இவர்களின் கார் சத்தம் அவளின் காதை எட்டிவிட்டது போலும், இங்கே ஓடிவரத் தாயின் மடிக்குள் இருந்து துள்ளித் திமிறிக்கொண்டிருந்தாள்.
ஏன் என்றே தெரியவில்லை, மீண்டும் சாராவை நினைவு படுத்தினாள். கையிலேந்திக் கொஞ்ச வேண்டும் போல் ஓர் உந்துதல் அவனுக்குள்.
அதன்பின் அவன் கண்கள் அடிக்கடி அந்த வீட்டுக்கே ஓடின. இரவின் நிசப்தத்தில் தனக்கான மாடியறையில் உறக்கம் வராமல் படுத்திருந்த விக்ரமின் காதுகளில் இரவு எட்டுமணி போல் அந்தப் பெண் கிணற்றில் தண்ணீர் அள்ளிக் குளிக்கும் சத்தம் கேட்டது.
‘ஏன் இந்த நேரத்தில் குளிக்கிறா…’ யோசனை அதன்பாட்டுக்கு ஓடிற்று! யாருமே இல்லாமல் தனித்து நின்று மகளைக் கண்ணுக்குள் வைத்துக் காப்பாற்றுகிறாள் என்பதிலேயே அவன் மதிப்பில் உயர்ந்து நின்றாள் அவள்.
அங்கே ஒரு பெண் மகன் இருந்தும் கணவனை விடுத்து இன்னொருவனை நாடிப் போகிறாள். இங்கே ஒரு பெண் கணவன் என்கிறவனைச் சரியாக அடையாளம் காட்டாததினாலேயே ஊர் உலகத்தால் தள்ளிவைக்கப்பட்டிருக்கிறாள். என்ன உலகம் இது? கசந்த புன்னகை ஒன்று அவன் இதழ்களில்!
‘யார் என்ன சொன்னாலும், அவா நல்ல அம்மா. ஒரு நல்ல தாய். கூடாத பெண்ணா இருக்கச் சந்தர்ப்பமே இல்லை!’ மனம் அழுத்திச் சொன்னது அவனுக்கு.
அடுத்த நாட்களில் அவன் வேலையே அவர்களைக் கவனிப்பது என்றானது. அதுநாள் வரை கண்கள் கண்டாலும் கருத்தில் பதியாதவை இப்போது பட்டன.
அது ஒரு மண் வீடு. ஒரு அறைதான் எல்லாமே. சமையலுக்கு என்று அதன் அருகே ஒரு பத்தி இறக்கி இருந்தாள். அறையில் ஒரு யன்னல் இருந்து அடைக்கப்பட்ட அடையாளம் தெரிந்தது.
ஒரு வேலிதான் அந்த வீட்டுக்கும் இந்த வீட்டுக்கும் தடுப்பு. வேலிக்கு அருகிலேயே அவள் வீடு அமைந்திருந்தது. அதில், காலையிலேயே விழித்த குழந்தையின் அழுகை, பின் இவள் மகளோடு கதைக்கும் சத்தம், பின்னர் சின்ன சின்னச் சினுக்கங்கள், பிறகு குழந்தை விளையாடும் சத்தம் என்று துல்லியமாக அங்கு நடப்பவை எல்லாமே இங்கு விக்ரமுக்குக் கேட்டன.
கொஞ்ச நேரத்தில் மகளை இடுப்பில் தூக்கிக்கொண்டு அவள் போவது தெரிய இவனும் பின் தொடர்ந்தான். என்ன நடக்கிறது, ஏன் போகிறான் என்கிற கேள்விகள் அவனிடம் வரவேயில்லை.
அவள் போனது சந்தைக்கு. வெகு சிக்கனமாகக் காய் கறிகளைப் பார்த்து பார்த்து வாங்கினாள். சிறு காரட் ஒன்றினை மகளுக்குக் கடிக்கக் கொடுத்தாள். இவனும் அசோக் வீட்டுக்குக் காய் கறிகளை வாங்கிக்கொண்டான்.
திரும்பி வரும்போதுதான் கவனித்தான். கொண்டைதான் போட்டிருந்தாள். ஆனாலும் அது பின் மண்டை முழுவதையுமே பிடித்திருந்தது. மிகவுமே மெல்லிய தேகம். சுடிதார் அணிந்திருந்தாள். யாரும் நெருங்க முடியாத படிக்கு அவளின் நடையில், உடையில், முகத்தில் ஒருவித இறுக்கம். சந்தையிலும் யாரினதும் கண்ணைப் பார்த்து ஒருவித கண்டிப்போடேயே இருந்தது அவளின் பேச்சு.
