பல்கலை மாணவர்களுக்குப் போதையைப் பழக்கியது, போதை மருந்து விற்பனை, சட்டத்துக்குப் புறம்பாக நடந்தது போன்ற குற்றங்களின் அடிப்படையிலும், பள்ளி மாணவியின் தற்கொலைக்குக் காரணமாக இருந்திருக்கலாம் என்கிற சந்தேகத்தின் அடிப்படையிலும் சிஐடியினர் எடுத்துக்கொண்ட காண்டீபனின் வழக்கு, அவன் கொலை செய்யப்பட்டதை அடுத்துச் செயல் இழந்திருந்தது.
அதன் பின், காண்டீபன் கொலை வழக்கு விசாரணை எல்லாளன் கைக்கு வந்திருந்தது. அதன்படி, குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் பிரகாரம், சம்பவம் நடந்த இடத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட விசாரணை, சம்பவத்தை நேரில் பார்த்த சாட்சிகளிடமிருந்து பெறப்பட்ட வாக்குமூலம், பிரேதத்தை உடற்கூர்வு ஆய்வு செய்த ஆய்வாளரின் அறிக்கை, விளக்கமறியலில் வைத்து விசாரணை மேற்கொள்ளப்பட்ட குற்றவாளியிடமிருந்து பெறப்பட்ட வாக்குமூலம் என்று, குற்றத்துக்குச் சம்மந்தப்பட்ட அனைத்து ஆவணங்களையும் நீதிமன்றில் குற்றப்பத்திரிகையாகத் தாக்கல் செய்து, வழக்கு, பதிவு செய்யப்பட்டது.
அதன் அடிப்படையில், நீதிமன்றத்தால் குற்றச்சாட்டு வனையப்பட்டு(ஒரு வடிவத்துக்குக் கொண்டு வருதல்), இந்த வழக்கு, குற்றவியல் உயர் நீதிமன்றத்தில் விசாரணைக்காக எடுத்துக்கொள்ள ஏற்பாடானது.
அதன்படி குற்றவாளியை அழைத்து விசாரித்தனர். சுட்டதை ஒப்புக்கொண்டவன், தன்னைச் சுட வந்த காண்டீபனிடமிருந்து, தன் உயிரைப் பாதுகாப்பதற்காக நடந்த போராட்டத்திலேயே தவறுதலாகச் சுட்டதாகச் சொன்னான்.
அதன் பிறகு, குற்றப்பத்திரிகையின் நகல் கொடுக்கப்பட்டு, அவன் தன் வக்கீல் மூலம் வாதத்துக்குத் தயாராவதற்கு ஆவணையும் செய்யப்பட்டது. கூடவே, இந்த வழக்குக்குத் தொடர்புடைய அனைவருக்கும் அழைப்பாணை விடுத்திருந்தது நீதிமன்று.
இளந்திரையனின் கீழ்தான் இவ்வழக்கு நடக்கப்போகிறது என்று தெரிந்ததிலிருந்து, அவரிடம் இதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை ஆதினி.
தனக்குள் மெச்சிக்கொண்டார், தகப்பன்.
ஆனால், வக்கீலாக இருந்த காலத்தில் அவர் பயன்படுத்திய பழைய கோர்ட்டுகளில் ஒன்றை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டாள்.
“உங்களிட்டத்தான் புதுசு நிறைய இருக்கேம்மா. அதுல ஒண்டப் போடுறதுதானே?” என்றவரிடம், “அதவிட இதப் போடேக்கத்தான் நீங்க என்னோடயே இருக்கிற மாதிரி இருக்கும் அப்பா. எனக்கு நினைவு தெரிஞ்ச காலத்தில இருந்து நீங்க நீதிபதியாத்தான் இருந்திருக்கிறீங்க. ஆனாலும் என்ர அப்பாவா மட்டும்தான் உங்கள நான் பாத்திருக்கிறன். இப்பதான் முதல் முறையா, உங்கள ஒரு நீதிபதியா எதிர்கொள்ளப் போறன். அங்க வச்சுப் பயப்பிடக் கூடாது எல்லா? எப்பவும் எனக்கு என்ர அப்பா என்னோடதான் இருக்கோணும். அதுக்குத்தான் இது!” என்று சொல்லவும் அவர் மனம் கனிந்து போயிற்று.
