“உண்மையாவே என்னட்டச் சொல்லோணும் மாதிரி இருக்கேல்லையா உனக்கு?” அவள் முகத்திலேயே பார்வையைப் பதித்துக் கேட்டான்.
பதில் இன்றிப் பார்வையைத் தழைத்தாள் பிரமிளா. அவனுக்கு அது போதுமாயிருந்தது. மெல்ல அவளைத் தன் மார்பில் சேர்த்துக்கொண்டான்.
பிரமிளா இதனை எதிர்பார்க்கவில்லை. அவனோ தன் உதடுகளை அவளின் நெற்றியில் அழுத்தமாக ஒற்றி எடுத்தான். தலையைத் தன் நெஞ்சோடு சேர்த்தணைத்தான்.
அவளுக்கும் விழிகள் தானாக மூடிக்கொண்டன. முதுகை வருடிக்கொடுத்தான். அணைப்பை மெதுவாக இறுக்கினான். உச்சியில் உதடுகளைப் பதித்தபடி, அவர்கள் அம்மா அப்பா ஆகிவிட்ட அந்த நொடியினை அனுபவித்தான்.
உடலைத் தாக்கிக்கொண்டிருந்த சோர்வுக்கு அவனுடைய செய்கைகள் மிகுந்த இதம் சேர்த்தன. சுகமயக்கம் ஒன்று அவளைச் சூழ அவனுக்குள் அடங்கிப்போனாள்.
நொடிகள் சில கழிந்தபின் பேசினான் அவன்.
“கேள்விப்பட்ட அந்த நிமிசத்தில இருந்து எனக்கு உன்னப் பாக்கோணும் மாதிரியே இருந்தது. உன்னில நிறையக் கோவம் வந்தது. என்ர மனுசிக்கு நான் அந்தளவுக்கு முக்கியமில்லையா எண்டுற கவலை ஒரு பக்கம், ‘எடேய் தடியா நீ அப்பா ஆகிட்டாயடா’ எண்டுற துள்ளல் ஒரு பக்கம் எண்டு… எனக்குச் சொல்லத் தெரியேல்ல பிரமி. இப்பிடியே உன்னக் கைக்க வச்சுக்கொண்டு இருக்கோணும் மாதிரி இருக்கு.” கரகரத்த குரலில் தன் மனத்தை உரைத்தான் அவன்.
அதுவரையிலும் அவளுக்கு அப்படித் தோன்றியிருக்கவில்லை. ஆனால், அவனின் அணைப்புக்குள் சுகமாக அடங்கியிருக்கும் இந்த நொடியில் அவளுக்கும் அப்படித்தான் தோன்றிற்று. மனம் இளகியிருந்தது. இறுக்கம் தளர்ந்திருந்தது. அவனிடமிருந்து விலகப் பிடிக்காமல் இன்னுமே அவனோடு ஒன்றிக்கொண்டாள். மனைவியின் மனத்தை உணர்ந்தவனாக அவளின் வயிற்றை மெல்ல வருடிக்கொடுத்தான் கௌசிகன்.
அதில் அவளின் தேகம் சிலிர்ப்பதை உணர்ந்து முறுவல் விரிய, “என்ன?” என்றான்.
ஒன்றுமில்லை என்று அவள் தலையசைக்க, “உருவம் இன்னும் வந்திருக்காது என்ன?” என்றான் கனிந்த குரலில்.
“இப்பதானே அஞ்சு கிழமை. இனிமேல்தான் கைகால் எல்லாம் வடிவா வரும்.”
“ம்ம்…” கேட்டுக்கொண்டவன் அதற்குப் பிறகு ஒன்றும் கதைக்கவில்லை. அவளைக் கைகளுக்குள் வைத்திருந்தபடி அமைதியாக இருந்தான்.
இவனுக்கு உண்மையிலேயே கோபம் இல்லையா? பிரமிளாவுக்கு அதை இன்னுமே நம்ப முடியவில்லை. மெல்ல விழிகளை மாத்திரம் உயர்த்தி அவன் முகம் பார்த்தாள். ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தவனின் முகத்தில் மிகுந்த களைப்புத் தெரிந்தது. “சாப்பிட்டீங்களா?” என்று மெல்ல வினவினாள்.
மெல்லிய வியப்புடன் அவளை நோக்கி, “ம்ம்…” என்றான் அவன்.
“பொய்! நீங்க இன்னும் சாப்பிடேல்ல. முகத்தில பசிக்களை தெரியுது.” பார்வை அவனிடமே இருக்க அடித்துச் சொன்னாள் அவள்.
