அன்றைய நாள் அகரன், சியாமளா திருமணத்தைக் கொண்டாடுவதற்காகப் புலர்ந்திருந்தது. இளந்திரையன் பெரிதாக யாரையும் அழைக்கவில்லை.
அவரோடு சட்டக் கல்லூரியில் பயின்றவர்கள், நெருக்கமான சக நீதிபதிகள், வழக்கறிஞர்கள், சில தவிர்க்க முடியாத அரசியல்வாதிகள் என்று முக்கியமானவர்களுக்கு மாத்திரமே சொல்லியிருந்தார்.
கூடவே, அகரனின் நண்பர்கள், எல்லாளனின் நண்பர்கள் குடும்பங்களாக வருகை தந்திருந்தனர். அனைவரும் முக்கிய புள்ளிகள் என்பதில், அந்த மண்டபம் முழுவதும் வர்ண உடைகளைக் காட்டிலும் காவலுக்கு நின்ற காக்கிகளின் நடமாட்டடமே அதிகமாக இருந்தது.
அவர்கள் அனைவருக்கும் ஆதினியைத் தெரிந்திருந்தது. கூப்பிட்டு, அருகிருத்தி, ஆசையோடு பேசினர். அதுவும், மணப்பெண்ணுக்கே சவால் விட்ட படி, கண்ணை நிறைக்கும் அழகுடன், மயில் நீலப் பட்டில் தோகை விரித்து நின்றவள், அங்கிருந்த திருமணமாகா வாலிப நெஞ்சங்களை உசுப்பிக்கொண்டிருந்தாள்.
காவல் காரனின் காத்திரமான கண்கள், இதையெல்லாம் கவனிக்காதது போல் கவனித்துக்கொண்டதில் அவனுக்குள் மெல்லிய கடுகடுப்பு.
நெடு நேரமாக ஆதினியையே பார்வையால் பின் தொடர்ந்த பெண்மணி ஒருவர், அவளைத் தன் வீட்டுக்கு மருமகளாக்கிவிடும் விருப்புடன் இளந்திரையனிடம் வந்து கதைத்தார்.
அவர் கணவர் மிகப் பிரபல்யமான வழக்கறிஞர். இளந்திரையனின் நெருங்கிய நண்பர்களில் ஒருவர். நேரடியாக மறுக்க முடியவில்லை.
அதில், “படிக்கிற பிள்ளைக்கு இப்ப என்னம்மா அவசரம்? முதல் படிப்பை முடிக்கட்டும்.” என்று, எந்த நம்பிக்கையையும் கொடுக்க மறுத்தவரின் பார்வை, எல்லாளன் மீது படிந்தது.
அதே நேரம், அவனும் அவரைப் பார்த்துவிட, “என்ன அங்கிள்?” என்றபடி அடுத்த கணமே வந்து நின்றான்.
சும்மாவே களையும் கம்பீரமும் உடற்கட்டும் நிறைந்தவன். அவன் பார்க்கும் உத்தியோகம், அதை எப்போதுமே இரட்டிப்பாய்க் காட்டும். இன்று, பட்டு வேட்டி சட்டையில் நின்று, இன்னுமே இளந்திரையனின் கண்ணையும் கருத்தையும் கவர்ந்தான்.
அதைவிட, தன் ஒற்றைப் பார்வைக்கு விரைந்து வந்து, என்ன என்று வினவியனின் செயலில் சிரிப்பு மலர்ந்து விட, “ஒண்டும் இல்ல. ஆதியப் பெண் கேக்கினம். படிச்சு முடிக்கட்டும் எண்டு சொன்னனான்.” என்றார் அவர்.
“ஓ!” என்றவனுக்கு அவர் தன்னைப் பார்த்துச் சிரிப்பது புரியாமல் இல்லை. யார் மீதென்றில்லாமல் ஒருவிதக் கோபம் முளைக்க, “நல்ல குடும்பம், நல்ல பெடியன் எண்டா செய்றதுதானே அங்கிள்.” என்று சொன்னவனின் கண்களில் ஒரு விதச் சவால்.