“பயமா இருக்கா?” அவள் தலையை வருடிக்கொடுத்தபடி வினவினார்.
“லைட்டா!” என்று சிரித்தாள் அவள்.
முதல் முறை எனும்போது வருகிற பயமும் படபடப்பும் எல்லோருக்கும் பொதுவானது என்பதை அறிந்திருந்தவர், “உங்களுக்கு முன்னால நிக்கிறது அது நானா இருந்தாலும் சரிதான், இல்ல வேற ஆரா இருந்தாலும் சரிதான், அவேன்ர பதவிக்கு மரியாதை குடுக்க வேண்டியது மட்டும்தான் உங்கட கடமை. ஆனா, அவேயப் பாத்துப் பயப்பிடக் கூடாது. உங்கட வாதத்திலயும் எதிராளியின்ர வார்த்தைகளிலயும் மட்டும்தான் கவனம் இருக்கோணும். சரியா?” என்றார் அவர்.
எவ்வளவு பெரிய வார்த்தைகள்? மரியாதை என்பது வேறு, பயம் என்பது வேறு. மரியாதை கொடுக்கும் இடத்தில் இருப்பவர்களுக்கு மரியாதையைக் கொடுத்தால் போதும், பயம் தேவை இல்லை என்கிறார். இதுதானே அவளின் அப்பா. ஒரு வார்த்தை என்றாலும் திருவார்த்தையாகச் சொல்லிவிட்டாரே! அவள் உள்ளம் நெகிழ்ந்து போயிற்று.
“உங்கட மகள் உங்களுக்கு முன்னால வந்து நிண்டு வாதாடப் போறா எண்டு உங்களுக்குப் பயமா இல்லையாப்பா?” கண்களில் குறும்பு மின்னக் கேட்டவளைப் பார்த்து, வாய்விட்டுச் சிரித்தார் இளந்திரையன்.
“அப்பா!” அவள் பொய்யாக அதட்ட, “அங்க வந்தும் இப்பிடி அப்பாவை அதட்டுறேல்ல.” என்றுவிட்டுப் போனார் அவர்.
முதல் வழக்கு. அதுவும், அன்னைக்கு ஒப்பாக அவள் நேசித்த ஒருவனின் வழக்கு. அவனுக்கான நியாயத்தை வாங்கி கொடுத்தே ஆக வேண்டும் என்கிற கட்டாயம் என்று எல்லாமாகச் சேர்ந்து, அழுத்தங்கள் அவளுக்கு நிறையவே இருந்தன.
ஆனாலும் எந்த இடத்திலும் அவள் பின்வாங்கவில்லை. நாள்கள் கரைந்து, வழக்கு அடுத்த நாள் எனும் அளவில் வந்து நின்றது. அன்றே குணசேகரனும் வந்திறங்கினார்.
அவளின் அலுவலக அறையில் அமர்ந்திருந்து, அவரும் அவளுமாக வழக்குக்குத் தேவையானவற்றை அலசி ஆராய்ந்து, குறிப்புகளை எடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். யாருமே அவர்களைத் தொந்தரவு செய்யப் போகவில்லை.
அனைவருக்குமே உறக்கமற்ற இரவாக அந்த இரவு கழிய, அடுத்த நாளும் விடிந்தது. நேரத்துக்கே எழுந்து, குளித்துத் தயாராகி, சுவாமி அறையில் நின்றாள் ஆதினி.
அங்கே, அவள் அன்னையின் அருகில் காண்டீபனும் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். அருகில் சென்று, அவன் கன்னம் வருடினாள். விழிகளில் தானாக நீர் கோத்தது.
