உடலை ஊடுருவிய குளிரும், அருகில் ஓடிக்கொண்டிருந்த சிற்றோடையின் மெல்லிய சலசலப்பும், வேறு சத்தங்கள் இல்லாத தனிமையும் இருவரையும் சுகமான மயக்கத்தில் ஆழ்த்திற்று. அவன் மார்பினில் ஒன்றிக்கொண்டிருந்தவளை கட்டிலில் சரித்து, தானும் அவள் புறமாய்ச் சரிந்தான் அவன்.
விடிவிளக்குக்குப் பதிலாய் ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்த சிமினி விளக்கின் வெளிச்சத்தில் அவளின் மூக்கு நுனியில் முத்தமிட்டான். “பிடிச்சிருக்கா?” என்றான் அவளின் கன்னம் வருடி.
அவன் அந்த இடத்தைக் கேட்கவில்லை என்று அவளுக்குப் புரிந்தது. “ம்ம்” என்றாள் அவனைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தபடி. “எனக்காகச் சொல்லேல்லையே?” அவள் முகத்தோடு முகம் உரசியபடி மீண்டும் கேட்டான். “ம்ஹூம்” என்று மறுத்தாள் அவள். முகம் மலர, இதமாய் வீசிய குளிர்காற்றுக்கு இணையாய் அவள் மேனியைத் தழுவியது அவன் கரங்கள்.
அதன் பிறகான நாட்கள் ராதாவின் வாழ்வில் இனிமை நிறைந்த நாட்கள். சந்தோசம் மிகுந்த நாட்கள். ‘முதல் உங்கட கழுத்தில ஒரு தாலிய கட்டுறன். பிறகு எனக்கு உங்களை எவ்வளவு பிடிக்கும் எண்டுறதைக் காட்டுறன்.’ என்று அன்று சொன்னதைத் தன் மென் செய்கைகளால் தினம் தினம் காட்டினான்.
காம்பிங் போனார்கள், ஓடையில் குளித்தார்கள், பரந்து விரிந்து கிடந்த வானத்தைப் பார்த்தபடி புல்வெளியில் படுத்துக் கிடந்தார்கள்.
இயற்கையும் இயற்கையோடு ஒன்றிய அன்றில்களின் வாழ்வும் எத்தனை இனிமையானது என்பதை அவளுக்குக் காட்டித் தந்தான் மோகனன். அந்த முரட்டு மேனிக்குள்ளும் மூக்கு நுனியில் குடியிருக்கும் கோபத்திற்குள்ளும் இப்படி ஒரு மென்மை ஒளிந்து கிடக்கும் என்பதை அவனோடு வாழ்ந்திராவிட்டால் அவள் நம்பியே இருக்கமாட்டாள்.
நாட்கள் பறந்து போயிற்று. அவர்களுக்கு அங்கிருந்து போகவே மனமில்லை. போகாமல் இருக்க முடியாதே. மீண்டும் வருவோம் என்று தம்மைத் தாமே தேற்றிக்கொண்டு புறப்பட்டனர்.
பயணம் ஆரம்பித்தது மாலைப் பொழுதில் என்பதில் இரவு பத்துமணியைத் தாண்டியதும், “நான் முன்னுக்கு வரவா? எனக்கு உங்களோட முன்னுக்கு இருந்தவர ஆசையா இருக்கு.” என்றாள் ராதா அவனின் காதோரம்.
அப்படி அவள் சொன்னபிறகு அவன் மறுப்பானா? உடனேயே நிறுத்தி அவளை முன்னால் கொண்டுவந்தான்.
பயணம் மீண்டும் ஆரம்பித்தது. அப்போதும் கண்ணாடியில் அவனைப் பார்ப்பதும் திரும்பி அவன் முகத்தைப் பார்க்க முயல்வதுமாக இருந்தாள் ராதா.
ஒரு கட்டத்துக்குமேல் அவனால் வீதியில் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. பைக்கை மீண்டும் ஓரம் கட்டினான். “என்னம்மா இது? இப்பிடிப் பாத்தா நான் எப்பிடி ஓட?” என்றான் சிறு சிரிப்புடன்.
“ஏன் பாத்தா என்னவாம்?” கேட்டவள், அவன் கைகளுக்குள்ளேயே சுழன்று, அவன் முகம் பார்ப்பதுபோல் திரும்பி அமர்ந்துகொண்டாள்.
அவளின் செய்கைகளை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனின் உதட்டினில் முறுவல் அரும்பிற்று. “இப்ப என்ன வேணும் உங்களுக்கு? இந்த ஒரு மாதமா ஒருத்தரை ஒருத்தர் பாத்தது காணாதா?” என்றான் அவளின் ஹெல்மெட்டோடு தன் ஹெல்மெட்டை கொண்டுபோய் முட்டியபடி.
