புகையிரத நிலையம் நோக்கி ஜீப்பை செலுத்திக்கொண்டு இருந்தான், கதிரவன். புற இரைச்சல்களைத் தவிர்த்து வாகனத்துக்குள் வேறு எந்தச் சத்தமும் இல்லை. வீதியில் கவனம் இருந்தாலும் திரும்பி எல்லாளனைப் பார்த்தான். தீவிர சிந்தனையின் ரேககைகள் நெற்றியில் படர்ந்திருக்க, அவனுடைய புருவங்கள் சுழித்திருந்தன; முகத்தில் பெரும் இறுக்கம். எதைக் குறித்துச் சிந்திக்கிறான் என்கிற சின்ன அனுமானம் கதிரவனுக்கு இருந்தது.
சற்று நேரம், அமைதியாகவே வாகனத்தைச் செலுத்திவிட்டு, “இதையே நாங்க காண்டீபன் சேருக்கும் செய்யலாம், சேர்.” என்று சொன்னான்.
மறுப்பாகத் தலையை அசைத்தான், எல்லாளன். “சாகித்தியன்ர தாய் தகப்பனுக்கு அவனை விட்டா வேற ஆரும் இல்ல, கதிரவன். அதைவிட, இது அவனா விரும்பிப் போன பாதை இல்ல. அவனைத் தூக்கி உள்ளுக்கப் போட்டா மொத்த எதிர்காலமும் பாழாப் போயிடும். குறைஞ்ச பட்சம் அஞ்சு வருசம் கடூழியத் தண்டனை கிடைக்கும். அப்பிடி நடந்தா அந்தத் தாய் தகப்பனுக்கு என்ன ஆகுமோ தெரியாது. அதாலதான் கரிசனையோடயும் மனிதாபிமானத்தோடயும் அவனை விட்டிருக்கிறன். காண்டீபன் அப்பிடி இல்ல. என்ன நடக்கும் எண்டு தெரிஞ்சே செய்திருக்கிறான். அவனுக்கும் இதையே நான் செய்தா, அதுக்குப் பின்னால இருக்கிறது அவன் என்ர நண்பன் எண்டுற சுயநலம் மட்டும் தான். நாளைக்கு, இதே மாதிரி மாட்டுற ஒருத்தனை, மனம் முரண்டாம என்னால தண்டிக்கேலாமப் போயிடும். முக்கியமா காண்டீபனே இதுக்குச் சம்மதிக்க மாட்டான்.” என்றவன், “அவனுக்குப் பெருசா தண்டனை கிடைக்கிறதுக்கும் சான்ஸ் இல்ல.” என்பதையும் கடைசியாகச் சொன்னான்.
இதற்குள், அவர்களின் முன்னே புகையிரத நிலையம் வந்து நின்றிருந்தது. அது, இன்னும் சற்று நேரத்தில், அவன் முன்னால் ஆதினி வந்து நிற்கப் போகிறாள் என்பதைச் சொல்லிற்று. அதுவரை நேரமும் அவனுக்குள் இருந்த அழுத்தமெல்லாம் குறைந்து போவதை, உள்ளூற வியப்புடன் உணர்ந்தான், எல்லாளன். இறுக்கிப் போயிருந்த மனது மெல்ல இலகுவாகச் சில்லென்ற குளிர்மை உள்ளத்தைச் சூழ்ந்தது. மனதினுள் மெல்லிய பரபரப்பு.
கொழும்பிலிருந்து வந்த புகையிரதம், தனக்கான மேடையில் மெது மெதுவாக ஊர்ந்து நின்றது. கல்லை எறிந்ததும் பறக்கும் புறாக் கூட்டம்போல், குவியல் குவியலாகப் பெட்டிகளுக்குள் இருந்து வெளிவந்த மக்கள், நாளா திசையிலும் நடக்கத் தொடங்கினர். வேகமாகச் சுழன்ற எல்லாளனின் பார்வை, ஒரு இடத்தில், அப்படியே நின்று போனது.