நேற்றுத்தான் அவள் தலையைக் கலைத்து விட்டுவிட்டு அவன் சிரித்தது போலிருக்கிறது. ஆனால், அவன் மறைந்து ஐந்து மாதங்கள் ஓடியே போயிருந்தன. மகனும் பிறந்திருந்தான். பார்க்க அவன்தான் இல்லை.
நெஞ்சை அடைத்த பாரத்தை விழுங்கிக்கொண்டு, “நான் இண்டைக்கு வெண்டே ஆகோணும் அண்ணா. துணையா நீங்கதான் இருக்கோணும்.” என்று முணுமுணுத்தாள்.
கலங்கிய விழிகளைத் துடைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தபோது, நீதிமன்றிற்குச் செல்லத் தயாராகி நின்றிருந்தார் இளந்திரையன்.
அவரைப் பார்த்ததும் விழிகள் மீண்டும் கலங்கின.
“நான் தைரியமா, பயப்பிடாம வாதாடோணும் எண்டு வாழ்த்துங்க அப்பா!” மெலிதாகத் தழுதழுத்த குரலில் சொன்னாள்.
பாசத்தோடு உச்சி முகர்ந்துவிட்டு, “என்ர பிள்ளைக்குத் தைரியத்துக்கு எண்டைக்கும் குறை இருந்ததே இல்ல. நீதிமன்றமோ, அங்க இருக்கப் போற ஆக்களோ உங்களுக்குப் புதுசு இல்ல அம்மாச்சி. குணசேகரனோட எத்தினையோ வழக்குகளுக்குப் போயிருக்கிறீங்கதானே? முதன் முதலா நீங்களே ஒரு வழக்குக்கு வாதாடப் போறீங்க. அது மட்டும்தான் புதுசு. அதுக்கான தைரியமும் துணிவும் உங்களுக்கு நிறையவே இருக்கு. கேஸையும் நல்ல வடிவா நடத்துவீங்க. எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு!” என்றார் அசையாத நம்பிக்கையோடு.
அது அவளுக்கும் தெம்பைத் தந்தது. என்னால் முடியும் என்கிற நம்பிக்கையைத் தந்தது. “நான் வெல்லுவனா அப்பா?” என்று ஆவலாக அவர் முகம் பார்த்து வினவினாள்.
“என்ர பிள்ளை வெல்லாம வேற ஆர் வெல்லுறது?” என்று திருப்பிக் கேட்டார் அவர்.
“எனக்கு முன்னால வந்து நிண்டு, தைரியமா, துணிவா வாதாடப்போற வக்கீல் ஆதினி இளந்திரையனப் பாக்கிறதுக்கு ஒரு நீதிபதியா நான் ஆவலா இருக்கிறன்.” என்றுவிட்டுப் புறப்பட்டார்.
அவளின் அலுவலக அறையில் கிடைத்த தனிமையில் அவளை இறுக்கி அணைத்து நெற்றியில் இதழ்களைப் பதித்தான் எல்லாளன். உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையிலேயே இருந்தவளுக்கு மீண்டும் விழிகள் கரித்துக்கொண்டு வந்தன.
அவள் கன்னங்களைத் தாங்கி, “எந்த இடத்திலையும் தடுமாறக் கூடாது. படிச்ச படிப்பும், அது தந்த அனுபவமும் எப்பவுமே உன்னோடதான் இருக்கும். அதுக்குப் பெயர்தான் அறிவு. அந்த அறிவு உன்ன வழிநடத்தும். அதால எதையும் யோசிக்காத என்ன?” என்றான் இதமும் கனிவுமாக.
ஆம் என்று தலையை மேலும் கீழுமாக அசைத்தவளின் விழிகள் அப்போதும் கலங்கிய இருக்க, “வண்டு முருகனாக் கூட வரமாட்டாய் எண்டு சொன்ன நானே, வாயப் பிளக்கிற அளவில இருக்கோணும் உன்ர ஆர்கியுமென்ட்!” என்று அவன் சொன்னபோது, இருந்த அத்தனை அழுத்தங்களையும் தாண்டி மலர்ந்து சிரித்தாள் ஆதினி.
