல்கள் மென்மையாய் அவள் விரல்களோடு கோர்க்க ஆரம்பித்தன. அப்போதுதான் என்ன செய்தோம் என்று உணர்ந்தவளுக்கு வியர்த்துக்கொண்டு வந்தது. பதட்டத்தோடு அவனிடமிருந்து விலகப் பார்த்தாள். அவன் விடவில்லை. அவள் அவனைப் பாராமல் விலகுவதிலேயே குறியாய் இருந்தாள்.
“ராதா, பிளீஸ்!”
வசீகரம் மிகுந்த அவனுடைய ஆழ்ந்த குரல் அவளிடம் கெஞ்சியபோது அவளால் மீற முடியவில்லை. தன் கையை அவனிடம் கொடுத்துவிட்டு சிவந்துவிட்ட முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு நின்றாள்.
“என்னைப் பாருங்க.”
அவள் பார்க்க மறுத்தாள்.
“உங்கட கைய நான் பிடிச்சிருக்கிறன்.”
அவள் கீழுதட்டைப் பற்றினாள்.
“நீங்க பறிக்கேல்ல.”
ராதாவின் நெஞ்சுக்குள் இருந்து உணர்வுகள் பொங்கின.
“ராதா”
பற்றியிருந்த கரத்தை கொண்டே அவளைத் தன்னருகில் கொண்டு வந்தான் அவன். சுற்றியிருந்த உலகமும் அதில் இயங்கிய மனித வர்க்கமும் அவர்களின் கவனத்திலேயே இல்லை.
“என்ன பாருங்க, பிளீஸ்!”
அவளும் மெல்ல நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள். அந்தக் கண்களில் சொல்லில் அடங்கா நாணம் சொட்டியது.
“எனக்கும் உங்களுக்கும் இடையில என்ன நடக்குது எண்டு விளங்குதா?” மென் குரலில் வினவினான் அவன். அதற்குமேல் அவனைப் பார்க்க முடியாமல் ஓட முயன்றாள் ராதா. விடாமல் அவசரமாகப் பிடித்து நிறுத்தினான் அவன்.
“பிடிச்சிருக்கா?” என்றான் அவளின் முகத்தை குனிந்து பார்த்தபடி.
அவளால் பதில் பேச முடியவில்லை.
“ராதா சொல்லுங்க. இந்த வெக்கம் மட்டும் எனக்குக் காணாது.” என்றவனின் குரலும் கரகரத்துப் போயிற்று. காத்திருப்பின் எல்லையைத் தொட்டுவிட்டவன் தவித்துப் போனான். பார்வையை மறுபுறம் திருப்பித் தலையைக் கோதிவிட்டுவிட்டு மீண்டும் அவளிடம் திரும்பி, “எனக்குப் பதில் வேணும் ராது.” என்றான்.
அவனும் மிகவுமே உணர்ச்சிவசப்பட்டிருக்கிறான் என்று அப்போதுதான் அவளுக்குப் புரிந்தது. புரிந்த கணத்தில் நேசமும் பாசமும் பொங்கிற்று. தடுமாறாமல் நேசத்துடன் அவன் விழிகளைச் சந்தித்தாள்.
“என்னைப்பற்றி உங்களுக்குத் தெரியும் தானே. பிடிக்காம இவ்வளவு நெருக்கத்தில அதுவும் பொது இடத்தில நிற்பனா? பிடிக்காம உங்கள நானா தொடுவனா? இல்ல, என்னைத் தொட உங்களை விட்டிருப்பனா?” என்று திருப்பிக் கேட்டாள் அவள்.
“அப்ப பிடிச்சிருக்கா?” என்றவனின் ஒற்றைக் கரமொன்று அவளின் இடையை வளைக்க வரவும், அதற்கு விடாமல் வேகமாக விலகியபடி, “என்னை எங்கயாவது கூட்டிக்கொண்டு போங்க மோகன். எனக்கு நீங்களும் நானும் மட்டும் தனியா வேணும்.” என்றாள் ராதாவும் தவிப்புடன்.
அடுத்த கணமே, “வாங்க!” என்று அவளின் கரம்பற்றி அழைத்துக்கொண்டு போனான்.
