அவனோடு பேச நினைத்தாள். ஃபோன் நம்பர் இல்லை. அவன் பெயரைப் போட்டு கூகுளில் தேடியபோது மின்னஞ்சல் முகவரி கிடைத்தது. அவனுடையதுதானா, அனுப்பினாலும் பார்ப்பானா என்று கேள்விகள் குடைந்தாலும், ஒரு முயற்சியாக, ‘அண்ணா, நான் ஆதினி. எனக்கு உங்களைப் பாக்கோணும். எங்க நிக்கிறீங்க?’ என்று எழுதி அனுப்பிவிட்டாள்.
*****
எல்லாளனின் வீட்டு வாசலில் தன் பைக்கை கொண்டுவந்து நிறுத்தினான் அகரன். அதுவரையில் இருவரும் ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசிக்கொள்ளவில்லை.
சியாமளாவினால் அந்தக் கொடும் மௌனத்தைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. ஏதாவது கேட்டு, பேசி, திட்டி என்று அவன் தன் கோபத்தைக் காட்டிவிட்டால் பரவாயில்லை என்றெண்ணினாள்.
பைக்கிலிருந்து இறங்கி, அவன் முன் வந்து நின்று, “ப்ளீஸ் அகரன், நீங்களா ஒரு முடிவை எடுக்காம நான் சொல்லுறதக் கொஞ்சம் கேளுங்கோவன்!” என்று விழிகள் கலங்கக் கெஞ்சினாள்.
“ஓகே! நான் கேக்கிறதுக்கு மட்டும் பதில் சொல்லு. ஆதி சொன்னதெல்லாம் உண்மையா?”
அவன் குரலில் தென்பட்ட கடினம் கண்ணீரை வரவழைக்க, அவளின் தலை மிகுந்த பயத்துடன் மேலும் கீழுமாக அசைந்தது.
பார்வையாலேயே அவளை ஏறித்தபடி, “உன்ர கொண்ணனுக்கு அவளைக் கட்ட விருப்பம் இல்லையா? உனக்காகவா ஓம் எண்டு சொன்னவன்?” என்று, அடுத்த வினாவைப் பல்லைக் கடித்தபடி வீசினான்.
அப்படி இல்லை என்றுதான் அவன் சொன்னான். அப்படித்தான் என்பது அவளின் ஊகம். இதில் எதைச் சொல்லுவாள்? பதில் சொல்ல முடியாமல் இறைஞ்சுதலோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
அதுவே அவன் கேள்வியின் பதில் என்ன என்று சொல்லி விட, “அந்தளவுக்கென்ன என்ர தங்கச்சி…” என்று சீற ஆரம்பித்தவன் அதையடக்கி, தன் தொடையிலேயே ஓங்கிக் குத்தினான்.
“ஐயோ அகரன்! என்ன செய்றீங்க?” பயந்து பதறினாள் சியாமளா.
“ஆக, திட்டம் போட்டுத்தான் அவளைப் பற்றி நீ என்னட்டக் கதைச்சிருக்கிறாய்!”
இதற்கு நேரடியான பதில் ஆம்தான். ஆனால், பொருள் அவன் நினைப்பதன்று! அவள் விளக்கம் சொல்வதற்குள் வண்டியை உதைத்துக் கிளப்பிக்கொண்டு சென்று மறைந்தான் அவன்.
*****
ஐங்கரன் டியூஷன் செண்டருக்கு எதிர்ப்புறத்தில் இருந்த பெட்டிக் கடையின் முன்னால் சின்ன கும்பல் ஒன்று கூடியிருந்தது. அங்கு வந்த எல்லாளன் யூனிஃபோர்மில் இல்லாத போதும், அவன் நடையும் பார்வையும் அங்கிருந்த மாணவர்களை விலகி நிற்க வைக்க, உள்ளே புகுந்தான்.
இரண்டு ஆண் பிள்ளைகள் கடைக்காரரோடு மல்லுக்கட்டிக்கொண்டிருந்தனர்.
“இங்க என்ன பிரச்சினை?” என்றான் அதட்டலாக.
“சொன்னாத் தீத்து வைப்பீங்களோ?” வாய்க்குள் இருந்த லொலிபொப்பை(lollipop) ஒரு பக்கமாகத் தள்ளிக்கொண்டு, கோணல் சிரிப்புடன் கேட்டான் ஒருவன்.
மற்றவன் இவனை யார் என்று இனம் கண்டுகொண்டான் போலும். “டேய் எரும! வாய மூடடா!” என்று சத்தம் இல்லாமல் நண்பனை அடக்க முயன்றான்.
“பொறடா மாமா! பிரச்சினையைத் தீத்து வைக்கப் போறாராமே. சொன்னாத்தானேடா தீத்து வைப்பார்.” அவன் நிதானத்தில் இல்லை என்று அப்பாட்டமாகத் தெரிந்தது. நிலையாக நிற்க முடியாமல் தடுமாறிக்கொண்டு இருந்தான்.
