“ச்சு, இப்போ எதற்கு அதை ஞாபகப் படுத்துகிறாய்.” என்றாள் நித்தி.
“போடி. எனக்கு ஏன் படிப்பை முடித்தோம் என்று இருக்கிறது. இவ்வளவு நாட்களும் இங்கே படிக்கிறோம் என்கிற பெயரில் எவ்வளவு கொட்டம் அடித்திருப்போம். இனி அதெல்லாம் முடியாதே…” என்றபடி திரும்பியவளின் கண்களில் அங்கே ஆண்களும் பெண்களுமாக நின்ற புதியவர்கள் பட்டார்கள்.
“யாரடி இந்த வேற்றுக்கிரக வாசிகள்?” அவர்களை ஆராயும் பார்வை பார்த்தபடி கேட்டவளின் குரலில் புது சுவாரசியம் பிறந்திருந்தது.
“எனக்கென்ன தெரியும்? நானும் உன்னோடு தானே வருகிறேன்.” என்ற நித்தியின் முகத்திலும் அவர்கள் யார் என்ற யோசனை ஓடியது.
“அவர்களிடம் போய் ஓர் அறிமுகத்தைப் போட்டுவிடலாமா…?” குதூகலத்தோடு கேட்டாள் வதனி.
“உன் வேலையை வந்ததும் வராததுமாக ஆரம்பிக்காதேடி. அவர்கள் மூர்த்தி அண்ணாவுக்கு வேண்டியவர்களாக இருக்கலாம். அதனால் அடக்கிவாசி. அவர்களின் காதில் விழுந்துவிடப் போகிறது.” என்றவள் அந்தப் புதியவர்களையே குறுகுறு என்று பார்த்துக்கொண்டு நின்ற வதனியின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு தங்கள் வகுப்புத் தோழிகள் இருக்கும் இடத்துக்குச் சென்றாள்.
சற்று நேரத்திலேயே விழா ஆரம்பித்தது!
அங்கே திறந்தவெளியின் நடுவே ஒரு மேசை போடப்பட்டு, வாணி நிலையம் ஆரம்பித்து ஐந்து வருடங்கள் ஆனதை குறிக்கும் விதமாக ஒரு புத்தகத்தின் மீது ஐந்து என்கிற இலக்கம் இருப்பதை போன்று அமைந்த கேக் அழகுற வடிவமைக்கப்பட்டு இருந்தது.
அந்த மேசையைச் சுற்றி “ப” வடிவில் ஆசிரியர்களுக்காகக் கதிரைகள் போடப்பட்டு, அவற்றிற்கு நேர் எதிரே மாணவ மாணவிகள் அமர்வதற்கு வசதியாக வாங்கில்கள் அடுக்கப்பட்டு இருந்தது.
உயர்தரப் பரீட்சையை முடித்த மாணவர்களின் பிரியாவிடையோடு சேர்த்து, வாணியின் பிறந்தநாளையும் ஒன்றாகக் கொண்டாடுகின்றனர் அதன் நிர்வாகிகளான மூர்த்தி மற்றும் தமிழ்வாணி தம்பதியினர்.
தமிழ்வாணி உட்பட வாணி நிறுவனத்தின் பிற ஆசிரியர்கள் சூழ முன்னே நடந்துவந்தார் மூர்த்தி. வதனியும் நித்தியும் வாணிக்குள் நுழையும்போது நின்றிருந்த அந்தப் புதுக்குழுவும் அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டது.
அவர்களைப் பார்த்தவுடன் மாணவர்களிடையே பலத்த கரகோஷம் எழுந்தது.
அதனைக் கவனித்த மூர்த்தி வாணியிடம், “என்ன வாணி, எங்களை இன்றுதான் பார்ப்பதுபோல் கை தட்டுகிறார்களே. அவ்வளவு நல்லவர்களா நாம்?” என்று கிசுகிசுத்தாள்.
அவரைப் பார்த்து வாணி முறைத்த முறைப்பில் படக்கென்று தன் வாயை மூடிக்கொண்டார் அவர்.
மூர்த்தி குழுவுடன் இந்தப் புதியவர்களும் இணைந்துகொள்வதை பார்த்த வதனி, “அட இவர்களும் வாத்துக்களா?” என்றாள் நித்தியிடம்.
