“பிளீஸ் அங்கிள், இப்பிடியெல்லாம் நீங்க விளக்கம் சொல்ல வேண்டாம். எனக்கு உங்களையும் தெரியும், உங்கட மனதையும் தெரியும். நானும் உங்கள அப்பிடி நினைக்கேல்ல. யோசிக்காம ஓம் எண்டு சொல்லவும் இல்ல. இதை நீங்க நம்பவேணும். இனி ஆதினி என்ன முடிவு எடுப்பாளோ எனக்குத் தெரியாது. ஆனா, எனக்கு அவள் தான். உங்களுக்கு நான் தந்த சம்மதத்தின்ர பொருள் என்னளவில எண்டைக்கும் மாறாது அங்கிள்.” என்றான் தெளிவாக.
என் முடிவிலிருந்து இனி மாறமாட்டேன் என்கிறான். அவன் மருமகனாக வருவானாக இருந்தால் அவருக்குச் சந்தோசம் தான். ஆனால், எதுவாகினும் அது ஆதினியின் முடிவுதான் என்பதில் அவரும் தெளிவாகவே இருந்தார். அதில், அந்தப் பேச்சை அத்துடன் விட்டுவிட்டு, “பிறகு?” என்றார்.
இந்தப் பிறகுவின் பொருள் என்ன? அவரையே பார்த்தவனின் முகத்தில் மெல்லிய முறுவல் அரும்பிற்று. “என்ன அங்கிள், நீ நினைக்கிறது எல்லாம் நடக்காதடா எண்டு சொல்லாமச் சொல்லுறீங்களா?” என்று அவரிடமே வினவினான்.
அவர் முகத்திலும் சின்னச் சிரிப்பு அரும்பிற்று. “எதுவா இருந்தாலும் இனி என்ர பக்கத்தில இருந்து எந்த உதவியும் வராது எண்டு சொல்லுறன். முழுக்க முழுக்க மேல இருக்கிற ஆளின்ர கைலதான் இருக்கு.” என்றார் மாடியை ஒற்றை விரலால் காட்டி.
அவள்தான் அவனை வேண்டாம் என்று எப்போதோ சொல்லிவிட்டாளே. அவனுக்கு, அன்று, அவள் தந்த முத்தம் மீண்டும் நினைவலைகளில் வந்து போனது. சும்மா இருந்தவனுக்கு ஒற்றை முத்தத்தைத் தந்து, அவளைத் தாண்டிப் போக முடியாதபடிக்குச் செய்துவிட்டு, ஆளாளுக்கு நீ அவளுக்கு வேண்டாமாம். சின்னக் கோபமும் சிறு சிரிப்பும் எட்டிப்பார்த்தது அவன் உதட்டினில். மனமும் இலேசாகிவிட்ட உணர்வு. அதோடே அவரிடம் சொல்லிக்கொண்டு புறப்பட்டான்.
அவன் வெளியே வந்த அதேநேரம் ஆதினியும் மாடியிலிருந்து இறங்கி வந்துகொண்டிருந்தாள். அவனைக் கண்டதும் நடை ஒரு கணம் நின்றதே தவிர வேறு மாற்றங்கள் எதுவும் இல்லை. விறு விறு என்று படிகளில் இறங்கி, வாசலை நோக்கி நடந்தவளின் முன்னே சென்று நின்று, வழியை மாறித்தான் எல்லாளன்.
புருவம் சுருக்கிக் கேள்வியாகப் பார்த்தாள் அவள்.
“கண்ணுக்கு முன்னால நிக்கிறன். கதைக்காம போறாய்?”
“ப்ச்! இப்ப என்ன வேணும் உங்களுக்கு?”
“ஒரு தேத்தண்ணி. ரெண்டுபேருக்கும் ஊத்திக்கொண்டு வா, குடிப்பம்.” என்றவனை ஒன்றும் சொல்லாமல் நிதானமாக ஏறிட்டாள் ஆதினி.
“என்ன? நடந்தது எல்லாம் ஒண்டுமே இல்லை எண்டுற மாதிரி காட்ட நினைக்கிறீங்களா? இல்ல, என்னை கண்டாலே எந்தப் பக்கத்தால ஓடலாம் எண்டு யோசிக்கிற ஆள், வலுக்கட்டாயமா நிப்பாட்டி வச்சுக் கதைக்கிற அளவுக்கு மாறிட்டீங்களா? ஏன் இந்த நடிப்பெல்லாம்? தயவு செய்து இனியாவது நீங்க நீங்களா இருங்க.” என்றவளின் பேச்சைக் கேட்டுப் பல்லைக் கடித்தான் எல்லாளன்.
“நீ என்ன பெரிய இவாளாடி? உனக்கு முன்னால நான் நடிக்க? வா என்னோட!” அவளின் கையைப் பற்றி இழுத்துக்கொண்டு வெளியே அமைக்கப்பட்டிருந்த டெரசுக்கு நடந்தான். விடுவித்துக்கொள்ள அவள் செய்த எந்த முயற்சியும் அவனிடம் பலனளிக்கவில்லை. அங்கிருந்த இருக்கையில் அவளையும் அமர்த்தி எதிரில் தானும் அமர்ந்துகொண்டான்.