கொடுத்துவிடுவீர்களோ என்று கேட்கிறானா? எப்போதும் பணிவுடன் நிற்கிறவன் இன்று சத்தமே இல்லாமல் தன்னுடன் மோதுவதைக் கண்டு, அவர் சிரிப்புப் பெரிதாயிற்று.
அந்தச் சிரிப்புடன், “பிறகென்ன? எல்லாளனே சொல்லிட்டார். உங்கட மகனும் அருமையான பிள்ளைதானே. பிள்ளை படிப்பை முடிக்கட்டும். அவாக்குப் பிடிச்சா எனக்கு எந்த மறுப்பும் இல்ல.” என்றார் அந்தப் பெண்மணியிடம்.
“சந்தோசம் அண்ணா. இதைவிட வேற என்ன வேணும், சொல்லுங்க?” அந்தப் பெண்மணி பூரித்துப்போனார்.
அப்படியே அவர் தன் மகன் புராணத்தை ஆரம்பித்து விட, அதைக் கேட்க முடியாமல் அங்கிருந்து அகன்றுகொண்ட எல்லாளனுக்குக் கண்மண் தெரியாத கோபம்தான் வந்தது.
அவர் மகனும் வழக்கறிஞன்தான். மிகுந்த திறமைசாலி. நல்ல குண நலன்களோடு நன்றாகச் சம்பாதிப்பவனும் கூட. அதற்காகக் கொடுத்துவிடுவாரா? மனம் புகைந்தது.
மேடையில் இருந்த சியாமளா, ஏதோ சரியில்லை என்று கண்டு, விடாமல் அவனையே பார்த்தாள். அது கொடுத்த குறுகுறுப்பினாலோ என்னவோ அவனும் அவளைப் பார்த்தான்.
சிறு தலையசைப்பால் என்ன என்று வினவினாள் அவள்.
வேகமாகத் தன்னைச் சமாளித்துக்கொண்டு, ஒன்றுமில்லை என்று மறுப்பாகத் தலையை அசைத்துவிட்டுப் புன்னகைத்தான் தமையன்.
அதன் எதிரொலியாக அவள் முகத்திலும் முறுவல் மலர்ந்தது.
“இனியாவது என்னைப் பாக்கிறியா?” அவள் புறமாகச் சரிந்து வினவினான் அகரன்.
ஆனந்தமாக அதிர்ந்து, திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள் சியாமளா. இன்று காலை வரைக்கும் முகம் கொடுக்க மறுத்தவனாயிற்றே! விழிகள் மெலிதாகக் கலங்கின.
அளவுக்கு அதிகமாகவே அவளைக் கலங்க வைத்துவிட்டோம் என்று அவனுக்கும் தெரியாமல் இல்லையே! சிறு வருத்தம் தோய்ந்த முறுவலோடு, “விடு, இது எங்களுக்கான நாள். இனி வாழப்போறது புது வாழ்க்கை. எல்லாம் நல்லதா நடக்கும் எண்டு நினைப்பம்.” என்றான் தனக்கும் சேர்த்து.
ஆம் என்று தலையை அசைத்தவளின் உதடுகள், “சொறி!” என்று சத்தமற்று உச்சரித்தன. விடு என்பதாக விழிகளை மூடித் திறந்தான் அவன்.
அப்போதுதான் சியாமளாவின் சஞ்சலங்கள் தீர்ந்து போயின.
சுபநேர சுப முகூர்த்தத்தில் அவள் கழுத்தில் பொன்தாலி பூட்டி முடித்தான் அகரன்.
பகல் உணவை முடித்துக்கொண்டு, அன்றைய நாளுக்கான களையைச் சற்று ஆற்றிக்கொள்வதற்காக மேடையிலேயே அமர்ந்திருந்தனர் மணமக்கள்.
மேடை ஏறிவந்து இருவரிடமும் ஒரு கவரை நீட்டினாள் ஆதினி.
