“டேய்! இது உனக்கு வலிக்கும் எண்டு எனக்குத் தெரியும். அதுதான்டா உன்னோட இதைப்பற்றி நான் கதைக்கேல்ல. கதைங்க அண்ணா, அவரிட்டச் சொல்லுங்க, அப்பதான் ஆதினியக் கொஞ்சமாவது மாத்தலாம் எண்டுதான் அண்டைக்கு உன்ர வீட்டில வச்சுச் சியாமளா என்னட்டச் சொன்னவள். அதத்தான் உன்ர தங்கச்சி கேட்டிருக்கிறாள்.”
அப்படிச் சொன்னவனை வெற்றுச் சிரிப்புடன் நிமிர்ந்து பார்த்தான் அகரன். “உனக்கு விளங்கேல்ல மச்சான். இங்க பிரச்சினை அது இல்ல. இப்ப சொன்னியே, எவளையோ கட்டுறதுக்கு அவளைக் கட்டிப்போட்டுப் போறன் எண்டு. அது! அது அவளுக்கு எவ்வளவு பெரிய அடியா இருந்திருக்கும் எண்டு உனக்கு விளங்க இல்லையா? எனக்கே கோபம் வருதடா. அந்தளவுக்கு என்ர தங்கச்சி எந்தப் பக்கத்தால குறைஞ்சு போய்ட்டாள் எண்டுற கேள்வி வருது. அப்ப அவளுக்கு?”
அந்தக் கேள்விக்கு எல்லாளனிடமும் பதில் இல்லை. அன்று, அவளும் அங்கிருந்தது அவர்களுக்குத் தெரியாமல் போயிற்றே. இப்படியெல்லாம் கதைக்காதே என்று சொல்ல சொல்லக் கேட்டாளா அவனின் தங்கை. இப்போது, தேவையில்லாத பிரச்சனைகளை எல்லோருமாகச் சேர்ந்து இழுத்து வைத்துவிட, அவன் தலை உருள்கிறது.
“அவள் ஒண்டும் புதுசா இப்பிடி இல்ல. எப்பவுமே இப்பிடித்தான். அத யோசிச்சு முடிவை நீ சொல்லியிருக்கோணும். இல்லையா, கட்டுறன் எண்டு சொன்னபிறகு நீயும் உன்ர தங்கச்சியும் இப்பிடியெல்லாம் கதைக்காம இருந்திருக்க வேணும். இதுல, உன்ர தங்கச்சியும் நல்ல நல்ல வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறாள். அவளைக் கண்டிக்காம நீ எனக்கு வந்து விளக்கம் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறாய்.”
“அவளை நான் கண்டிக்கேல்லை எண்டு கண்டியா நீ?” என்று எரிந்துவிழுந்தான் எல்லாளன்.
“என்ன கண்டிச்சு என்ன பிரயோசனமடா? கடைசில எங்க நாலுபேராலயும் காயப்பட்டு நிக்கிறது அவளடா. ஊமைக்கோட்டான் மாதிரி இருந்தாலும் உன்ர தங்கச்சியும் லேசுப்பட்டவள் இல்ல. உன்னட்டக் கதைச்சு என்னட்டக் கதைச்சு அவள் பாத்தது எல்லாம் பெரிய வேல.” சினத்துடன் முணுமுணுத்தான் அகரன். அவள் கொஞ்சம் வாயை அடக்கியிருக்க இந்தப் பிரச்சனைகள் எல்லாம் வந்தே இராதே.
சுர் என்று ஏறியது எல்லாளனுக்கு. “நீயும் சியாமி சொன்னதை மனதில வச்சிருந்து, நேரம் பாத்து, ஆதினிக்குப் புத்தி சொல்லியிருக்க வேணும். அவளைத் திருத்தப் பாத்திருக்க வேணும். அதைச் செய்யாம, கோபப்பட்டுக் கைய நீட்டி, தேவையில்லாமக் கதைச்சுப் பிரச்சினையைப் பெருசாக்கினது நீ மச்சி. பிறகு என்னத்துக்குத் தேவையில்லாம அவளைச் சொல்லுறாய்?”
உண்மைதான். அவன் சற்று நிதானமாக இருந்திருக்கலாம். என்றுமில்லாமல் அன்று அவனுக்கு வந்த கண்மண் தெரியாத கோபம்தான் இது அத்தனைக்கும் காரணம். ஆனால், கூடப்பிறந்த தங்கையைப்பற்றி, அது அவனுடைய காதலியாக இருந்தபோதிலும், ‘அவளின் பழக்கம் சரியில்லை, போக்குச் சரியில்லை, சேரும் ஆட்கள் சரியில்லை’ என்று சான்றுகளோடு குறை சொன்னது, அவனுக்குள் பெரும் கோபத்தை உண்டாக்கி இருந்தது. அதற்கு ஏற்றாற்போல் ஆதினியும் நடக்க, அறிவிழந்து, நிதானமிழந்து வார்த்தைகளை விட்டுக் கையையும் நீட்டிவிட்டான்.
“நான் செய்தது பிழைதான். அதை அவளுக்கு அடிச்ச அந்த நிமிசமே உணந்திட்டன். ஆனா அவள் உடைஞ்சிட்டாளேடா.
