பெற்றோரையும் அண்ணாவையும் இழந்துவிட்டு, உடனடியாக அக்காவிடம் வரவும் முடியாமல் தனியே இருக்கவும் முடியாமல் தவித்தவளை, அன்போடு தங்கள் வீட்டிலேயே இரண்டரை வருடங்கள் வைத்துப் பார்த்துக்கொண்டவர்கள் சிவபாலனின் பெற்றோர்.
முற்றிலுமாக உடைந்து தன்னையே உணரமுடியாது பித்துப் பிடித்தவளைப் போல் இருந்தவளை நட்போடு தேற்றியது ஜெயன்! அங்கே கொழும்பில் இருந்த காலத்தில் அவன் அவளின் நண்பன் மட்டுமல்ல நல்ல நலன்விரும்பியும் கூட!
அவனின் நட்புக் கிடைக்காது இருந்திருக்க இன்று அவள் என்ன ஆகியிருப்பாளோ.. வாழ்வின் இறுதிவரை நன்றியோடு நினைக்கவேண்டிய ஒருவனை சில நொடிகள் என்றாலும் மறந்துவிட்டாளே! அதற்குக் காரணம்….?
‘சூர்யா..!’ என்றது அவள் மனம்.
சூர்யா கதைக்காமல் சென்றுவிட்டானே என்கிற வேதனை ஒருபக்கம் ஜெயனை மறந்தோமே என்கிற குற்றவுணர்ச்சி மறுபக்கம் என்று மருகியபடி கிடந்தவளின் அறைக்கதவைத் தட்டினாள் சுலோ.
“கதவை தட்டுவதை விட்டுவிட்டு உள்ளே வாங்கக்கா…” தன்னை ஓரளவுக்குச் சமாளித்துத் தமக்கையை அழைத்தாள்.
சிவபாலன் இதுவரை அவளின் அறைக்குள் வந்ததே இல்லை. சைந்தவியோ தகப்பன் வந்துவிட்டால் மற்றவர்களை மறந்தே விடுவாள். ஆக வந்தது அக்காதான் என்பதை அறிந்து குரல் கொடுத்தாள்.
“உன் நித்திரையைக் கெடுத்துவிட்டேனா சனா?” என்று கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே வந்தாள் சுலோ.
“இல்லைக்கா. இன்னும் நித்திரை வரவில்லை. ‘லாப்டப்’ பை நோண்டிக்கொண்டு இருந்தேன்…” என்றாள் தமக்கையைப் பார்த்துப் புன்னகைத்து.
அவள் சொன்னதற்கு சாட்சியாக கட்டிலில் லாப்டப் திறந்தபடி கிடந்தது.
அதைப் பார்த்துவிட்டு, “கவிதாக்காவின் மகளுக்கு பத்தாவது பிறந்தநாளை அவர்கள் பெரிதாகக் கொண்டாடுகிறார்களாம். இன்று வந்து அழைத்தார்கள். பிறந்தநாள் விழா வருகிற சனிக்கிழமை. அதற்காக உடைகள் வாங்க நாளைக்கு டோர்ட்முண்ட்(ஒரு ஊரின் பெயர்) போகலாம் என்று உன் அத்தான் சொன்னார். நாளைக்கு நீ வேலை முடிந்து வரும்போது சைந்தவியையும் பள்ளியிலிருந்து கூட்டிக்கொண்டு வந்துவிடு. எல்லோரும் மதிய உணவை முடித்துக்கொண்டு கிளம்பச் சரியாக இருக்கும்…” என்றாள் சுலோ.
“சரிக்கா. சைந்துவைக் கூட்டிவருகிறேன். ஆனால் நானும் டோர்ட்முண்ட் வரவேண்டுமா..? நீங்களே எனக்கும் எதையாவது வாங்கி வாருங்களேன்…” என்ற தங்கையையே பார்த்தாள் சுலக்சனா.
“நீ வராமல்? இங்கே இருந்து என்ன செய்யப் போகிறாய். நாம் எல்லோரும்தான் போகிறோம்..” மெல்லிய கோபம் இருந்தது அவள் குரலில்.
“இல்லைக்கா.. நீங்களே எனக்கும்…” என்று இழுத்தவளை சுலோவின் பேச்சு இடைமறித்தது.
“ஏன் சனா, எதற்காக எங்களை இப்படித் தவிர்க்கிறாய்? உன்னை நாங்கள் என்றாவது பிரித்துப் பார்த்திருக்கிறோமா? அல்லது குறை ஏதும் விட்டிருக்கிறோமா? நீயும் எங்கள் குடும்பத்தில் ஒருத்திதான்!” என்றவளின் குரலில் இப்போது கவலை இருந்தது.
“ஏனக்கா இப்படியெல்லாம் சொல்கிறீர்கள்? அம்மாவும் அப்பாவும் இல்லாத குறை தெரியாமல் நான் இருக்கிறேன் என்றால் அதற்குக் காரணம் நீங்கள் தான். இப்படி எல்லாம் கதைக்காதீர்கள்…” என்றவளின் குரல் தழுதழுக்க, விழிகளோ கோர்த்துவிட்ட கண்ணீரோடு அங்கே படமாகத் தொங்கிய பெற்றவர்களைப் பார்த்தது.
