“இவர் மகன். மூத்தவர். ஏஎல் முடிச்சிட்டு கம்பசுக்கு பாத்துக்கொண்டு இருக்கிறார். தற்போதைக்கு அப்பாக்கு உதவியா பண்ணையப் பாக்கிறார்.” என்று அறிமுகம் செய்துவைத்தாள் துவாரகி.
“ஓ! தம்பிக்கு என்ன படிக்க விருப்பம்?” என்று விசாரித்தாள் இளவஞ்சி.
“எயர்கிராஃப்ட் எஞ்சினியரிங் (Aircraft Engineering)” என்றவன், “மேம்! நீங்க ஒருக்கா எங்கட ஸ்கூலுக்கு கெஸ்ட்டா வந்திருக்கிறீங்க. நான் உங்கட கையால பரிசு வாங்கி இருக்கிறன்.” என்றான் விதுரன் புளகாங்கிதத்தோடு.
“உண்மையாவா? சொறி அப்பு, எனக்கு நினைவில்ல.”
“நீங்க கதைச்சுக்கொண்டு இருங்கோ. இவர் எழும்பிட்டாரா எண்டு பாத்துக்கொண்டு வாறன்.” என்றபடி அறைக்கு விரைந்தாள் துவாரகி.
அங்கே அவன் குளித்தே முடித்திருந்தான். “அவே வந்திட்டினம் ஏகன்.” என்றபடி வந்தவளைத் திரும்பிப் பார்த்தான் ஏகன்.
அவர்களுக்குள் நடுவில் இருப்பது ஒன்றரை மாதப் பிரிவு. நேற்றைய இரவும் பிள்ளைகளுக்குத் தகப்பன் முழுமையாகத் தேவையாக இருந்ததில் இப்போதுதான் கணவன் மனைவிக்கு மட்டுமேயான நேரம் கிடைத்தது.
அப்போதும் அவர்களின் செல்ல மகள் கட்டிலில் நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தாள். அதில் சத்தமில்லாமல் கைகளை மாத்திரம் அவளை நோக்கி விரித்தான் ஏகன்.
ஒரு நொடி முகம் மலர வேகமாக அவனிடம் விரைந்தவள் சட்டென்று நின்று, “பிறகு உங்கட வாசம் என்னில வரும்.” என்றாள் அனுபவத்தைப் பேசுகிறவளாக.
“அதாலதான் நான் இன்னும் ஆஃப்டர் சேவ்வே பூசேல்ல.” என்றவன் அவளை ஆசையாக அணைத்துக்கொண்டான்.
“வெளில ஆக்கள் ஏகன்.”
“அவேயையும் சேர்த்துக் கட்டிப்பிடிக்கச் சொல்லுறியா?” என்று கேட்டு அவளிடம் இரண்டு அடியை வாங்கிக்கொண்டான் ஏகன்.
அவள் சின்ன மகளை எழுப்பப் போக, “நீ போய் அவேயப் பார். நான் அவாவைப் பாக்கிறன்.” என்று அவளை அனுப்பிவைத்தான் ஏகன்.
அவள் வந்து பத்து நிமிடங்களில் ஒன்றரை வயது பெண் குழந்தையைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு அங்கே வந்தான் ஏகன். அவனைப் புகைப்படங்களில் வீடியோக்களில் என்று பார்த்திருக்கிறார்கள்தான். அவை எதுவும் பொய் சொல்லவில்லை என்று நிரூபிப்பதுபோல் நரைத்தடர்ந்த கேசமும், இன்னுமே கட்டுக் குழையாத திடகாத்திரமான தேகமுமாகக் கம்பீரமாக இருந்தான் ஏகன்.
“சொறிமா, சொறி நிலன். நேற்றுத்தான் இந்தியாவில இருந்து வந்தனான். டயர்ட் எண்டா அப்பிடி ஒரு டயர்ட். அதுதான் கொஞ்சம் லேட் ஆயிட்டுது.” என்று என்று விளக்கம் கொடுத்தவன் மகளைக் கையில் வைத்துக்கொண்டே ஆண்கள் இருவரிடம் கைகொடுத்தான்.
கடவுளையே கண்டுவிட்டது போன்ற பக்திப் பரவசத்துடன் அவன் கையைத் தன் இரண்டு கைகளாலும் பற்றிக் குலுக்கினான் மிதுன்.
வெளியே காட்டிக்கொள்ளாத போதிலும் மூவருக்குமே மிகுந்த ஆச்சரியம். கிட்டத்தட்ட இருபதைத் தொட்ட மகனும் மிஞ்சிப்போனால் இரண்டு வயதில் ஒரு குழந்தையும். இளவஞ்சிக்கு வேறு பத்து வருட இடைவெளியில் நிலன் கேட்ட குழந்தை நினைவில் வந்துபோயிற்று.
இந்தக் கேள்வியை அடிக்கடி எதிர்கொண்டதால் அவர்களுக்குள் இப்போது என்ன ஓடும் என்று துவாரகியால் கணிக்க முடிந்தது.
அதில், “நடுவில இன்னொரு மகளும் இருக்கிறா. கிளாஸுக்குப் போய்ட்டா. இவர் பத்து வருசமா இந்தியாவில இருந்ததால கடைசியாப் பிறந்தவாதான் இவா.” என்று மென் புன்னகையோடு விளக்கினாள்.
ஏகனின் கையில் இருந்த மகள் இவர்களைக் குறுகுறு என்று பார்த்தாள். நிலனால் அவளிடமிருந்து பார்வையை அகற்றவே முடியவில்லை. கோயிலில் வைத்துப் பெண் பிள்ளை வேண்டும் என்று இளவஞ்சி கேட்டதும், அவனுக்கே பெண் பிள்ளை மீதிருந்த ஆசையும் சேர்ந்துகொள்ள, “வாறீங்களா மாமாட்ட?” என்று கைகளை நீட்டினான்.