நீ சொல்லு, அவள் அழுது எப்பயாவது நீ பாத்திருக்கிறியா? நான் பாத்தன் டா, இண்டைக்கு. மனமே உடைஞ்சு போச்சு மச்சான். அம்மா இருந்தா இப்பிடியெல்லாம் நடக்குமா எண்டு கேக்கிறாள். அப்பா நொருங்கியே போய்ட்டார்.” என்றவனுக்கு மேலே பேச்சு வரவேயில்லை.
அதைக்கேட்டு எல்லாளனுக்கும் மனம் பாரமாகிப்போனது. அவன் அறைந்த நாளில் இருந்தே ஆதினியிடம் மாற்றம் வந்துவிட்டது. அது அகரனுக்குத் தெரியாதபோதும் அவன் உணர்ந்துதான் இருந்தான். “விடுடா! அப்பிடியெல்லாம் நடக்காது. வாழ்க்கையில முதல் தரம் அடிச்சுப்போட்டாய். அந்த அதிர்ச்சியா இருக்கும். நாளைக்கு உனக்கும் துவக்கைத் தூக்கிக்கொண்டு வந்தாலும் வருவாள். எதுக்கும் கவனமா இரு.” என்று தன் மனதை மறைத்துச் சமாதானம் செய்துவிட்டு, “நான் அவளோட ஒருக்காக் கதைக்கப்போறன்.” என்று அறிவித்தான்.
“இல்ல மச்சி, வேண்டாம். அதுக்கு நானே விடமாட்டன். உனக்கு அவளைப் பிடிக்கேல்ல. அவளும் உன்ன வேண்டாம் எண்டு சொல்லிட்டாள். இது அப்பிடியே முடியட்டும் விடு.”
எல்லாளனுக்கு மீண்டும் கோபம் வந்தது. “அப்பிடியெல்லாம் விடேலாது. எனக்கு அவளோட கதைக்கோணும். ஆரம்பகாலம் சியாமியோட கதைக்கேக்க நானும் உனக்கு இதையேதான் சொன்னனான். அப்ப நீ கேட்டியா?” என்று நியாயம் கேட்டான் அவன்.
“நீயும் நானும் ஒண்டு இல்ல எல்லாளன். எனக்கு அவளைப் பிடிச்சிருந்தது. அவளுக்கும் என்னைப் பிடிச்சிருந்தது. அதாலதான் நீ சொல்லியும் நான் கேக்கேல்லை. அது வேற. சரி இப்ப சொல்லு, உனக்கு என்ர தங்கச்சியப் பிடிச்சிருக்கா? பிடிச்சிருக்கு எண்டாச் சொல்லு நான் கதைக்க விடுறன்.”
அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல இயலாமல் பார்வையை வேகமாக அகற்றிக்கொண்டான் எல்லாளன். அகரனின் உதட்டோரம் வளைந்தது. “யோசிக்காம சொன்ன சம்மதத்துக்காக அதையே பிடிச்சுக்கொண்டு நிக்காத. அது இன்னுமின்னும் பிரச்சினையைப் பெருசாக்குமே தவிரக் குறைக்காது.” என்றான்.
அது அவனுக்குத் தெரியாதா? அவன்தான் எதிர்காலத் துணை என்று சொல்லி, அவள் மனதில் ஆசையை வளர்த்து, அந்த எண்ணத்தில் அவனுக்கு முத்தமெல்லாம் தந்தவளிடம், இனி நீ எனக்கு வேண்டாம் என்று சொன்னால் தாங்குவாளா? அவள் சொல்வது வேறு. அவன் சொன்னால்?
இதை அவனால் அகரனிடம் கூடச் சொல்லமுடியாது. அந்தக் கோபத்தில், “இங்கபார்! இனி என்ன நடந்தாலும் எனக்கு அவள் தான். அவளுக்கு நான் தான். இந்தக் காதல் கத்தரிக்காய் எல்லாம் இருக்கா எண்டா இல்ல. அதுக்கு இப்ப அவசரமும் இல்ல. அந்த விசரிக்கும் வயசு இருக்கு. முதல் அவளைப் படிச்சு முடிக்கச் சொல்லு. அதுக்குப்பிறகு அவளை மூச்சு முட்டக் காதலிக்கிறன். விளங்கினதா? வந்திட்டினம் அண்ணனும் தங்கச்சியும் ஆளுக்கொரு கேஸ் பைலை தூக்கிக்கொண்டு!” என்றுவிட்டு எழுந்துபோனான் அவன்.
இங்கே, ஆதினியின் மெயிலைப் பார்த்திருந்தான் காண்டீபன். புருவம் சுருக்கிச் சற்று யோசித்துவிட்டு, ‘ஹாய் மா, நாளைக்குப் பின்னேரம்(பிற்பகல்/ சாயங்காலம்) வீட்டுக்கு வா.’ என்று எழுதி, கூடவே, தன் வீட்டு விலாசத்தையும் கைபேசி இலக்கத்தையும் சேர்த்து அவளுக்கு அனுப்பிவிட்டான்.