வேலைப்பாடுகள் எதுவும் இல்லாத, அகன்ற, வெள்ளைக் கரை கொண்ட கருப்புச் சேலைக்கு, அதே நிறத்தில் கொலர் வைத்த பிளவுஸ் அணிந்திருந்தாள். அதுவே ஒருவிதக் கம்பீரத்தைக் கொடுத்தது. நடு உச்சி பிரித்துப் பிடரியில் ஒரு கொண்டை போட்டிருந்தாள். சத்தியப்பிரமாணம் எடுத்த கையோடு புறப்பட்டிருக்கிறாள் என்று புரிந்தது. எப்போதுமே துள்ளும் விழிகள், நிதானத்துக்கு வந்திருந்தன. முகத்தில் முதிர்ச்சி தெரிந்தது.
“சேர், மேம் அங்க நிக்கிறா.” அவர்களின் திசையில் கையைக் காட்டிச் சொன்ன கதிரவன், தன்னை வழி நடத்துகிறான் என்பதைக் கூட உணரமுடியாமல், அவள் மீதே பார்வையைப் பதித்தபடி, கதிரவனோடு இணைந்து நடந்தான், எல்லாளன். இதற்குள், இளந்திரையனும் பெட்டியை விட்டு இறங்கி இருந்தார். அவளின் விழிகள், எதிரில் வந்து நின்ற இவனில் தங்கிப் பின் விலகியது. ஒரு சிரிப்பில்லை; எப்படி இருக்கிறாய் என்கிற கேள்வி இல்லை; குறைந்த பட்சமாக ஒரு தலையசைப்புக் கூட இல்லை. இத்தனை வருடத்துக்குப் பிறகு அவனைப் பார்த்த தடுமாற்றமும் இல்லை. அதற்கே எல்லாளனுக்குச் சுறுசுறு என்று உள்ளே ஏறத் தொடங்கி இருந்தது. அவளானால், “எப்பிடி இருக்கிறீங்க, கதிரவன்?” என்று, கதிரவனின் நலனை விசாரித்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
“நான்.. நான் நல்லாருக்கிறன் மேம். நீங்க?” எல்லாளனின் வலது கையாக நின்று, எந்தப் பெரிய கொலை, கொள்ளைக் கும்பலாக இருந்தாலும், திடமாகவும் தைரியமாகவும் அவர்களுக்குள் ஊடுருவி இயங்குகிறவன், ஆதினியின் விசாரிப்பை எதிர்பாராததில் தடுமாறினான்.
“நானும் நல்லாருக்கிறன்.” என்றவளின் பார்வை, அவர்களுக்குப் பின்னே சென்றது. அவளின் ஒவ்வொரு சின்ன அசைவையும் கணக்கெடுத்துக்கொண்டிருந்த எல்லாளனும் திரும்பிப் பார்த்தான். அகரன், மனைவி, மகளோடு வந்து கொண்டிருந்தான். அவன் விழிகள், தங்கையிடம் மட்டுமே நிலைத்து இருந்தன. ஆதினியிடத்தில் முதன் முதலாக உணர்வுகளின் தளம்பல் உண்டாயிற்று. அவனை மேற்கொண்டு பார்க்க முடியாமல் தடுமாறினாள்.
அவர்கள் இவர்களை நெருங்கியதும், “அத்த..” என்று அழகாய்ச் சொல்லியபடி, தகப்பனிடம் இருந்து அவளிடம் தாவினாள், குழந்தை. அந்த நொடியில், ஆதினியின் கட்டுப்பாடு உடைந்தது. “அம்முக்குட்டி!” குரல் உடைய சின்னவளை ஆசையோடு வாங்கி அணைத்தாள். “என்ர அத்த வந்திட்டா…” கொஞ்சும் மழலையில் மிழற்றியபடி அவளின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு சிரித்தாள், மகிழினி. வீடியோ கோலில் அப்பாவோடு பேசுகிறபோது மகிழினியும் இருப்பாள் தான். அவர்களுக்குள் அறிமுகம் ஏற்கனவே நிகழ்ந்துவிட்டது தான். என்றாலும் அந்தப் பிஞ்சு, இப்படி ஒரு அன்பைக் காட்டுவாள் என்று ஆதினி எதிர்பார்க்கவே இல்லை. இவளையா இத்தனை நாட்களாக வந்து பார்க்காமல் விட்டோம் என்று ஓடும்போதே, “உன்னைக் கண்டதும் தாவுற இந்தப் பிள்ளையைத்தான் நீ வந்து பாக்கவே இல்ல.” என்றான் அகரன், குமுறலோடு.
