தன்னைத் துரத்தும் ஏதிலிருந்தோ தப்பித்து ஓடும் நிலையில் இருந்தான், எல்லாளன். மனம், உடல், மூளை அனைத்தும் களைத்து இருந்தது. கொஞ்சமேனும் உறங்கி எழுந்தால் தான் தெளிவாகச் சிந்திக்க முடியும் போலிருந்தது. வீட்டுக்கு வந்து, குளித்துவிட்டுக் கட்டிலில் விழுந்து கண்களை இறுக்கி மூடிக் கொண்டான். மனதினுள் பெரும் புயல் அடித்துக்கொண்டு இருக்கையில் உறங்குவது எப்படி?
நேற்று, அவன் நடத்தியது கிட்டத்தட்ட ஒரு சுற்றிவளைப்பு. எதிராளிக்கு விழித்துக்கொள்ளக் கூட அவகாசம் கொடுக்காமல் பிடிக்க முனைந்தான். அதில், தன் உயிரே மாட்டிக்கொள்ளும் என்று கனவிலும் எண்ணியிருக்கவில்லை. அவர்களைக் கண்டதும் பயந்து நடுங்கிய அஞ்சலி, எதையும் தெளிவாகச் சொல்லாமல், ஒவ்வொன்றையும் மென்று விழுங்கியதில், மாதவன் அறியாத ஏதோ ஒரு ரகசியம் அவளுக்குள் இருக்கிறது என்று கணித்தானே தவிர, இப்படி ஒன்றை எதிர்பார்க்கவே இல்லை.
இந்த உலகத்தில் பல காண்டீபன்கள் இருக்கலாம். ஆனாலும், அந்த ஒற்றைப் பெயரே அவனை உலுக்கப் போதுமானதாக இருந்தது. இதோ இந்த நிமிடம் வரையிலும், அந்தப் பெயரும் அந்தப் பெயருக்கு உரியவனும் இவனுக்குள் உண்டாக்கிய அதிர்வலைகள் இன்னும் சமநிலையை எட்டவே இல்லையே. அவன் பார்வை, பேச்சு, சிரிப்பு என்று எல்லாம் அவனைப்போட்டு வதைத்தது. அதைவிட அவன் சொன்னவைகள்? இத்தனை வருடங்களாக இறுக்கமாகப் பற்றியிருந்த அவனின் கோபத்துக்கு அர்த்தமே இல்லை என்றுவிட்டானே!
காண்டீபன், அவன், மிதிலா மூவரும் ஒரே தெருவைச் சேர்ந்தவர்கள். மிதிலா கைக் குழந்தையாக இருக்கும் போதே, அவளின் தந்தையைச் சந்தேகத்தின் பெயரில் பிடித்துக்கொண்டு போன இராணுவம், கடைசிவரையில் விடவேயில்லை. அன்னை வேலைக்குப் போக, பள்ளிக்கூடம் முடிந்து வருகிறவள் அயலட்டையில் இருக்கும் இவர்களின் வீடுகளில்தான் இருப்பாள். பெரும்பாலும் எல்லாளனின் வீட்டில். காண்டீபனுக்கும் அன்னை இல்லை. அப்பா காவல்துறையில் வேலை. அதில், அவனும் எல்லாளனின் வீட்டில் தான் இருப்பான். உணவு, உறக்கம், படிப்பு என்று எல்லாமே அங்கேதான். பெரும்பான்மை நாட்களில் மூன்று வீட்டுக்கும் சேர்த்தே எல்லாளனின் அன்னை சமைத்துவிடுவார். இரு வீட்டினரும் பொருட்கள் வாங்கிக் கொடுப்பார்கள். இப்படித்தான் இருந்தது அவர்களின் இளமைக்காலம்.
ஆண்கள் இருவரையும் விட மிதிலா சின்னவள். அழகும் துடுக்குத்தனமும் நிரம்பியவள். பயம் சிறிதும் இல்லை. அவள் கொஞ்சமாவது பயப்படுவது எல்லாளனுக்கு மாத்திரமே. அதுவும், அவன் படிக்க வா என்று அழைத்துவிட்டால் போதும், அழ ஆரம்பித்துவிடுவாள். தன் அதட்டலுக்கும் உருட்டலுக்கும் பயந்து நடுங்குகிறாள் என்பதே அந்த இளம் பிராயத்தில், எல்லாளனுக்கு அவளைப் பிரத்தியேகமாகப் பிடித்துப் போகக் காரணமாயிற்று. அவள் பெரியபிள்ளை ஆனதும் இன்னுமே, அவனது கவனமும் கவனிப்பும் அதிகரித்துப் போனது.
எதையும் இலகுவாக எடுத்து, சிரிப்பும் கலகலப்புமாகக் கொண்டு போகிற காண்டீபனின் கேலி கிண்டலுக்கே சிலிர்த்துக்கொண்டு சண்டைக்குப் போகிறவள், எல்லாளனின் கட்டுப்பாட்டு வளையத்தில் இருந்து திமிற என்றைக்கும் விரும்பியதில்லை. அதனாலேயே, அவளுக்கும் தன்னைப் பிடிக்கும் என்பது அவனின் ஊகம். “என்ன மச்சான், காத்துக் கொஞ்சம் அந்தப் பக்கம் கூடுதலா அடிக்கிற மாதிரி இருக்கு.” என்று காண்டீபனே கேலி செய்திருக்கிறான். முகம் சிவந்தாலும், “சும்மா இரடா! அவள் சின்னப்பிள்ளை.” என்று இவனும் பொய்யாக அதட்டியிருக்கிறான்.
