“அந்தளவுக்கென்ன என்ர தங்கச்சி..” என்று சீற ஆரம்பித்தவன் அதையடக்கி, “ஆ!” என்று கத்தியபடி தன் தொடையிலேயே ஓங்கிக் குத்தினான்.
“ஐயோ அகரன்! என்ன செய்றீங்க?” பயந்து பதறினாள் சியாமளா.
“ஆக, நீ அவளைப்பற்றித் திட்டம் போட்டுத்தான் என்னட்டக் கதைச்சியா?”
இந்தக் கேள்விக்கு நேரடியான பதில் ஆம் தான். ஆனால், பொருள் அவன் நினைப்பது அல்லவே. அதில், பதில் சொல்லாமல், “பிளீஸ் அகரன், நான் சொல்லுறதைக் கொஞ்சம் கேளுங்கோ, பிளீஸ்!” என்று மீண்டும் கண்ணீருடன் கெஞ்சினாள்.
“கேட்டதுக்கு மட்டும் பதிலச் சொல்லு!”
“ஓம்! உங்களோட நான் கதைக்க நினைச்சது உண்மை. ஆனா பிழையான எண்ணத்தில..” அவள் ஆம் என்று சொன்ன கணத்திலேயே பைக்கை உதைத்துக் கிளப்பிக்கொண்டு சென்று மறைந்திருந்தான் அவன். கண்ணீருடன் அங்கேயே நின்றிருந்தாள் சியாமளா.அவள் ஒன்றை நினைத்திருக்க நடந்ததோ இன்னொன்றாகிப்போனது. எப்போதும், வேலை விசயமாக எல்லாளன் வெளியே சென்றிருந்தால் அவனுக்கு அழைக்கமாட்டாள். இன்றைக்கு, அதையெல்லாம் பார்க்கும் நிலையில் அவள் இல்லை. அவனுக்கு அழைத்தாள்.
ஐங்கரன் டியூஷன் செண்டருக்கு எல்லாளன் சென்றபோது, அந்தச் செண்டருக்கு முன்னால் இருந்த பெட்டிக்கடையில் மாணவர்கள் கும்பலாகக் கூடியிருந்தனர். ஒரே சத்தம். பைக்கை நிறுத்திவிட்டு இறங்கி நடந்தான். யூனிஃபோர்மில் இல்லாதபோதும், அவன் நடையும் பார்வையும் அங்கிருந்த மாணவர்களை விலகி நிற்க வைக்க உள்ளே புகுந்தான். இரண்டு ஆண்பிள்ளைகள் கடைக்காரரோடு மல்லுக்கட்டிக்கொண்டு இருந்தனர்.
“இங்க என்ன பிரச்சினை?”
“சொன்னா தீத்து வைப்பீங்களோ?” வாய்க்குள் இருந்த லொலிபொப்பை(lollipop) ஒரு பக்கமாகத் தள்ளிக்கொண்டு, கோணல் சிரிப்புடன் கேட்டான் ஒருவன். மற்றவன் இவனை யார் என்று இனம் கண்டுகொண்டான் போலும். “டேய் எரும! வாய மூடடா!” என்று சத்தமில்லாமல் நண்பனை அடக்க முயன்றான்.
“பொறுடா மாமா! பிரச்சினையைத் தீத்து வைக்கப் போறாராமே. சொன்னாத்தானேடா தீத்து வைப்பார்.” அவன் நிதானத்தில் இல்லை என்று அப்பாட்டமாகத் தெரிந்தது. நிலையாக நிற்க முடியாமல் தடுமாறிக்கொண்டு இருந்தான்.
அவர்கள் இருவரையும், ஒற்றைப் பார்வையில் அளந்துவிட்டுத் திரும்பிக் கடைக்காரரைக் கேள்வியாக நோக்கினான் எல்லாளன்.
“தம்பி, சிகரெட் கேட்டுச் சண்டை. இல்லை எண்டு எவ்வளவோ சொல்லிட்டன். கேக்கினம் இல்ல. கடையை உடைக்கப் பாக்கினம்.”
“படிக்கிற பிள்ளைகளுக்கு இதுக்கு முதல் நீங்க வித்து இருக்கிறீங்களா?” கூர்மை மிகுந்த விழிகள் அவரைத் துளைக்க வினவினான் அவன்.
உள்ளுக்குள் குளிரெடுத்தது அவருக்கு. “இல்லத் தம்பி இல்ல! இதுவரைக்கும் ஆருக்கும் நான் வித்தது இல்ல. இங்க நிக்கிற எந்தப் பிள்ளையை வேணுமெண்டாலும் விசாரிச்சுப் பாருங்கோ.” பயத்தில் வேகமாகச் சொன்னார்.
அவர் பொய் சொல்லவில்லை என்று புரிந்தது. திரும்பித் தன் முன்னால் நின்ற இருவரையும் பார்த்தான். “சேர், இனி இப்பிடி நடக்கமாட்டம் சேர். சொறி சேர்!” என்றான் நிதானத்தில் இருந்தவன். மற்றவன் அப்போதும் எதற்கென்று இல்லாமல் இளித்தான். கண்களில் ஒருவிதப் பளபளப்பு. வியர்த்திருந்தான். “வாய்க்க இருக்கிற லொலிய வெளில எடு!” என்றான் அவனிடம்.
“என்ர வாய். நான் காசு குடுத்து வாங்கின லொலி. அத எல்லாம் வெளில எடுக்கேலாது!” என்று அவன் சொல்லி முடிக்க முதலே, அவன் கன்னத்தில் பளார் என்று இறங்கியது எல்லாளனின் கரம்.