“அவா எல்லாரோடயும் சேருவா. வயித்த மட்டும் காயவிடாம வச்சிருந்தா காணும்.” என்றபடி கொடுத்தான் ஏகன்.
குழந்தையும் நிலனின் கையில் பாந்தமாக இருந்துகொண்டதும் இல்லாமல் அவன் தோளில் வேறு வாகாகச் சாய்ந்துகொண்டாள்.
அப்படி, கணவனைக் கையில் குழந்தையோடு பார்த்த இளவஞ்சிக்கு அவனிடமிருந்து பார்வையை அகற்றுவது சிரமமாய் இருந்தது.
அவளை உணர்ந்தாற்போல் நிலனின் பார்வை ஒரு முறை அவள் விழிகளைச் சந்தித்து மீண்டது. இருவருக்குள்ளும் இதமான ஒரு உணர்வுப் பரிமாற்றம்.
குழந்தை நிலனிடம் அழவில்லை என்றதும், “பிறகு சொல்லுங்கோ உங்களைப் பற்றி. தொழில் போட்டில இருந்த குடும்பம் கலியாணத்தில சேர்ந்து இருக்கிறீங்களாம் எண்டு துவி சொன்னவா. பேச்சுக் கலியாணமா இல்லை காதலா?” என்று விசாரித்தான் ஏகன்.
இதற்குள் அவனுக்கும் அருந்துவதற்கு தேநீர் கொண்டுவந்து கொடுத்தாள் துவாரகி.
“காதல் கலியாணம் எண்டு சொல்லேலுமா தெரியாது. ஆனாலும் விரும்பித்தான் கட்டினான்.” என்று தம் கதையைச் சுருக்கமாகாச் சொன்னான் நிலன்.
“இத வச்சே ஒரு படம் எடுக்கலாம் போல இருக்கே. என்ன மிதுன், நீங்க என்ன சொல்லுறீங்க?”
எந்தப் பக்கம் என்றில்லாமல் எல்லா பக்கமுமாகத் தலையாட்டினான் மிதுன்.
இதற்குள் மதுராவை வகுப்புக்கு விடப்போன தியாகராஜனும் வந்திருந்தார். அவருக்குச் சக்திவேல், தையல்நாயகி இருவரைப் பற்றியமே தெரிந்திருந்தது. அதுவும் தையல்நாயகி அம்மாவைப் பற்றி அவர் பெருமையாகப் பேசவும் நெகிழ்ந்துபோனாள் இளவஞ்சி.
அவர்களுக்குத் தொந்தரவு கொடுக்க விரும்பாமல், “நீங்க கதைச்சுக்கொண்டு இருங்கோ. நான் மிதுன ஒபீஸ் ரூமுக்கு கூட்டிக்கொண்டு போறன்.” என்று அவனை அழைத்துக்கொண்டு போனான் ஏகன்.
என்னவோ தலைமை ஆசிரியரைப் பின் தொடரும் மாணவனாக அவனைப் பின்தொடர்ந்தான் மிதுன்.
கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரங்கள் கடந்து அவர்கள் வெளியே வந்தபோது மிதுனின் முகம் விகசித்திருந்தது. ஏகனும் திருப்தியாக இருந்தான்.
“ரெண்டு கிழமைக்கு இஞ்சதான் நிப்பன் நிலன். ஷூட்டிங்கும் இருக்கு. மிதுன் என்னோட வரட்டும். பிறகு இந்தியாவுக்கு வரவேண்டி இருக்கும்.” என்று சொன்னான் ஏகன்.
“அதெல்லாம் பிரச்சினை இல்லை அண்ணா. அவன்ர வைஃபும் சுகமில்லாம இருக்கிறா. குழந்தை பிறந்த பிறகு அவாவையும் அங்கேயே அனுப்பி வைக்கிறம். தங்கிறதுக்கு மட்டும் கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணி விடுங்கோ போதும்.” என்றான் நிலன்.
“அதெல்லாம் என்ர பிஏ வருணிட்ட சொன்னா செய்வான். பிரச்சினை இல்ல.”
பிறகு என்ன? வந்த விடயம் மிக நன்றாக முடிந்ததில் எல்லோருக்கும் மிகுந்த திருப்தி.
“சந்தோசமா மிதுன்?” என்றாள் இளவஞ்சி.
“சந்தோசமாவா? நடக்கிறது எல்லாம் கனவு மாதிரி இருக்கு. தேங்க்ஸ் அக்கா.” என்றான் அவன் பரபரப்பும் பரவசமுமாக.
“அப்பிடி எல்லாம் நினைக்க ஒண்டும் இல்ல மிதுன். பத்து வருசம் மனுசி பிள்ளைகளை விட்டுட்டுப் போய்க் கிட்டத்தட்ட அஞ்ஞாதவாசம் இருந்தனான். ஆசைப்பட்ட துறைல வென்றபடியா இண்டைக்கு ஏகன் கவியரசு எண்டு ஒருத்தனை நாலு பேருக்குத் தெரியுது. இல்லாட்டி? அதால எப்பவும் சோராம உழைக்கோணும் சரியா? பயிற்சி மட்டும்தான் என்ர பொறுப்பு. முயற்சி உங்கட கைலதான் இருக்கு.”
“கட்டாயம் அண்ணா.”
புறப்பட ஆயத்தமானவர்களை ஏகன் குடும்பம் விடவில்லை. பகல் உணவையும் தந்து, மிக நல்லமாதிரிக் கவனித்துத்தான் விட்டார்கள்.