இப்படி இருந்தபோதுதான் அந்த நாள், அவர்களின் வாழ்வில் வந்து அனைத்தையும் பிரட்டிப் போட்டுவிட்டுப் போனது. கண்முன் அவன் உலகமே அழிந்து கிடந்தது. தோள் கொடுப்பான் என்று நம்பிய நண்பனைக் காணவில்லை. கூடவே, அவனின் அப்பாவையும் காணவில்லை. அவர் போலீஸ் என்பதில் அவர் மூலம், அம்மா அப்பாவைக் கொன்றவர்களைக் கண்டு பிடித்துவிடலாம் என்று மலைபோல நம்பிய எல்லாளன், அந்த நாட்களில், மொத்தமாக ஒடிந்தே போனான். திக்கற்று நின்ற நேரத்தில், உதவாத யாரும் இனி என்றைக்கும் வேண்டாம் என்கிற கோபம், அவனுக்குள் பெரு மலையாக வளர்ந்து நின்றது. அந்த ஊரை வெறுத்தான். அங்கிருந்த மனிதர்களை அறவே வெறுத்தான். அதனால் தான், யாருக்குமே சொல்லாமல் கொள்ளாமல் சியாமளாவோடு புறப்பட்டு வந்திருந்தான். திரும்பவும் ஊருக்குச் செல்லவோ, பழையவற்றை மீட்டிப் பார்க்கவோ இன்று வரையிலும் அவனால் முடிந்ததில்லை.
ஆனால், சர்வ நிச்சயமாக காண்டீபனும் காவல் துறை அதிகாரியாகி இருப்பான் என்றுதான் இத்தனை நாட்களும் நம்பியிருந்தான். அந்தளவில், இந்த வேலை, அவனுக்கு எவ்வளவு பெரிய கனவு என்று தெரியும். வாய் ஓயாமல் காவல் துறையைப் பற்றி, அதில் சேர்ந்து அவன் செய்யப்போகும் சட்ட நடவடிக்கைகள் பற்றிப் பேசிக்கொண்டே இருப்பான். சட்டம், ஒழுங்கு, குற்றங்கள் போன்றவற்றின் மீதுதான் அவனுடைய தேடல்கள் இருக்கும். அப்படி, அவன் திணித்தவைதான் இவனின் நாடி நரம்பு எங்கும் இவனறியாமலே சென்று சேர்ந்திருக்க வேண்டும். அதனால் தான், வேலை என்று யோசித்ததுமே, இயல்பாகவே, காவல் துறைக்குள் நுழைந்திருந்தான். அந்தளவில், காவல்துறை பணியை நேசித்தவனின் காலை உடைத்து, கையை உடைத்து அனுப்பியிருக்கிறார்களே.
பாரம் கூடிய பொருளைத் தூக்கினால் கை உணர்வை இழந்துவிடும் என்றானே. இவனையே தோளில் சுமக்கும் அளவுக்கு வலுக் கொண்டிருந்தவனின் இன்றைய நிலை இதுதானா? ‘காண்டீபா..’ நெஞ்சு தாங்கமாட்டாமல் துடித்தது.
மிதிலாவை விசாரிக்க உன்னால் முடியாது என்று சொன்னதும், அன்றைய எல்லாளன் அல்ல நான், என்னிடமிருந்து எந்த மென்மையான பக்கத்தையும் எதிர்பார்க்காதே என்று காட்டுவதற்காகத்தான் அறைந்தான். ஆனால், அதன் பிறகு அவன் பார்த்த பார்வை? பட்டென்று எழுந்து அமர்ந்துவிட்டான் எல்லாளன். அவனின் கலங்கிய விழிகள் இவனைத் துரத்தியது. உதடு கூட வெடித்து இரத்தம் வந்ததே. ஒற்றைப் பாயில் உறங்கி, உருண்டு பிரண்டு அடிபட்டு, தோள்கள் உரச நடந்து, ஒருவரின் உடையை மற்றவர் போட்டு என்று வளர்ந்தவர்கள் இன்றைக்கு, எதிரெதிரே நிற்கிறார்கள்.
தன் கையாலேயே அவனைச் சிறைக்குள் அடைக்கும் தைரியம் அற்றுப் போனதால் தானே இன்னொருவரிடம், அந்தப் பொறுப்பைக் கொடுத்துவிட்டு ஓடி வந்தான். இனி? நண்பனாக நிற்பானா? காவலனாகக் கடமையைச் செய்வானா? பெரும் போராட்டம் ஒன்று அவனுக்குள் நிகழ ஆரம்பித்தது.
அவர்களை அவனாவது தேடிப் போயிருக்க வேண்டுமோ? கலைந்து கிடந்த கூடுகளை எல்லாம் விட்டுவிட்டு, எஞ்சி இருந்தவர்களை எல்லாம் ஒரு கூடாக்கியிருக்க வேண்டுமோ என்று மனம் துடித்துக்கொண்டே இருந்தது.
அப்போது, அவனுக்கு அழைத்தாள் சியாமளா. முகத்தை ஒருமுறை கைகளால் தேய்த்து விட்டுவிட்டு அழைப்பை ஏற்றான்.
“அண்ணா, ஆதினிக்கு சத்தியப் பிரமாணம் முடிஞ்சுதாம். உடனேயே வெளிக்கிடுறதா மாமா சொன்னவர். ஏதாவது அரேஞ்சமென்ட்ஸ் செய்ய வேணுமா?” அவரின் பாதுகாப்பைக் கவனத்தில் கொண்டு வினவினாள் சியாமளா.