“அம்மா!” என்று அலறியவனும் அவனின் லொலிபொப்பும் ஒன்றாகத் தரையில் விழுந்தனர். நின்ற மாணவர் கூட்டம் அச்சத்தில் நான்கைந்தடி பின்னுக்கு நகர்ந்தனர். அனைவர் முகத்திலும் பெரும் கிலி பரவிற்று.
“குடிச்சிருக்கிறியா?” அவன் முன்னே சென்று நின்று சீறினான், எல்லாளன்.
“இ..இல்ல” தரையில் இருந்து எழுந்துகொள்ள முயன்றவாறே சொன்னான், அவன்.
“அப்ப என்னடா ஆட்டம் இது? கிட்டவா!” நடுங்கிக்கொண்டு வந்தவனின் சட்டையைப் பற்றி அருகில் இழுத்தான். “வாய ஊது!” கண்களில் பயம் அப்பட்டமாகத் தெரிய வாயைத் திறந்தான். அதற்கே நாற்றம் பிடுங்கித் தின்றது. எல்லாளனுக்குள் மெல்லிய அதிர்ச்சி. விழிகளால் அவனை எரித்தான். சுற்றி நின்ற மற்ற மாணவர்களைக் கருதி வாயைத் திறந்து எதுவும் கேட்கவில்லை. பிடிபட்டுக்கொண்ட பயத்தில் பெட்டிப் பாம்பாக அடங்கி நின்றான் அவன். மற்றவன் ஓடிவந்து, “சேர் சேர்! இனி இப்பிடியெல்லாம் நடக்கமாட்டம். எங்களை விட்டுடுங்க சேர்! பிளீஸ் சேர்!” என்று மீண்டும் கெஞ்சினான்.
அதைக் காதில் விழுத்தாமல் கதிரவனுக்கு அழைத்தான். அடுத்தப் பத்தாவது நிமிடத்தில் வந்து நின்றான் அவன். அவர்கள் இருவரையும் ஜீப்பில் ஏற்றி அனுப்பிவிட்டு, மாணவர் பக்கம் திரும்பினான். “இவங்களை மாதிரி வேற ஆரும் இருக்கிறீங்களா?” என்றான் அதட்டலாக. அனைவர் தலையும் இல்லை என்று ஆடியது. “இதுதான் முதலும் கடைசியுமா இருக்கோணும். இனியும் இங்க ஏதாவது பிரச்சினை எண்டு கேள்விப்பட்டன் படிக்கிற பிள்ளைகள் எண்டுகூடப் பாக்க மாட்டன்! நடவுங்க எல்லாரும்!” என்றதும் எல்லோரும் ஒரே ஓட்டமாக ஓடிப்போயினர்.
விறுவிறு என்று அந்தப் பெட்டிக் கடைக்குள் புகுந்து முழுக்கடையையும் அலசினான். அவன் சந்தேகப்படும் படியாக எதுவுமில்லை. “இவன் வரேக்கையே இப்பிடித்தான் வந்தவனா?” என்று வினவினான்.
“ஓம் தம்பி. கொஞ்சம் பணக்கார வீட்டுப் பெடியன். நெடுக(எப்பவும்) வித்தியாசமாத்தான் இருப்பான். பொம்பிளைப் பிள்ளைகளுக்கு இவனைக் கண்டாலே பயம். ஏன் பொம்பிளை டீச்சர்ஸ் கூடப் பாத்துத்தான் கதைப்பினம்.”
“ஓ! அந்தளவுக்குப் பெரிய ஆளா அவன். பாடம் படிப்பிச்சுவிட்டாப் போச்சு!” என்றுவிட்டுப் புறப்பட்டவனின் கைபேசி, அப்போதுதான், சியாமளாவின் பெயரைச் சொல்லிக் கிணுகிணுத்தது.
அழைப்பை ஏற்றான். அவள் சொன்னதைக் கேட்டவனுக்கு மிகுந்த கோபம். “இதுக்குத்தான் சொன்னனான், பேசாம இரு எண்டு! கேட்டியா நீ?” என்றவனுக்கு இருக்கிற பிரச்சனைகள் போதாது என்று இதுவுமா என்று சலிப்பாயிற்று. “வை, வாறன்!” என்றுவிட்டு வைத்தான்.
அதே நேரம், புதிதாகத் திருமணமான பெண்ணின் பொலிவோடு பல்கலைக்கு வந்திருந்தாள் ஒரு மாணவி. அவளைக் கண்டதும் காண்டீபனின் விழிகள் தன் இன்னொரு மாணவி அஞ்சலியை நோக்கிற்று. அவள் விழிகளில் மெல்லிய பயம் தெறித்தது. தயக்கத்துடன் அவனையே பார்த்தாள். அவன் பார்வை அசையவில்லை. அதில் இருந்த தீர்க்கமும் தீட்சண்யமும் அவளிடம் என்னவோ சொல்லிற்று. விசைக்கு இயங்குகிறவளாக மெல்ல எழுந்து சென்று, “ஹாய்! நான் அஞ்சலி!” என்றபடி ஒரு லொலிபொப்பை நீட்டினாள்.
“இதென்ன லொலி?” மெல்லிய சிரிப்புடன் வாங்கிக்கொண்டவள், “நான் தமயந்தி.” என்று தன்னை அறிமுகம் செய்துகொண்டாள்.