முகத்தில் அரும்பிய முறுவலுடன் பார்த்தான் கௌசிகன். வீட்டிலும் அவள்தான் அவனைக் கவனிப்பாள். ஆனால், அதன் பின்னே மறைந்திருந்தது அவனுடைய வற்புறுத்தல். இது அவளாக அல்லவோ அவனைக் கவனித்துக் கேட்டிருக்கிறாள்.
‘என்ன?’ என்று இப்போது கண்ணால் அவள் கேள்வி எழுப்ப, “எனக்கும் உனக்கும் ஆயிரம் சண்டை இருக்கலாம். கருத்து வேறுபாடு இருக்கலாம். ஆனா அதெல்லாம் நிரந்தரம் இல்ல. எனக்கு நீ உனக்கு நான்தான். இத மறக்கக் கூடாது நீ!” என்றான் சற்றே அழுத்தி.
அவளுக்கு முகம் சுருங்கிப் போயிற்று. ‘இதை இவன் இப்போது நினைவுறுத்தியிருக்க வேண்டாம்.’ மனது முனக அதுவரை இருந்த இனிமையின் சுருதி குறைந்துபோயிற்று.
மெல்ல அவனிடமிருந்து விலகினாள். மனம் மீண்டும் இறுகியது. கண் முன்னே இருப்பவன் செய்தவை எல்லாம் நினைவில் வந்தன. தனக்கென்று ஒரு குழந்தை வரப்போகிறது என்று அறிந்த நொடியிலேயே இத்தனை நெகிழ்வைக் காட்டுகிறவன் அடுத்தவர் வீட்டுப் பிள்ளைகளுக்கு என்னவெல்லாம் செய்தான்?
“இது நீங்க நினைவில வச்சிருக்க வேண்டிய விசயம். என்னட்ட சொல்லவேண்டிய அவசியமே இல்ல!” என்றாள் பட்டென்று.
அதற்குமேல் அங்கிருந்தால் நிச்சயம் இன்னொரு சண்டை வரும் என்று தெரிந்து உணவைப் போட்டுக்கொண்டு வந்து கொடுத்தாள்.
“நீயும் வந்து சாப்பிடு!” சாப்பிட அமர்ந்தபடி அழைத்தான்.
“நான் சாப்பிட்டன்.”
“சரி. என்னட்டயும் ஒரு வாய் வாங்கு.” என்று அவன் வாயருகே கொண்டுவர அவளுக்கு எரிச்சல்தான் பொங்கிக்கொண்டு வந்தது.
எதற்கு இந்த நல்ல கணவன் வேடம்? இன்னும் ஏதாவது அவளிடம் காரியமாக இருக்கிறதா என்ன? அவளால் அவனைப் பற்றி அப்படித்தான் யோசிக்க முடிந்தது.
கூடவே மனம் முழுக்க வெறுப்பையும் கசப்பையும் நிறைத்துக்கொண்டு சும்மா அந்நியோன்யமானவர்கள் போன்று நடப்பதற்கோ நடிப்பதற்கோ இயலவில்லை.
“வேண்டாம் எண்டால் விடுங்கோவன். சும்மா என்ன இது? தயவுசெய்து என்னை என் பாட்டுக்கு விடுங்கோ.”
மனைவியின் காரணமற்ற சிடுசிடுப்பில் புருவங்களைச் சுருக்கினான் கௌசிகன். இங்கே உணவு ஒரு காரணி. கோபத்துக்கான முகாந்திரம் வேறு என்று புரியாமல் இல்லை.
“இந்த ஒரு வாய்க்குச் சொல்லுறியா? இல்ல வாழ்க்கைக்குச் சொல்லுறியா?” என்றான் கூர்மையான பார்வையோடு.
என்னவோ அவன் மிகச் சிறந்த நல்லவன் போன்றும் அவள் தவறாகப் புரிந்துகொண்டிருப்பதும் போன்ற கேள்வியில் அவளுக்குச் சினமுண்டாயிற்று.
“என்ர மனம் முழுக்க நிறையக் கோபம் இருக்கு. மனத்தாங்கல் இருக்கு. வெறுப்பிருக்கு. அதையெல்லாம் மறைச்சுக்கொண்டு நீங்க வந்து நீட்டினதும் சிரிச்சுக்கொண்டு வாங்க முடியேல்ல. என்னை என்ன செய்யச் சொல்லுறீங்க?” என்று அவனிடமே கேட்டாள்.