அவர்கள் இருவரையும் ஒற்றைப் பார்வையில் அளந்துவிட்டுத் திரும்பி, “இங்க என்ன கண்காட்சியா நடக்குது, கூடி நிண்டு பாக்க?” என்றான், கூட்டத்தைப் பார்த்து. அடுத்த நொடியே அடித்துப் பிடித்துக் கலைந்தது கூட்டம்.
இவன் நிற்கும் தைரியத்தில் கடைக்கார ஐயா கடையை விட்டு வெளியே வந்தார். “தம்பி, சிகரெட் கேட்டுச் சண்டை. இல்லை எண்டு எவ்வளவோ சொல்லீட்டன். கேக்கினம் இல்ல. கடையை உடைக்கப் பாக்கினம்.” என்று முறையிட்டார்.
“இதுக்கு முதல் எப்பயாவது வித்து இருக்கிறீங்களா?” கூர்மை மிகுந்த விழிகள் அவரைத் துளைக்க வினவினான் அவன்.
“இல்லத் தம்பி இல்ல! இதுவரைக்கும் ஆருக்கும் நான் வித்தது இல்ல. அந்த டியூஷன் செண்டர்ல படிக்கிற எந்தப் பிள்ளையை வேணுமெண்டாலும் விசாரிச்சுப் பாருங்கோ.” பயத்தில் வேகமாகச் சொன்னார்.
அவர் பொய் சொல்லவில்லை என்று புரிந்தது. இதற்குள், “சேர், இனி இப்பிடி நடக்கமாட்டம் சேர். சொறி சேர்!” என்றான், நிதானத்தில் இருந்தவன்.
அப்போதும் எதற்கென்று இல்லாமல் இளித்தான் மற்றவன். கண்களில் ஒருவிதப் பளபளப்பு. வியர்த்திருந்தான்.
“வாய்க்க இருக்கிற லொலிய வெளில எடு!” என்றான் எல்லாளன் அவனிடம்.
அதற்கும் கோணலாகச் சிரித்தான் அவன். “என்ர வாய். நான் காசு குடுத்து வாங்கின லொலி. அத எல்லாம் வெளில எடுக்கேலாது!” என்று அவன் சொல்லி முடிக்க முதலே, அவன் கன்னத்தில் பளார் என்று இறங்கியது, எல்லாளனின் கரம்.
லொலிபொப் வெளியே பறக்க, “அம்மா!” என்று அலறினான் அவன்.
“குடிச்சிருக்கிறியா?”
“இ…ல்ல.” கை கன்னத்தைப் பற்றியிருக்க நடுங்கினான்.
“அப்ப என்னடா ஆட்டம்? கிட்ட வா!” அவன் சட்டையைப் பற்றி அருகில் இழுத்து வாயை ஊதச் சொன்னான்.
கண்களில் பயம் அப்பட்டமாகத் தெரிய வாயைத் திறந்தான் அவன். அதற்கே நாற்றம் பிடுங்கித் தின்றது. எல்லாளனுக்குள் மெல்லிய அதிர்ச்சி. மின்னலாக அவனது லொலி மீது பார்வை சென்று வர, கதிரவனுக்கு அழைத்து வரச் சொன்னான்.
அடுத்த பத்தாவது நிமிடத்தில் வந்து அவர்கள் இருவரையும் அள்ளிக்கொண்டு போனான் அவன்.
“ஆர் போலீசுக்கு சொன்னது?” விறுவிறு என்று அந்தப் பெட்டிக் கடைக்குள் புகுந்து, முழுக்கடையையும் அலசியபடி தன் விசாரணையை ஆரம்பித்தான்.
“நான்தான் தம்பி. பயத்தில…”
“இவன் எப்பவும் இப்பிடித்தானா?”
“எனக்கு வடிவாச் சொல்லத் தெரியேல்ல தம்பி. கொஞ்சம் பணக்கார வீட்டுப் பெடியன்தான். சேட்டைகளும் விடுவான். எண்டாலும் இப்ப கொஞ்ச நாளா ஆக மோசம். லொலி வேணும், ஊசி வேணும் எண்டு என்னென்னவோ கேக்கிறான். எனக்கு உண்மையா அதெல்லாம் என்ன எண்டு கூட விளங்கேல்ல.”
அப்போதுதான் சியாமளா அழைத்து நடந்ததைச் சொன்னாள்.
எரிச்சல் மிக, “இதுக்குத்தான் சொன்னனான், பேசாம இரு எண்டு! கேட்டியா நீ?” என்று எரிந்துவிழுந்தவனுக்கு இருக்கிற பிரச்சனைகள் போதாது என்று இதுவுமா என்று சலிப்பாயிற்று.