தங்கையின் பார்வையைப் பின்தொடர்ந்த சுலக்சனாவின் கண்களும் கலங்கிப்போயிற்று. மெல்ல நடந்து தங்கையின் அருகில் வந்து அவளின் கன்னங்களைத் தன் கைகளில் தாங்கினாள்.
“பின்னே எதற்காக நீ எங்களிடம் இருந்து ஒதுங்கியே இருக்கிறாய்…? அத்தானோ அல்லது நானோ உன்னோடு பாசமாக இல்லையா…?” என்று கேட்டாள்.
“அப்படி எதுவுமே இல்லைக்கா. நீங்கள் என் மேல் எவ்வளவு பாசம் வைத்திருக்கிறீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்.” என்றவள் மெல்லிய விசும்பலோடு தமக்கையின் தோளில் சாய்ந்துகொண்டாள்.
அவளை அன்போடு அரவணைக்கும் அவர்களிடம் அவளால்தான் முழுமையாக ஒட்டமுடியவில்லை என்பதைச் சொல்ல முடியாமல் அவள் முதுகு அழுகையில் குலுங்கியது.
தன் மேல் சாய்ந்து அழும் தங்கையின் முதுகைத் தடவிக்கொடுத்தாள் சுலோ. மனம் குழம்பிக் கிடந்த அந்த நேரத்தில் தமக்கையின் அணைப்புத் தேவையாக இருந்தது சனாவுக்கு.
“அழாதே சனா. எப்போது பார்த்தாலும் நீ அறைக்குள்ளேயே முடங்கவும், எனக்கு.. நான் உன்னை நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்வதில்லையோ என்று சந்தேகம் வந்துவிட்டது. அதுதான் கேட்டேன்.” என்றாள் ஆறுதலாக. கைகளோ கண்ணீரில் நனைந்திருந்த தங்கையின் முகத்தைப் பாசத்தோடு துடைத்துவிட்டது.
அதுவரை ஏதேதோ எண்ணங்களில் தவித்துக்கொண்டிருந்த சனாவின் மனதுக்கு, தமக்கையின் பாசம் பெரும் ஆறுதலாய் இருந்ததில், தானும் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு, தமக்கையைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள்.
“சரிம்மா, நீ தூங்கு. காலையில் வேலைக்குப் போகவேண்டும்.” என்ற சுலோ, அவளின் அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.
அடுத்த நாள் வேலை முடிந்து சைந்தவியைப் பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து அழைத்து வருவதற்காகச் சென்றுகொண்டிருந்தாள் சனா.
இரவு தமக்கையோடு கதைத்ததில் கொஞ்சம் மட்டுப்பட்டிருந்த பரிதவிப்பு விடிந்ததும் மீண்டும் வந்து ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது. அதை நிரந்தரமாக விரட்டியடிக்க முடியாத சோர்வோடு நடந்தவளின் கால்கள் ஓரிடத்தில் அப்படியே நின்றுவிட்டது.
காரணம், அங்கே எதிர்புறத்தில் இருந்த வீட்டின் வாசலில், மோட்டார் வண்டியில் அமர்ந்தபடி, ஒரு முதிய பெண்மணியோடு என்னவோ கதைத்துச் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான் சூர்யா. அவனின் முகம் நிறைந்த சிரிப்பு அவளின் நெஞ்சை அப்படியே அள்ளியது.
ஏங்கித் தவித்த மனதுக்குப் பெருமருந்தாய் அமைந்தது அவனின் தரிசனம். அவனையே விழியகலாது பார்த்தவளுக்கு, இதுவரை இருந்த சோர்வு போன இடம் தெரியவில்லை. அவளின் உற்சாகம் எங்கே இருக்கிறது என்பது புரிவது போலும் இருந்தது.
அந்தப் பெண்மணியிடம் சூர்யா என்னவோ சொல்லவும் அவர் அவனின் முதுகில் அடியொன்றைப் போட்டார். அவனோ பெரிதாக வலித்துவிட்டதுபோல் நடித்தான். அவனைப் பார்த்து முறைத்தவரின் விழிகளில் கோபம் மருந்துக்கும் இல்லை. அதில் அப்பட்டமாகத் தெரிந்த பாசமும், முகம் முழுவதும் நிறைந்திருந்த சிரிப்பும் அவளுக்கு ஏனோ அவளின் அண்ணனை நினைவுபடுத்தியது. அந்தளவுக்கு உயிர்ப்போடு இருந்தது அந்தக் காட்சி!
இனியவனும் இப்படித்தான். அவள் ஏதாவது தவறு செய்தால் அவளின் காதைப் பிடித்து வலிக்காது திருகுவான். அவளோ காதையே பிடுங்கியதைப்போல் நடித்துக் கத்துவாள். அதை நம்பும் இனியவன் துடித்துப்போய் தங்கையிடம் காதைத் திருகியதற்கு பலமுறை மன்னிப்புக் கேட்பான்.
நினைவுகளின் சுழலில் சிக்கியவளின் விழிகளில் கண்ணீர் திரண்டது. அவளோடு விளையாட, செல்லமாய்த் திட்ட, தவிக்கும் நேரத்தில் தாவியணைக்க அவளுக்கென்று ஒருவர் இல்லையே!