மொத்தமாக உடைந்துபோனாள், ஆதினி. உதட்டைக் கடித்துத் தன்னை அடக்கப் பார்த்தாள். முடியவில்லை. மளுக்கென்று சேர்ந்துவிட்ட கண்ணீர், கண்களில் இருந்து கொட்டப் போகிறது என்றதுமே, அவர்களை விட்டு வேகமாக விலகி நடந்தாள். மன்னிப்பை வேண்டுகிறவளாகக் குழந்தையைத் தன்னுடன் சேர்த்து இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டாள்.
அகரனின் கோபத்தில் நியாயம் இருந்ததில் இளந்திரையன் கூட எதுவும் சொல்லவில்லை.
அந்த ஒரு நாள் வரும் வரைக்கும் அவளுக்கு, இளந்திரையன் எப்படியோ அப்படித்தான் அகரனும். ஆனால், இன்றைக்குத் தன் மகளுக்காக அவளிடம் கோபப் படுகிறவன் அன்றைக்கு, அவளுக்காக நிற்காமல் போனான் தானே. இதுதான் அவளின் வலி, கோபம், ஏமாற்றம் எல்லாமே. இவைதான் அவளை இங்கே வரவிடவில்லை. ஆனாலும், அவள் செய்தது தவறு தவறுதான். கன்னத்தில் வழிந்துவிட்ட கண்ணீரை, மகிழினிக்குத் தெரியாமல் துடைக்க முடியாமல் தடுமாறுகையில் அவளருகில் வந்து, மகிழினியை வாங்கிக் கொண்டான், எல்லாளன்.
கண்ணீரை மறைக்க வேண்டும் என்பதையே மறந்து, வேகமாகத் திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள், ஆதினி. அவன் பார்வையும் அவள் முகத்தில் படிந்தது. “முகத்தைத் துடை.” என்றான் மெல்ல. அவளும் வேகமாகத் துடைத்துக் கொண்டாள். அதற்குக் கூட விடாமல், “மாமா… அத்த…” என்று, அவளிடமே மீண்டும் தாவ நின்றாள், மகிழினி.
அந்த அழைப்புகள் எல்லாளனைப் பாதித்தது. இத்தனை நாட்களும் அவனோடும் கதைக்கவே இல்லையே. அது கொடுத்த கோபத்தில், “நேற்று பிறந்த குழந்தையில இருந்து இங்க இருக்கிற எல்லாருக்குமே நீதான் வேணுமா இருக்கிறாய். ஆனா, உனக்கு மட்டும் நாங்க வேணாம், என்ன?” என்றான், சீறலாக. “மகிழுக்கே நான் மாமா, நீ அத்த எண்டு தெரியுது. ஆனா, உனக்கு மட்டும் தெரியேல்ல. வந்ததில இருந்து ஒரு வார்த்த என்னோட கதைக்கேல்ல. கதிரவனிட்ட கேட்ட கேள்வியைக் கூடக் கேக்கேல்லை.”