அது நடந்துகொண்டிருந்தவர்களில் கடைசியாகச் சென்றுகொண்டிருந்த இளவழகனின் காதில் விழ கேள்வியாகத் தன் அடர்ந்த புருவங்களை உயர்த்தியபடி திரும்பினான் அவன்.
திரும்பியவனின் விழிகள் ஒரு தடவை ஒளிர்ந்து பின்னர் சுருங்கி வதனியை நன்கே அளவெடுத்தது.
அவனின் அளவெடுக்கும் பார்வை அவளைச் சீண்டியதில் சற்று முன்னே குனிந்து ஒரு கையினால் மட்டும் வணக்கம் வைத்து, “கும்புர்றேனுங்கோ சாமியோ…” என்று கண்களில் குறும்புடனும் இதழ்களில் சிரிப்புடனும் சொன்னாள்.
அதனை எதிர்பாராதவனின் விழிகள் வியப்புடன் சற்றே விரிந்து பின்னர் இயல்புக்குத் திரும்ப, அவனும் நடந்துகொண்டிருந்தவர்களுடன் இணைந்துகொண்டான்.
வதனியின் கையில் நறுக்கென்று கிள்ளினாள் நித்தி. “லூசாடி நீ? கொஞ்சமாவது உன் வாயை வைத்துக்கொண்டு சும்மா இருக்கிறாயா?வந்தவுடனேயே அவர்களை வேலையும் வேண்டாம் ஒன்றும் வேண்டாம் என்று ஓட வைக்காதே.” என்றாள் கோபமாக.
“இது என்னடி கொடுமையாக இருக்கிறது, என் வாயை நான்தானே வைத்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். நீ சொல்வதை யாராவது கேட்டால் என் வாயை உன்னிடம் தந்துவிட்டு நான் ஹாயாக இருப்பதாக என்னையல்லவா தப்பாக நினைப்பார்கள். எதைப் பேசுவதாக இருந்தாலும் நியாயமாகப் பேசு. நியாயம் செத்துப்போவதை என்னால் அனுமதிக்கவே முடியாது.” என்றாள் நியாயத்தின் திருவுருவாக.
உன்னைத் திருத்தவே முடியாது என்பதாக நித்தி முறைக்க,
“சரியாத்தா சாமியாடாதே. அவர்கள் புது ஆசிரியர்கள் தானே. எங்களைப் பார்த்துப் பயந்துவிட்டால் நமக்குதானே நஷ்டம்.அதனால்தான் கொஞ்சம் கிண்டலாகப்பேசி அவர்கள் பயத்தை போக்க நினைத்தேன்.” என்றவள் தொடர்ந்து,
“பாரடி, புது வாத்தியார்கள் எல்லோரும் மக்கு சாம்பிராணிகளாகத் தெரிகிறார்களே. இவர்கள் தேறுவார்கள் என்று நினைக்கிறாயா?” என்றாள் கேலியாக.
“வதனி!” என்றாள் நித்தி பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு.
“சாந்தம்! சாந்தம்! இந்தச் சிறியவள் தெரியாமல் செய்த தவறுகளைப் பொருத்தருள்வீராக.” என்ற வதனியின் முகத்திலோ அப்பட்டமாக அப்பாவித்தனம் குடியிருந்தது.
அவளின் பாவனையிலும், அதனை அவள் சொன்ன விதத்திலும் சட்டெனச் சிரித்துவிட்டாள் நித்யா.
“அப்பாடி, நித்தியானந்தி சாந்தியானந்தி ஆகிவிட்டார்” என்ற வதனியின் முகமும் தோழியின் சிரிப்பில் பங்கு கொண்டது.
வதனிக்கும் நித்திக்கும் இடையில் நடந்த வாயாடல்கள் அத்தனையும் இளவழகனின் காதிலும் விழுந்து அவனைச் சினம் கொள்ள வைத்தது.
‘என்ன பெண் இவள். கற்பிக்கும் ஆசிரியர்களை இப்படி மரியாதை இல்லாமல் கேலி செய்கிறாளே…’ என்று அவன் மனதில் தோன்றியது.
ஆசிரியர்கள் எல்லோரும் அவர்களுக்கான கதிரைகளில் அமர்ந்ததும் அன்றைய விழா ஆரம்பம் ஆனது.
