இப்படித் தன் மனது கிடந்து துடித்தபோதும், அதை மறைத்து, “நடந்த எதையும் மாத்தேலாது. நடக்கிறத நல்லதா பாத்துக்கொள்ளோணும் என்னம்மா. என்ர பிள்ளை கெட்டிக்காரி. அவளுக்கு எல்லாம் தெரியும்தானே.” என்றார் மிகுந்த கனிவுடன்.
ஒன்றும் சொல்லாமல் அவரின் தோளில் சாய்ந்துகொண்டாள் பிரமிளா. எப்படிப்பட்ட குடும்பம் அவளுடையது. ஆனால், எங்கே போய் மாட்டியிருக்கிறாள்?
தான் எதையாவது உடைத்துப் பேசப்போய் அதுவே கணவனின் மீது கோபத்தை அவளுக்குள் உண்டாக்கி, அந்தக் கோபத்தில் அங்கே போய் அவள் சண்டை பிடித்து, வாழ்க்கையை இன்னுமே சிக்கலாக்கிக்கொள்ளக் கூடாது என்று, எல்லாவற்றையும் தனக்குள்ளேயே வைத்துக்கொண்டு தைரியம் கொடுக்கிற வகையில் தன்னைத் தேற்றிய ஒப்பற்ற தந்தையைக் கலங்கவைத்துவிட்டாளே.
மனம் மீண்டும் மீண்டும் இவர்களுக்காகவாவது நான் நன்றாக வாழ்ந்துவிடக் கூடாதா என்று ஏங்கிற்று.
அவள் அப்படி அமைதியாகிப்போனது தாக்க, “சரி அம்மாச்சி. நீ போய் வேலையைப் பார். தங்கச்சிக்கு நேரமாகப் போகுது!” என்று திசை திரும்பிவிட்டார்.
“ஓம் அப்பா. வட்டலாப்பம் செய்யோணும்.” என்றபடி எழுந்துபோய் ஒரு அடுப்பை மெல்லிய சூட்டில் விட்டு, சக்கரையைக் கரைத்தாள்.
அப்படியே முட்டைகளை எடுத்து உடைத்து அதற்கு ஏலக்காய்த் தூள் சேர்த்துத் துளியளவு உப்புச் சேர்த்து கையாலேயே அடித்தாள். கரைந்துவிட்ட சக்கரையைக் குளிர்வதற்காகக் குளிர்ந்த நீரின்மேல் பாத்திரத்துடன் வைத்து அது குளிர்ந்ததும் டின் தேங்காய்ப் பால், கரைத்த சக்கரை என்று எல்லாவற்றையும் முட்டையோடு சேர்த்துக் கலந்து, அதை வடித்து ஒரு சில்வர் பாத்திரத்தில் விட்டு, அலுமினியம் பேப்பரால் மூடி நீராவியில் நன்றாக அவித்து எடுத்தாள்.
இதற்குள் அவள் பாவித்த பாத்திரங்களை எல்லாம் கழுவி வைத்துச் சமையலறையை ஒதுக்கிக் கூட்டி அள்ளியிருந்தாள் பிரதீபா.
“சூடு ஆறட்டும். நீ வா, குளிச்சிட்டு வருவோம்!” என்று கிணற்றடிக்குப் போன பிள்ளைகள் இருவரையும் பார்த்திருந்த பெற்றோருக்கு மனது நிறைந்து போயிற்று. காலத்துக்கும் இருவரும் சந்தோசமாக வாழ வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்டனர்.
அங்கே கிணற்றடியிலும் அப்பாவின் பழைய சாரம் இரண்டை எடுத்து இரண்டு பெண்களும் குறுக்குக் கட்டுக் கட்டிக்கொண்டு குளிக்கிறோம் என்கிற பெயரில் டேங்கில் நிரம்பியிருந்த தண்ணீரில் போதும் போதும் என்கிற அளவில் கும்மாளம் அடித்தனர்.
தன்னை மறந்து சிரித்து மாய்ந்தாள் பிரமிளா. இத்தனை நாட்களாக அவளைப் போட்டு அழுத்திய பாரங்கள் எல்லாம் எங்கோ சென்றுவிட, பழைய பிரமிளாவாகவே மாறிப்போயிருந்தாள்.
கழுத்தில் கிடந்த புதுத் தாலிக்கொடி அதைக் கட்டியவனை நினைவூட்டினாலும் அவளின் சந்தோசத்துக்குக் குறைவில்லாது போயிற்று!
மத்தியான உணவை நால்வருமாக முடித்து, பிரதீபாவின் பெட்டிகளை எல்லாம் கட்டி, அதை ஒரு ஆட்டோவில் போட்டுவிட்டு ஸ்கூட்டியில் புறப்பட்டனர் பெண்கள்.
“தீபாவை விட்டுட்டு அப்பிடியே அங்க போய்டுவன் அம்மா. நாளைக்குப் பள்ளிக்கூடம் போக முதல் வந்திட்டு போறன். கவனமா இருங்கோ என்ன?” என்று சொல்லும்போது குரல் தேய்ந்து போயிற்று.
