“அப்பா சொன்னவர், நீங்க அப்பாவோட கோவமாம். என்னோடையும் கோவமா?”
“ச்சே ச்சே. இந்தக் குட்டிச் செல்லத்தோட அத்த கோவிப்பனா? இங்க பாருங்கோ.” என்று அழைத்துச் சென்று, அவளுக்கு வாங்கி வந்த விளையாட்டு பொருட்களை எடுத்துக் கொடுத்தாள்.
மகிழினி இவளோடு ஒட்டிக்கொள்ள அதுவே போதுமாகப் போயிற்று.
“ஆதினி, சாப்பிட வரேல்லையா?” சியாமளாவின் குரல் கீழிருந்து வரவும், “எங்கட மகிழ் செல்லம் சாப்பிட்டாச்சோ?” என்று விசாரித்தாள், இவள்.
“ம்ஹூம். எனக்குச் சோறு வேணாம்!” முகத்தைச் சுருக்கினாள், சின்னவள். ஏற்கனவே குட்டி முகம். அது வேறு சுருங்கி இன்னுமே குட்டியாகிற்று. உதட்டினில் சிரிப்பு அரும்ப, “அப்ப என்ன வேணும்?” என்று விசாரித்தாள்.
“பிட்சா.”
“டன்! ஆனா, நாளைக்கு. இப்ப அத்த தீத்தி(ஊட்டி) விடவா?”
அவளும் தலையை அசைத்துச் சம்மதித்தாள். “சரி வாங்கோ, கீழ போவம்!”
அங்கே உணவு மேசையில் அகரனும் இளந்திரையனும் அமர்ந்திருந்தனர். சியாமளா பரிமாறிக்கொண்டு இருந்தாள். எல்லாளனைக் காணவில்லை.
“வா, நீயும் வந்து இரு.” முகம் திருப்பி விடுவாளோ என்று சியாமளாவுக்கு உதறல் தான். என்றாலும் காட்டிக்கொள்ளாமல் இயல்புபோல் பேச முயன்றுகொண்டு இருந்தாள்.
“இப்ப எனக்கு வேண்டாம், அண்ணி. நான் அம்முக்குட்டிக்கு தீத்திப் போட்டுச் சாப்பிடுறன். நீங்க அவேக்கு குடுங்க.” என்றபடி அவள் தட்டை எடுக்க, அப்படியே நின்றுவிட்டாள் சியாமளா. அவளையா அண்ணி என்றாள்? கலங்கிய விழிகளோடு அவசரமாகக் கணவனைப் பார்த்தாள். ‘அப்பாவைக் கவனி’ என்பதாகக் கண்ணால் சைகை செய்துவிட்டு, உணவில் கவனம் செலுத்துவதுபோல் காட்டிக்கொண்டாலும் அகரனின் நிலை மிகவும் மோசமாக இருந்தது. புகையிரத நிலையத்தில் இருந்து ஒரு வார்த்தையாவது பேசமாட்டாளா என்று காத்திருக்கிறான். அவன் புறமே திரும்பவில்லை. ஆனால், சியாமளாவோடு இயல்பாகப் பேசுகிறாள்.
இதையெல்லாம் கவனிக்காத ஆதினி, ஒரு தட்டில் மகிழுக்கு அளவாக உணவை எடுத்துக்கொண்டு, சோபாவில் சென்று அமர்ந்துகொண்டாள். உணவைக் குழைத்து ஒரு வாய் கொடுக்கும் வேளையில், அங்கு வந்தான், எல்லாளன். அவன் கையில் கைபேசி இருந்தது. நேராக வந்து ஆதினியின் அருகில் அமர்ந்துகொண்டான். அவளின் மடியில் இருந்த மகிழினியைத் தன் மடிக்கு மாற்றிக்கொண்டு, “நீ குடு, நான் வச்சிருக்கிறன்.” என்றான்.
கிடைக்கிற அத்தனை சந்தர்ப்பங்களையும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறான் என்று புரிந்தது. எந்த உணர்வையும் முகத்தில் காட்டாமல், அவனைப் பார்ப்பதையும் தவிர்த்தபடி மகிழினிக்கு உணவைக் கொடுத்தாள், ஆதினி. கடைசியில் அவளோடு சேர்ந்துதான் அவனும் உண்ண அமர்ந்தான்.
“வெளில ஒருக்கா போகவேணும். நீயும் வா!” என்றான் எல்லாளன்.