அவ்வளவு நேரமாகப் பெண்ணுக்குத் தோழியாக நின்றிருந்த போதிலும் விலகளைக் காட்டிக்கொண்டிஇருந்தவள் தானாகாத் தேடி வந்ததில் அகரனுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சி.
“அண்ணாவில இருந்த கோபம் போயிட்டுதா?” என்று அவள் முகம் பார்த்து வினவினான்.
“அத விட்டுட்டு இது என்ன எண்டு பாருங்க.”
“எனக்கு இதை விட அதுதான் முக்கியம்.” என்று சொன்னபடியே அவள் தந்ததைப் பிரித்துப் பார்த்தான்.
மாலைதீவின் கடற்கரைக் குடில் ஒன்றை ஒரு வாரத்திற்கு அவர்கள் இருவருக்குமாக ஏற்பாடு செய்திருந்தாள் அவள்.
பார்த்தவனுக்குப் பெரும் வியப்பு.
“இந்த ஐடியா எப்பிடி வந்தது?”
திருமணத்திற்குப் பிறகு அவளையும் அருகில் வைத்துக் கொண்டு, சியாமளாவுடன் இயைந்து வாழ்வானா, அல்லது, இப்போது போன்று முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு திரிவானா என்கிற கேள்வி, அவளை உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது. அவர்களுக்கான தனிமை, மனங்களின் முறுகல்களை வெளியேற்றி, அவர்களை இணைக்கும் என்று யோசித்துச் செய்திருந்தாள்.
அதைச் சொல்ல விருப்பமற்று, “சும்மா என்ன பரிசு குடுக்கலாம் எண்டு யோசிக்க, இந்த ஐடியா வந்தது. வாற கிழமைதான். நீங்க லீவு எடுத்துக்கொண்டு போகலாம்.” என்றுவிட்டு இறங்கப் போக, அவள் கையைப் பற்றி நிறுத்தினான் அகரன்.
“இப்பிடி முறைகளை முறையாச் செய்றது என்ர ஆதிக்குட்டி இல்லையே! என்ர கலியாணத்தைச் சாட்டி, என்னட்ட ஏதாவது பிடுங்கி இருந்தாள் எண்டாத்தான் அவள் என்ர தங்கச்சி.” என்றதும் அவள் விழிகள் கலங்கப் பார்த்தன.
அதை மறைக்க முயன்றபடி, “என்னட்ட எல்லாமே இருக்கு.” என்றவாறே அவனிடமிருந்து கையை விடுவிக்க முயன்றாள்.
அதற்கு விடாமல், “ஆதிக்குட்டி அண்ணாவில இருக்கிற கோபத்தை மறந்து, பழைய மாதிரிக் கதைக்கிறதுதான் எனக்குக் கிடைக்கிற பெரிய கலியாணப் பரிசு. கிடைக்குமா?” என்று வினவினான் தமையன்.
அன்றைய நாளின் பாடமாக அவர்களுக்கு நடுவே போகாத சியாமளாவுக்கும் தன்னால்தானே இதெல்லாம் என்கிற கவலை மனதை வாட்டியது.
அதற்குமேல் அதைப் பற்றிப் பேசி, சங்கடமான சூழ்நிலையை உருவாக்க மனமற்று, “நில்லு, ஒரு செல்ஃபி எடுப்பம்.” என்ற அகரன், விழிகளால் நண்பனைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து, “டேய் மச்சான்! வா, ஒரு செல்ஃபி எடுக்க!” என்று அவனையும் அழைத்தான்.
ஏதோ வேலையாக நடந்துகொண்டிருந்தவன் நின்று திரும்பி மேடையைப் பார்த்தான். ஆதினி அவனைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தபடி நின்றிருந்தாள். அந்தச் செய்கை, சற்று முன்னான இளந்திரையனின் சீண்டலை நினைவூட்டி விட, விறுவிறு என்று மேடையேறி வந்து, ஆதினியின் அருகில் நின்றுகொண்டு, “எடு!” என்றான்.