அவளது இயல்பு அதுவல்ல என்று அவள் முகமே காட்டிக் கொடுத்தாலும், அந்தப் பார்வையும் பேச்சும் அவள் போட்டு வைத்திருக்கும் வட்டத்தைத் தாண்டி யாரையும் வர விடாது என்று நன்றாகவே தெரிந்தது.
ஒரு நெருப்பு வளையம்! ஆனால், அந்த வளையம் போட்டு அதற்குள் வாழும் நிலைக்கு ஒரு பெண்ணைத் தள்ளிய சமூகத்தை என்ன செய்வது? இதில் யார் யாரைப் பிழை சொல்லி ஒதுக்கி வைப்பது?
ஏனோ அவனுக்கு அவள் தவறான பெண்ணாக இருப்பாள் என்கிற எண்ணம் கொஞ்சமும் வரவில்லை. பின்னால் அவன் வருகிறான். கவனிக்கவே இல்லை. ஒரு அதிகப்படியான அங்க அசைவு இல்லை. அங்கே இங்கே என்று பார்க்கும் பார்வை இல்லை. மற்றவர்களைப் பிராக்குப் பார்க்கும் எண்ணமில்லை. சந்தைக்குச் சென்று, காய்கறிகள் வாங்கி வீடு வரும் வரைக்குமே அவளும் அவள் குழந்தையும் மட்டுமே அவள் முழு உலகமாக இருந்தது.
அவள் அவளது படலையைத் திறந்துகொண்டு போக, இவனும் வாங்கியதைக் கொண்டுவந்து மரகதத்திடம் நீட்டினான்.
“ஏனப்பு இதெல்லாம்?” என்றவரிடம், “அதுக்கு என்ன ஆன்ட்டி, சந்தையக் கண்டாப்போல வாங்கிக்கொண்டு வந்தனான்.” என்றுவிட்டுப் போனான் அவன்.
மதியப்பொழுதும் ஏறத்தொடங்க வெயிலின் புழுக்கம் தாங்காமல் மாமரத்தின் அடியில் கதிரையைப் போட்டுச் சாய்ந்துகொண்டான். அசோக் அவனது நெருங்கிய உறவாம் என்று அவர்களின் திருமணத்துக்குப் போயிருந்தான். கணவர் இறந்துவிட்டதில் மரகதம் அம்மா இப்படியான விசேசங்களுக்குப் போவதை விரும்புவதில்லை.
டெனிஷுக்கு அழைத்து எப்படி இருக்கிறாய் என்று விசாரித்தான். புட்பால் விளையாடப் போனதை, இவர்களின் பள்ளிக்கூடம் இரண்டாம் இடத்தைப் பெற்றதை, நண்பனுக்குக் கால் அடிபட்டதை என்று மகன் சொன்னவற்றை எல்லாம் கேட்டுக்கொண்டான்.
“பாப்ஸ், உங்களுக்குப் பிடிச்ச மாதிரி யாராவது கிடைச்சிட்டாங்களா?”
என்னவோ நெருங்கிய நண்பனிடம் கேட்பதுபோல் கேட்ட மகனின் கேள்வியில் முறுவல் அரும்பியது அவனுக்கு.
“இல்ல டெனிஷ். எனக்கு என்னவோ எனக்குப் பிடிச்ச மாதிரிக் கிடைக்கும் போலத் தெரியேல்ல. பேசாம திரும்பி அங்க வரவா?” என்று கேட்டான்.
உண்மையிலேயே அவனுக்கு அங்குப் போய்விட்டால் என்ன என்றுதான் இருந்தது. எந்தப் பெண்ணையும் தனக்கான துணையாகப் பார்க்கவே முடியவில்லை. அதோடு அஷோக்கின் கட்டாயத்தில் மகன் தன் திருமணத்துக்குச் சம்மதித்தானோ என்கிற எண்ணம் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்க வைத்தது.
“பா…ப்…ஸ்ஸ்!” என்றான் அழுத்தமாக. அது ராகமாக வெளி வந்தது.
“மாம்ஸ் மாதிரியே தேடாம வேற ஆளாப் பாருங்க. அப்பதான் அவா எங்களோடையே இருப்பா.”