“தெரிஞ்சவனுக்கு சும்மா உதவிதான் செய்தனான் எண்டு தொண்டை கிழியக் கத்தினியாமே. அந்த அஜய் என்ன செய்தவன் எண்டு தெரியுமா உனக்கு?” என்று சீறிவிட்டு அவன் சொன்ன செய்தியைக் கேட்டவளின் விழிகளில், அப்பட்டமான அதிர்ச்சி.
“இப்ப விளங்குதா? அவன் என்னத்துக்கு உன்னோட அங்க வந்தவன் எண்டு? வேவு பாக்க வந்திருக்கிறான். என்ன நடக்குது எண்டு ஆராய வந்திருக்கிறான். தன்னைப் பற்றி ஏதாவது சந்தேகம் வந்திருக்கா எண்டு கவனிக்க வந்திருக்கிறான். ஆரா இருந்தாலும் கொஞ்சம் கவனமா இரு, கொஞ்சம் பொறுப்பா நட எண்டு இதுக்குத்தான் சொன்னது. நீ கேக்கவே மாட்டாய். அந்தக் கோபத்தில் தான் என்னென்னவோ கதைச்சு அது.. ப்ச்!” திரும்ப திரும்ப அதையே கதைக்கவேண்டாம் என்று அவன் பேச்சை நிறுத்திவிட, அவளுக்கு முகம் கன்றிப் போனது.
அவளின் தவறுகளைத்தான் காண்டீபன் சுட்டிக் காட்டிவிட்டானே. அவளும் உணர்ந்துகொண்டாளே.
இப்படியேதும் அவன் சொன்னால் எப்போதுமே பதிலுக்குச் சீறுகிறவள், இன்றைக்கு, அவன் முகம் பார்க்க முடியாமல் தன் விரல்களை ஆராய்ந்தபடி அமர்ந்திருந்தாள்.
அதுவும் அவனை என்னவோ செய்தது.
“ஆதினி, என்னைப் பார் ஒருக்கா.” என்றான்.
அவள் நிமிரவில்லை.
“சொன்னது கேக்கேல்லையா?”
அவனுடைய அதட்டல் எப்போதுதான் அவளிடம் வேலை செய்திருக்கிறது? இப்போதும் வேலை செய்யவில்லை.
தலையை இடவலமாக அசைத்தவன், ஆட்காட்டி விரலை மட்டும் நீட்டி, அவளின் தாடையைப் பற்றி, முகத்தை நிமிர்த்தப் போனான். அதற்கு அனுமதிக்காமல், வேகமாகத் தலையைப் பின்னுக்கு இழுத்தபடி, நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள் ஆதினி. பரவாயில்லை, கவனம் தான். அவன் உதட்டினில் மெல்லிய சிரிப்பு அரும்பப் பார்த்தது. மறைத்துக்கொண்டான்.
“அவன் ஒரு உதவி கேட்டான், நீ செய்தாய். உன்னளவில அவ்வளவுதான். அது எனக்கு விளங்குது. ஆனா, ஆராவது வந்து எதேற்சையா உதவி கேக்கிறதுக்கு நீ சாதாரண வீட்டுப் பிள்ளை இல்ல. எங்க மூண்டு பேர்ல யாரோ ஒருத்தர்ல இருக்கிற கோபத்தைக் காட்டவோ, இல்ல, எங்களை அடக்க நினைச்சோ உன்னக் கடத்திவச்சு, உன்னை ஒரு துருப்புச் சீட்டாப் பயன்படுத்தவும் சான்ஸ் இருக்கு. உன்னப் பயப்படுத்த இத நான் சொல்லேல்ல. எப்பவும் கவனமா இரு. அது போதும். அதேமாதிரி, உனக்கு அப்பிடி ஒண்டும் வராது. வர நாங்க விடமாட்டம், சரியா?” என்றான் இதமான குரலில்.
பெரிய அக்கறை! மனம் புழுங்கியது அவளுக்கு. “என்ன புதுசு புதுசா எல்லாம் நிறையக் கதைக்கிறீங்க? அப்பா அண்ணா விசயத்தில நீங்க சொன்னது சரிதான். ஆனா, நீங்க ஆரு எனக்கு? உங்களுக்காக என்னை ஏன் கடத்தப் போறாங்கள்?” உதட்டோரம் வளைய வினவினாள்.
அவளை நன்றாக முறைத்தான் எல்லாளன். “எனக்கும் உனக்கும் கலியாணம் எண்டு நோட்டீஸ் ஒட்டாத குறையா ஊர் முழுக்க அறிவிச்சது நீ. இப்ப நான் ஆரா உனக்கு? படிச்சு முடி. இந்தக் கேள்விக்குப் பதில அப்ப சொல்லுறன்.” என்றபடி எழுந்துகொண்டான் அவன்.
அவன் எதிர்பார்த்தது போல, அவனை நிமிர்ந்து பார்த்து முறைத்தாள் அவள்.
“என்ன பார்வை? போய் முதல் தேத்தண்ணி ஊத்தப் பழகு. அப்பிடியே சமையலையும் பழகு. வயித்துக்கு வஞ்சகமில்லாம சாப்பிடுறவன் நான். நாளைக்கு சமையல் தெரியாத உன்னையெல்லாம் கட்டி அழ என்னால ஏலாது!” என்றுவிட்டு அங்கிருந்து பறந்திருந்தான் அவன்.
பின்னே, நின்று அவளிடம் வாங்கிக் கட்டுவது யார்?