இனி அந்த வீட்டில் அவர்கள் இருவரும் மட்டும்தானே. எப்படிச் சமாளிப்பார்கள், என்ன செய்வார்கள்? அப்பாவுக்கு வேலையாவது இருந்திருக்கப் பொழுது போயிருக்கும். வேதனையோடு அம்மா அப்பாவைப் பார்த்தாள்.
பெற்றவர்களுக்கும் மனத்தில் பாரமாயிற்று. இதை ஒன்றும் அவர்கள் எதிர்பார்க்காமல் இல்லை. ஆனாலும் நெஞ்சை அடைத்துக்கொண்டு வந்தது.
இந்தப் பிள்ளைகள் பக்கத்தில் இல்லாமல் ஒவ்வொரு நாட்களையும் எப்படிக் கழிப்பது? யாருக்காகக் காலையிலேயே எழுவது? யாருக்காகச் சமைப்பது? யாரோடு கதைப்பது? அழுகை வந்தபோதும் கணவனும் மனைவியும் வெகு கெட்டித்தனமாகத் தங்களின் மனத்தை மறைத்துக்கொண்டனர்.
“விடியக்காலம அந்தரப்பட்டு வெளிக்கிட்டு அவசரமா ஓடி வராம பள்ளிக்கூடம் முடிஞ்ச பிறகு வந்திட்டு போம்மா.” என்று சொன்னார் தனபாலசிங்கம்.
“அப்பிடி என்னப்பா அந்தரம்? எனக்கு ஒரு சிரமமும் இல்ல. அதை விடுங்கோ. நீங்க ரெண்டுபேரும் கவனம் என்ன? ரஜீவன் ஒவ்வொரு நாளும் வருவான். என்ன எண்டாலும் சொல்லுங்கோ வாங்கித்தருவான். வேற… வேற என்ன? நானும் பக்கத்தில தானேப்பா இருக்கிறன். என்ன எண்டாலும் கூப்பிடுங்கோ என்ன. அம்மா… கவனம் என்னம்மா…” எதைச் சொல்வது, எந்த விதத்தில் தைரியம் கொடுப்பது என்று தெரியாமல் தடுமாறினாள் அவள்.
“அம்மாச்சி! சும்மா எதையும் யோசிக்காம கவனமா போ. எனக்கு அப்பா இருக்கிறார். அவருக்கு நான் இருக்கிறன். ரெண்டு பேருக்கும் டீவி இருக்கு, வாசிக்க நிறையப் புத்தகங்கள் இருக்கு. போதாக்குறைக்குத் தோட்டம் இருக்கு. நாங்க சமாளிப்போம். நீ கவனமா இரு. சந்தோசமா இருக்கோணும் என்ன. தீபா, கவனமா போகோணும். போனதும் ஃபோன் எடுத்துச் சொல்லோணும் சரியோ? சும்மா விளையாடாமா கவனமா படிக்கோணும் செல்லம். சரிசரி நேரமாச்சு கவனமா வெளிக்கிடுங்கோ.” என்று இரண்டு பிள்ளைகளையும் தேற்றி அனுப்பிவைத்தனர் பெற்றோர்.
அவர்கள் போனபின்னர் வீட்டைத் திரும்பிப் பார்க்க, சில நொடித்துளிகளுக்கு முன்னர் பிள்ளைகளின் சிரிப்பால் நிறைந்து கிடந்த இடம் வெறிச்சோடித் தெரிந்தது.
கணவரைத் திரும்பிப் பார்த்தார் சரிதா. அவரின் முகமும் சரியில்லை என்றதும், “அப்பா எம் எஸ் உதயமூர்த்தி எழுதின ‘எண்ணங்கள்’ வாசிக்க வேணும், அதுக்குத் தொந்தரவே இல்லாத அமைதி வேணும் எண்டெல்லோ சொன்னனீங்க. அதை இப்ப வாசிக்கலாமே?” என்றார், அவரைத் திசை திருப்பிவிடும் நோக்குடன்.
“இப்ப வாசிக்கிற மூட் இல்லையம்மா. நான் கொஞ்சம் சரிஞ்சு எழும்பப் போறன். நீ என்ன செய்யப்போறாய்?” என்றார் அடைத்த குரலில்.
“நானும் கொஞ்சம் சரியட்டோ எண்டு பாக்கிறன்.” இருவருக்குமே அவ்வளவு இலகுவில் பிள்ளைகளின் எண்ணங்களிலிருந்து வெளியே வரமுடியவில்லை. என்ன, மற்றவரிடம் காட்டிக்கொள்ளாமல் தமக்குள் மறைத்துக்கொண்டனர்.
பேருந்து நிலையத்தில் திருகோணமலைக்குச் செல்லும் பேருந்து வந்து நின்றிருந்தது. ஆட்டோக்காரரின் உதவியோடு பெட்டிகளை ஏற்றிவிட்டு, அவருக்கான பணத்தைக் கொடுத்து அனுப்பினாள் பிரமிளா.
யன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்ட தீபாவின் அருகே தானும் அமர்ந்து, “ஏன் அமைதியா இருக்கிறாய்?” என்று வினவினாள்.
“இல்லையே. நான் எப்பவும் மாதிரித்தான் இருக்கிறன்.” என்று புன்னகைத்தாள் பிரதீபா.