“காணாது எண்டபடியாத்தானே இன்னும் பாக்கிறன்.” என்றவள் இருவரினதும் ஹெல்மெட்டையும் கழற்றினாள். அவள் விழிகள் அவன் முகத்தையே மொய்த்தது. அவன் சிரிப்புப் பெரிதானது.
“இப்பிடி நீங்க நெருக்கத்தில இருந்தாலே எனக்கு வேற வேல செய்றது கஷ்டம். இதுல இவ்வளவு ஆசையா பாத்தா? திரும்பி வீட்டை போக மனம் வரேல்லையா?” ஒற்றைக் கையால் அவளைத் தன்னுடன் சேர்த்தபடி, மென்குரலில் வினவினான் அவன்.
“ஏன் பாக்கிறன் எண்டு தெரியுமா?”
“ஏன்?”
“இல்ல… இந்த முகம் ஒரு குட்டி முகமா இருந்தா எப்பிடி இருக்கும் எண்டு யோசிக்கிறன். அதுதான்…”
“அது எங்களுக்குப் பிள்ளை பிறக்கேக்க…” என்று ஆரம்பித்தவன் பேச்சை நிறுத்திவிட்டு அவளைப் பார்த்து விழிகளை விரித்தான். ஒருகணம் திக்குமுக்காடினான். “அப்பிடியா? ஆனா இப்பதானே ஒருமாதம்?” என்றான் நம்ப முடியாமல்.
எம்பி அவன் உதட்டினில் தன் உதட்டினை ஒற்றி எடுத்துவிட்டு, “வடிவா தெரியாது. ஆனா பத்து நாள் தள்ளிப்போயிருக்கு.” என்றாள் ராதா.
இன்னுமே நம்ப முடியாமல் அவளைப் பார்த்தவன் விழிகள் கரிக்க ஆரம்பித்தன. பேச்சற்ற நிலையில் அவளை இழுத்துத் தன் மார்போடு இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டான். குழந்தையாய் அவளோடு ஒன்றியவனுக்குச் சில நொடிகள் தேவைப்பட்டன தன்னைச் சமாளித்துக்கொள்வதற்கு.
அவளின் டொப்பினுள் கையை விட்டு ஆசையோடு வயிற்றைத் தடவிப் பார்த்தான். உடலும் உள்ளமும் கூசிச் சிலிர்த்தாலும் தடுக்கவில்லை ராதா.
“என்னவாம்?” என்றாள் கண்ணில் சிரிப்புடன்.
“இருக்காம்.” அவளின் மூக்கோடு மூக்கை உரசியபடி கரகரத்த குரலில் சொன்னான் அவன். ஆனாலும் நம்பப் பயமாய் இருந்தது. “அப்பிடி இல்லாட்டி?” என்றான் அலைபாய்ந்த குரலில்.
“எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு. இத்தனை வருசத்தில பத்துநாள் எனக்குப் பிந்தினதே இல்ல.” என்றாள் அவள்.
சுற்று முற்றும் பார்த்தவன் யாருமில்லை என்றதும் அவள் இதழினில் அழுத்தி முத்தமிட்டான். இன்னுமின்னும் வேண்டுமென்று அவன் உள்ளம் ஆர்ப்பரித்தது. ஒரு முறை ஆழ்ந்து அவள் இதழ்களை நனைத்தவிட்டு, “தேங்க்ஸ்டா!” என்றவனின் அணைப்பு மீண்டும் இறுகிப் போயிற்று.
“வாழ்க்கையே போச்சு எண்டு நினைச்சன் ராது. மொத்த சந்தோசமா வந்து என்ர கைக்க நிக்கிறீங்க.” என்றான் அவளின் முகம் பார்த்து.
அவள் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. அவன் சந்தோசத்தை, அந்த முகம் காட்டும் நெகிழ்ச்சியை அப்படியே முழுமையாக உள்வாங்கிக்கொண்டிருந்தாள்.
“நாளைக்குப் போனதும் முதல் வேலையா செக் பண்ணுவம்.” என்றான் அவன்.
அவள் தலையை ஆம் என்பதுபோல் ஆட்டினாள்.
“நீங்க பின்னுக்குப் போறீங்களா?” முன்னுக்கு என்றால் அவளுக்கு ஏதும் ஆகிவிடுமோ என்கிற பயத்தில் கேட்டான்.
அவள் முறைக்கவும் சிரிப்புடன், “சரிசரி. முன்னுக்கே இருங்க. ஆனா, ஸ்லோவா போவம்.” என்றவன் ஒற்றைக் கையால் அவள் வயிற்றை மிக மென்மையாய் அணைத்தபடி, வண்ணமயமான தன் எதிர்காலம் நோக்கி மற்றக் கையால் பைக்கை பற்றி, மிக மிக மிதமான வேகத்தில் செலுத்த ஆரம்பித்தான்.
முற்றும்.