உணவில் கவனமாக இருந்தவள் நிமிர்ந்து கேள்வியாகப் பார்த்தாள்.
“காண்டீபன்ர வீட்டுக்கு ஒருக்கா போயிட்டு வருவம்.”
“அண்ணாவை உங்களுக்குத் தெரியுமா?” மெல்லிய ஆச்சரியத்துடன் அவள் கேட்க, வேகமாகத் திரும்பிப் பார்த்தான், அகரன். காரணம் புரிந்ததில் அமைதியாகிப் போனாள், ஆதினி. விருட்டென்று எழுந்து, தங்களின் அறைக்குச் சென்றான், அவன்.
ஆதினியை முறைத்தான், எல்லாளன்.
“என்ன?”
“எப்பவோ நடந்ததை எல்லாம் இன்னுமே பிடிச்சுத் தொங்கிக்கொண்டு இருக்காத!” என்று அதட்டினான், அவன்.
அவள் முகத்தில் கோபச் சிவப்பு ஏறிற்று. சியாமளாவுக்குத் திரும்பவும் ஒரு பிரச்சனை வரப்போகிறதா என்று பதறியது. விழிகளை ஒருமுறை அழுத்தி மூடித் திறந்த ஆதினி, “அண்ணாவைக் கூப்பிடுங்க, அண்ணி!” என்றாள் அவளிடம்.
அவனும் வந்து எல்லாளனின் அருகில் அமர்ந்தான்.
“என்ன கோவம் உங்களுக்கு?” நேரடியாகக் கேட்டாள், ஆதினி.
“எனக்கு உன்னோட ஒரு கோவமும் இல்ல. நீதான் வந்ததில இருந்து என்னோட கதைக்கேல்ல.” மனத்தாங்கலோடு சொன்னான் தமையன்.
“எப்பிடிக் கதைக்க? வந்ததும் வராததுமா குறையும் குற்றமுமா நிண்டா எங்க இருந்து கதைக்க?”
“என்ர பிள்ளை பிறந்ததுக்கு நீ வந்து பாக்கவே இல்ல. அந்தக் கோவம் இருக்காதா எனக்கு?” அண்ணனுக்கும் தங்கைக்கும் இடையில் காரசாரமாக விவாதம் ஆரம்பித்து இருந்தது.
“உண்மைதான், நான் பாக்க வரேல்லத்தான். ஆனா, நீங்களாவது கொண்டு வந்து காட்டி இருக்கலாமே. அதை ஏன் நீங்க செய்ய இல்ல? அவ்வளவு ரோசம், அவ்வளவு கோவம் என்ன? நீ வரேல்ல, அதால நானும் என்ர பிள்ளையைக் காட்ட மாட்டன் எண்டுற எண்ணம் தானே? அப்ப, நான் ஒரு பிழை செய்யக் கூடாது. செய்தா உடனே நீங்க திருப்பி எனக்குச் செய்வீங்க, அண்டைக்கு அடிச்ச மாதிரி. அப்பிடியா?” என்றவளின் கேள்வியில் அதிர்ந்து போனான், அகரன். பதில் சொல்லத் தெரியாமல் திகைத்துப்போய் அமர்ந்திருந்தான்.
எதற்கு எதை இணையாகப் பார்க்கிறாள் என்று எல்லாளனுக்குமே திகைப்புத்தான். இருந்தாலும், இப்போது யோசித்துப் பார்க்கையில் அகரன் ஒருமுறை கொழும்பு சென்று வந்திருக்கலாம் என்றுதான் அவனுக்கும் தோன்றியது.
“இங்க வந்தா மகிழ விட்டுட்டுத் திரும்பிப் போவன் எண்டுற நம்பிக்கை இல்ல. அதே நேரம் இண்டைக்கு, உங்கட மகளுக்காக என்னட்ட நியாயம் கேக்கிற நீங்க அண்டைக்கு, எனக்காக நிக்கவும் இல்ல, என்னை நம்பவும் இல்ல எண்டுற கோவமும் இருந்தது. ஆனாலும், உங்கட மகளைப் பாக்க வராம விட்டது பிழைதான். சொறி அண்ணா!” என்றவள் அதற்குமேல் உண்ணாமல் எழுந்துபோனாள்.