அதிர்ந்துபோனான் விக்ரம். மகனும் தாயின் செயலை உணர்ந்திருக்கிறான். உணரும் பருவத்துக்கு வந்துவிட்டான். கசப்பான உண்மை தொண்டைக்குள் கசந்துகொண்டு இறங்க, “டெனிஷ்!” என்றான் விக்ரம் அதிர்ந்த குரலில்.
“மம்மாவ மிஸ் பண்றியா?”
“நோ பாப்ஸ்!” உடனடியாக மறுத்தான் அவன். “அவவ மிஸ் பண்ணக்கூட எனக்கு விருப்பமில்ல!”
இன்னுமே அதிர்ந்துபோனான் விக்ரம். தகப்பனின் அதிர்வு விளையாட்டுப் பிள்ளையான மகனைச் சென்றடையவில்லை போலும். “கல்யாணம் கட்டாம நீங்க இங்க வரவே கூடாது. ஓகே! கல்யாணத்துக்கு என்னைக் கூப்பிடுங்கோ பாப்ஸ், நான் பாக்கோணும்!” என்றுவிட்டு வைத்துவிட்டான் அவன்.
மகன் கொடுத்த அதிர்விலிருந்து வெளியே வர விக்ரமுக்குச் சற்று நேரம் பிடித்தது.
‘டெனிஷுக்காகவாவது அவனை அன்போடு அரவணைத்துப் போகும் ஒரு பெண்ணை மணந்துகொள்ள வேண்டும்!’
அந்த முடிவை எடுத்த பிறகு, அலுவலகத்துக்கு அழைத்து அங்கத்திய நிலவரம் அறிந்து, சிலபல வேலைகளை முடித்தான்.
‘இனி என்ன செய்றது?’ எப்போதும் அடுத்து அடுத்து என்று ஓடியவனுக்கு இப்படிச் சும்மா சோம்பி இருப்பது அலுப்புத் தட்டியது. அது அவனுக்குப் பழக்கமுமன்று!
‘இங்க வந்து சும்மா இப்பிடி இருக்கிறதுக்கு அங்க நின்றிருக்க நாலு உருப்படியான வேலையையாவது பார்த்திருக்கலாம்.’
ஒரு ஸ்டூலையும் லாப்டாப்பையும் எடுத்துவந்து ஆன்லைனில் தன் அக்கவுண்டுகளைச் செக் பண்ணத் துவங்கினான். மனேஜருக்கு அழைத்துப் பேசினான்.
சற்று நேரத்தில் பக்கத்து வீட்டிலிருந்து சமையல் மணம் கமகம என்று வந்தது.
‘நல்லாத்தான் சமைக்கிறா…’
அதை முடித்துக்கொண்டு அவள் எங்கேயோ போக ஆயத்தமாவது தெரிய, நிமிர்ந்து பார்த்தான். ஒரு பழைய சுடிதாரில் நின்றிருந்தாள். மகளைத் தூக்கி எப்போதும்போல இடுப்பில் அமர்த்திக்கொண்டாள். மற்ற கையில் ஒரு ரப்பர் பாக்.
சற்று முன் மகன் சொன்னது மனதின் ஓரத்தில் நின்றதாலோ என்னவோ, அந்தக் குட்டி இப்படி ஒரு அன்னை கிடைக்கக் கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டியவள் என்று மனம் சொல்லிற்று.
‘என்ர மகனுக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி ஒரு அம்மா கிடைக்கேல்ல?’ மகனை எண்ணி வேதனையில் உழன்றான் விக்ரம்.
‘ஏன் இப்படிச் செய்தா? விக்கி வீட்டுக்கு வா. நீ இல்லாம இருக்க முடியேல்ல என்று ஒரு வார்த்தை உரிமையோடு சொல்லும் அளவுக்கு அவளை அவன் வைக்கவில்லையா என்ன?’
‘ப்ச்! நினைக்கக் கூடாது எண்டு நினைச்சாலும் முடியேல்ல.’ தலையை உதறி அவன் வெளியே வர, அவர்கள் இருவரும் படலையைத் திறந்துகொண்டு போவது தெரிந்தது.
அசோக்கும் வந்துவிட மீதிப் பொழுது அவனோடு கழிந்தது. மனதுக்குள் மட்டும் நினைவுகள் கிடந்து அவனை வருத்திக்கொண்டே இருந்தன.