அவனிடம் இருப்பது இரண்டரை வருடத்துக் குமுறல். இதைக்கூடக் கேட்காவிட்டால் எப்படி? தங்கை, நண்பன், மாமா என்று அவனைச் சுற்றி ஆட்கள் இருந்தாலும் வீட்டில் இருக்கும் பொழுதுகளில் அவளைத்தான் தேடி இருக்கிறான். இனி, எனக்கு அவள்தான் என்று மனம் அவளின் காலடியில் கரையொதுங்கி நங்கூரம் இட்டுவிட்டதாலோ என்னவோ, அவளோடான வாழ்க்கைக்குக் காத்திருக்கிறான். இன்னுமே அவளைக் காதலிக்கிறானா அவனுக்குத் தெரியாது. ஆனால், அவனின் தேவை அவள். தவிர்க்கவே முடியாத அத்தியாவசியத் தேவை! அவளானால் வந்ததில் இருந்து அவனைப் பொருட்டாகவே கொள்ளவில்லை!
அவள் மீது அவர்களுக்குக் கோபம் இருக்கும் என்று ஆதினி எதிர்பார்த்தாள் தான். என்ன, அது இத்தனை வேகமாக, புகையிரத நிலையத்தில் வைத்தே வெளிப்படும் என்பதைக் கணக்கிடாமல் விட்டிருந்தாள். அதில், பதிலும் வரமாட்டேன் என்றது. மீண்டும் விழிகள் கலங்கும் போலிருக்க, அதை மறைத்தபடி மகிழினியை வாங்க முயன்றாள்.
அவளையே பார்த்தபடி கொடுக்க மறுத்தான் எல்லாளன். “தாங்கோ..” பிடிவாதமாக அவனை நெருங்கி குழந்தையை வாங்கினாள். அப்போதும், அவன் பார்வை அவளில் தான். அதைக் காட்டிக்கொள்ளாமல் இருக்க முயன்றபடி நடந்தவளோடு சேர்ந்து நடந்தான், எல்லாளன். அவளின் அருகண்மை, அவனின் கோபதாபங்களையும் தாண்டிக்கொண்டு அவனை ஈர்த்தது.
அவனோடு அவள். அவளின் கையில் குழந்தை. அவர்களையே கவனித்திருந்த நால்வரையும் கவர்ந்தது, அந்தக் காட்சி. இளந்திரையனின் பார்வை எல்லாளனைத் தொட்டு மீண்டது.
வீடு வந்து, குளித்து, உடை மாற்றி கட்டிலில் சரிந்திருந்தாள், ஆதினி. எண்ணங்கள் வீட்டினரையே சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. எல்லாளன், அவனின் கோபம், அகரன், அவளையே தொடரும் அவனின் பார்வை என்று இலக்கில்லாமல் அது பயணித்தது.
அப்போது, “அத்த…” என்றபடி வந்தாள், மகிழினி.
நிர்சிந்தையாகக் கட்டிலில் சரிந்திருந்தவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். அச்சு அசல் தமையனின் வார்ப்பில், கதவு நிலையைப் பற்றியபடி நின்றிருந்தாள், அவள். பார்த்தவளின் நெஞ்சினில் பாசம் சுரந்தது. தமையன் அவளை ஏமாற்றி இருக்கலாம். இருந்தாலும், அவள் கொண்ட பாசம் பாசம் தானே; இதோ, இந்தச் சின்ன மொட்டு அவளிடம் காட்டுவது போல.
அறையின் உள்ளே வருவதற்கான அனுமதியைக் கண்ணில் வேண்டியபடி சின்னவள் நிற்பது கருத்தில் பதிய, “குட்டிம்மா, ஏன் அங்கேயே நிக்கிறீங்க. அத்தேட்ட வாங்க!” என்றபடி எழுந்து அமர்ந்தாள்.
சின்னவளும் உள்ளே வந்தாள். அவளைத் தூக்கி மடியில் அமர்த்தி வருடிக் கொடுத்தாள். ஏனோ கண்கள் கலங்கிற்று! பேச நா எழாமல் அவள் இருக்க, “என்னோட கோபமா நீங்க?” என்று, அண்ணாந்து பார்த்துக் கேட்டாள், அவள்.
இது தமையனின் தூது என்று விளங்கியது. “அம்முக்குட்டியோட அத்தைக்கு என்ன கோபம்? ம்?” என்று விசாரித்தாள்.