ஆதினிக்கு முகம் மாறிப்போனது. மண்டபத்தில் எல்லோரும் இருக்கையில், அதுவும் மேடையில் வைத்து என்ன செய்கை இது? தமையனை நெருங்கி நிற்க முயன்றாள்.
அதற்கு விடாமல், ஒற்றைக் கையால் அவள் கையைப் பற்றித் தன்னருகிலேயே நிறுத்திக்கொண்டான் எல்லாளன்.
“என்ன செய்றீங்க, விடுங்க!” கையை விடுவிக்க முயன்றபடி அவனுக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் சிடுசிடுத்தாள் ஆதினி.
“ஒழுங்காப் பக்கத்திலேயே நில்லு. இல்ல, இந்த இடத்திலேயே தாலியக் கட்டவும் யோசிக்க மாட்டன்!” என்றான் அவனும் கோபத்தோடு.
திகைப்புடன் திருப்பி அவனைப் பார்த்தாள் அவள்.
“உன்னை ஆரு இவ்வளவு வடிவா வெளிக்கிட்டு வரச் சொன்னது? உனக்கா கலியாணம்?” இதனால்தானே ஆளாளுக்கு வந்து பெண் கேட்கிறார்கள் என்கிற கோபம் அவனுக்கு.
இப்போது வெளிப்படையாகவே அவனை முறைத்தாள் ஆதினி. ஒரேயொரு அண்ணனின் திருமணத்திற்கு அழகாகத் தயாராகாமல் வேறு யாரினதுக்குத் தயாராவதாம்?
முதலில் ஏதாவது விசேசங்களுக்கு அவளைப் போக விட்டிருக்கிறானா இவன்? அப்பா விட்டாலும் வந்து தடுத்துக்கொண்டு நடுவில் நிற்பானே. இதில், அண்ணனின் திருமணத்தில் கூட அவள் அலங்கரிக்கக் கூடாதாம்.
“உங்களுக்கு என்ன மேல ஏதும் கழண்டுட்டுதா?” என்று சீறினாள்.
அவனுக்கும் தன் கோபம் அர்த்தமற்றது என்று விளங்காமல் இல்லை. ஆனாலும் ஒருவித எரிச்சல் அவனுக்குள் நின்று அடங்காமல் ஆடிக்கொண்டிருக்கிறதே!
அதில், “என்னடா எடுக்கிறாய்? இஞ்ச கொண்டுவா!” என்று கைப்பேசியைப் பறித்து, அவன், ஆதினி, அகரன், சியாமளா என்கிற வரிசையில் நிறுத்திச் சுயமிகளை எடுத்துவிட்டு, அதைத் தன் கைப்பேசிக்கும் அனுப்பிக்கொண்டான்.
ஆதினிக்கோ அடக்க முடியாத ஆத்திரம். அதைக் காட்ட வழியற்ற நிலை இன்னுமே சீற்றம் கொள்ள வைத்தது. தீப்பார்வையால் அவனை எரித்துவிட்டு, விறுவிறு என்று மேடையை விட்டு இறங்கி நடந்தாள்.
“ஏனடா நீ வேற?” என்று சலித்தான் அகரன்.
“என்ன நீ வேற? உன்ர கலியாணத்துக்கு வந்திருக்கிறவனில பாதிப்பேரின்ர கண் அவளில. என்னையே கூப்பிட்டு விசாரிக்கிறாங்கள். இதுல அங்கிள் வேற ஆதினியக் கேக்கினமாம் எண்டு என்னட்டையே சொல்லுறார். இவளும் முறுக்கிக்கொண்டு திரியிறாள். அதுதான் எல்லாருக்கும் சேர்த்துப் பதில் சொல்லியிருக்கிறன்.” என்றுவிட்டுப் போனான் அவன்.
தன் திருமண நாளில் கூடத் தலையைப் பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தான் அகரன்.