அகரனின் முகம் செத்துச் சுண்ணாம்பாகிற்று. அவள் கேட்ட மன்னிப்பும், ‘உங்கட மகள்’ என்று சொன்னதும் அவனை வதைத்தது. திரும்ப திரும்ப அவளின் விசயத்தில் தவறிக்கொண்டே இருக்கிறோமே என்று மிகவும் வருந்தினான்.
“விடு மச்சான்! சும்மாவே அவளிட்டக் கதைச்சு வெல்லேலாது. இப்ப லோயருக்கு வேற படிச்சிட்டு வந்திருக்கிறாள். கேட்கவும் வேணுமா?” என்று அவனை இலகுவாக்க முயன்றான்.
“அவள் சொன்ன மாதிரி நாங்க செய்ததும் பிழை தானே அகரன். அதால கவலைப் படாதீங்க. இனி இங்கதான் இருப்பாள். சமாதானம் ஆகிடுவாள்.” தன் பங்குக்குத் தேற்றினாள் சியாமளா.
உணவை முடித்துக்கொண்டு அப்போதே இளந்திரையன் ஓய்வு எடுக்கச் சென்றிருந்தார். அதில், இவை அவருக்குத் தெரியாமல் போனது.
அப்போது, மாடியில் இருந்து மீண்டும் இறங்கி வந்துகொண்டிருந்தாள், ஆதினி. நிமிர்ந்து பார்த்த எல்லாளன் மலைத்துப் போனான். ஒரு ஜீன்ஸ். மேலே ஒரு கொலர் வைத்த ஷேர்ட். அதை வயிற்றில் முடிந்துவிட்டிருந்தாள். அப்படி முடிவதற்கு என்றே பிரத்தியேகமாக உருவாக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும். இல்லையானால் சாதாரண ஷேர்ட்டை அப்படி முடிந்திருந்தால் வயிறு தெரிந்திருக்கும். தலையை இப்போது சுதந்திரமாக விட்டிருந்தாள். ஒற்றைக் கரத்தால் அதைக் கோதி விட்டபடி, படிகளில் அவள் இறங்கிய காட்சியில் வேகமாகப் பார்வையை அகற்றிக்கொண்டான், எல்லாளன். அவனின் மனதுக்குள் ஏதும் புகுந்துவிட்டதா, இல்லை, அவனைச் சலனப்படுத்தும் அளவுக்கு அவள் மாறியிருக்கிறாளா என்று அவனுக்குத் தெரியவே இல்லை.
“போவமா?” எல்லாளனை நோக்கி அவள் வினவியது அடுத்த வியப்பு. நடந்த பிரச்சனையில் வரமாட்டாள் என்று எண்ணியிருந்தான். “வா!” வேகமாக எழுந்து, கண்ணாலேயே அகரனிடம் சொல்லிக்கொண்டு அவளோடு நடந்தான்.
அவன் அகரனின் பைக்கின் பக்கம் செல்லவும் தயங்கி நின்று, “கார்ல போகலாமே.” என்றாள், ஆதினி.
“ஏன், பைக்குக்கு என்ன?” திருப்பிக் கேட்டான் எல்லாளன். பதில் சொல்லாமல் நின்றாள் ஆதினி. அவள் சத்தியப் பிரமாணம் எடுக்கப் போவதற்குக் காலையிலேயே அழைத்து வாழ்த்துச் சொல்லியிருந்தான், காண்டீபன். அதன் பிறகு பேசவே இல்லை. கொழும்பில் இருந்து, ‘வெளிக்கிட்டுட்டன் அண்ணா.’ என்று அவள் அனுப்பிய குறுந்தகவலுக்குக் கூடப் பதில் இல்லை. இன்றைக்கு, அவள் இங்கு வருகிறாள் என்று தெரிந்தும் அப்படி இருக்க மாட்டானே என்று தான் எல்லாளன் கேட்டதும் புறப்பட்டாள். அவனானால் பைக்கில் செல்லலாம் என்கிறான்.
அவள் பதில் சொல்லாமல் நிற்கவும், “இரவு நேரம், ரெண்டு பேர் மட்டும் போறதுக்கு என்னத்துக்கு கார்?” என்றவன், “ஏன் என்னோட வரமாட்டியோ?” என்றான் ஒரு மாதிரிக் குரலில்.
ஒருகணம் உதட்டைக் கடித்தவள் ஒன்றும் சொல்லாமல் சென்று, அவன் பின்னால் ஏறி அமர்ந்துகொண்டாள்.
