“இல்லை! இண்டைக்கு அவளுக்கு ரெண்டு குடுக்காம விடமாட்டன்!” என்றவளிடம் இருந்து தன்னவளைக் காப்பாற்றுவதற்குள் பெரும் பாடுபட்டுப்போனான் அவன்.
கடைசியில் தமயனைத் தாண்டிப் போகமுடியாமல், “மாட்டடி மகளே உனக்கு இருக்கு!” என்று விரல் நீட்டி எச்சரித்துவிட்டுப் போனாள் சஞ்சனா.
சிறு சிரிப்புடன் திரும்பினால் அவள் இருந்த சுவடே இல்லை. அந்தப் பக்கத்தால் ஓடிப்போயிருந்தாள். இலேசாகச் சிரித்துக்கொண்டான் அவன்.
வெளியே செல்லத் தயாராகிக் கண்ணாடி முன் நின்றவனுக்கு, தான் அவளுக்குப் பொருத்தமா என்கிற பெரும் சந்தேகம் எழுந்தது. நல்ல உயரத்தில் அதற்கேற்ற திடகாத்திரமான உடலுடன் இருந்தாலுமே அந்த நாட்டின் வெயிலைப் பறைசாற்றும் கருமை நிறம்தான் கண்ணைக் குத்தியது.
‘இனி வெயிலுக்கத் திரியக்கூடாது. திரிஞ்சாலும் தொப்பி போடோணும்.’ அப்படியே போன வருடம் கொளுத்தும் வெயிலில் நன்றாகவே கறுத்துப் போயிருந்தவனைக் கவனித்துவிட்டு சஞ்சனா வாங்கிக்கொடுத்த கிறீமை தேடி எடுத்து முகத்தில் பூசினான்.
‘சஞ்சு கண்டாளோ ஓட்டியே தள்ளுவாள்..’ என்று அவன் நினைத்து முடிக்க முதலே, “என்ன அண்ணா? மச்சி மாதிரி வெள்ளை ஆகலாம் எண்டு பாக்கிறீங்களோ?” என்று கேட்டுக்கொண்டு வந்தாள் சஞ்சனா.
அவளை வால் பிடித்துக்கொண்டு வந்த சஹானா அவர்கள் இருவரையும் குறுகுறு என்று பார்த்தாள். அவளை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, “உன்ர மச்சி மாதிரி தலைகீழா நிண்டாலும் மாறேலாது. கொஞ்சம் அவளின்ர நிறத்துக்குப் பொருந்துற மாதிரியாவது வரப்பாக்கிறன்.” என்றான் அவன்.
“பாத்தியா அண்ணி? இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல அண்ணாவும் வெள்ளையா வந்திடுவான்.” அண்ணி என்றால் அடிக்க வருவாள் என்று தெரிந்தே சீண்டினாள் சஞ்சனா.
அந்தக் கடுப்பில், “உன்ர அண்ணா எல்லாம் வெள்ளை அடிச்சாலும் அதுக்கால தெரியிற கருப்பு. அதுக்கெல்லாம் சான்ஸே இல்லை!” என்றாள் அவள்.
“போடி! ஆகத்தான் என்ர அண்ணாவை குறை சொல்லுறாய்! உனக்குப் பிறக்கிற பிள்ளை எல்லாம் அட்டைக் கரியா பிறக்கோணும்!” என்று சாபம் கொடுத்துவிட்டுப் போனாள் அவள்.
“கருப்பா பிறக்கிறது எல்லாம் உனக்கு வெள்ளையா பிறக்கிறது மட்டும் தான் எனக்கு!” என்றபடி அவளுக்கு வால்பிடிக்கப் பார்த்தவளை சத்தமே இல்லாமல் அறைக்குள் கொண்டுவந்து கதவடைத்தான் சஞ்சயன்.
“அந்தக் கருப்பு விசயம்.. கஷ்டமா இருக்கா என்ன? பிடிக்கேல்லையா?” அவளின் கையில் தான் அணிவித்துவிட்ட திருமண மோதிரத்தைப் பிடித்துச் சுழற்றியபடி கேட்டான்.
நிறத்தைக் கேட்கிறானா அவனைக் கேட்கிறானா? அவன் மீதான பாசம் அவன் வெள்ளையா கருப்பா என்று பார்த்தோ, அழகனா அழகற்றவனா என்று தெரிந்தோ நல்லவனா கெட்டவனா என்று ஆராய்ந்தோ உண்டானதல்ல. அவளுடைய மச்சான் என்பதில் உண்டானது. அந்தப் பிரியம் நிறம் பார்க்குமா என்ன? வெறுப்பு.. ம்ஹூம்!
ஆனால், அவன் விட்ட வார்த்தைகள்? அதை நினைக்கையில் இதோ இப்போதும் அவளின் நெஞ்சு குலுங்கிற்றே! ரட்ணம் மாமா குடும்பத்துக்கு அவன் செய்தவைகள்? இதையெல்லாம் பிடித்துக்கொண்டு தொங்கவேண்டாம் என்று புத்திக்குப் புரிந்தாலும் மனது ஒட்டாமல் விலகியே நின்றது.
“பிடிக்கேல்ல எண்டு சொன்னா என்ன செய்வீங்க? விவாக ரத்து தருவீங்களா?” வேண்டுமென்றே கேட்டாள்.
பட்டென்று வாயிலேயே ஒன்று போட்டான் அவன்.
“அவுச்..” என்று அவள் தடவ, “என்ன வார்த்தை எல்லாம் வாயில வருது உனக்கு? மாமா மாதிரி இருக்கிற என்ன உனக்குப் பிடிக்காம போகாது. ஆனாலும் பிடிவாதம். ஆனா, எனக்கு அந்தப் பிடிவாதம் தானே பிடிச்சிருக்கு. மனதை காட்டிக்கொள்ளக் கூடாது எண்டு இந்த மெழுகு பொம்மை நடத்திற நாடகத்தை ரசிக்கத்தான் மனம் சொல்லுது.” என்றவனை விழிகள் விரியப் பார்த்தாள் அவள்.
இவனுக்கு என்ன ஆயிற்று? இப்படியெல்லாம் பேசமாட்டானே. இவனுடைய அகராதியில் இதெல்லாம் சாமிக்குத்தமாயிற்றே. அவளின் பாவனையில் பற்கள் தெரிய முறுவலித்தான் அவன்.
“உனக்கு இன்னொரு விசயம் தெரியுமா? இந்தக் காதல், கலியாணம் எல்லாம் வேண்டவே வேண்டாம் எண்டு இருந்தனான். ஆனா, எப்பிடி என்ன எண்டு தெரியேல்ல. உன்னட்ட இந்தக் கப்பல் கவுந்திட்டுது.” என்றான் சிரித்துக்கொண்டு.
பெரிய கப்பல்! பெட்ரோல் ஊத்தி கொளுத்திவிடுறன்! உதட்டை வளைத்து, “ஆனா எனக்கு உங்களைப் பிடிக்கேல்லையே!” என்றாள் வீம்புடன்.
“பிடிக்காட்டி பிடிக்க வை. நான் வெள்ளையா பிறக்காதது என்ர தவறு கிடையாது. அதால என்னை மாத்தேலாது. நீதான் சமாளிக்கோணும். மிச்ச எல்லாத்தையும் நான் சமாளிக்கிறன்.” என்றான் அவன் அப்போதும் அசராமல்.
“என்ன மிச்சம்?”
“நீ!” என்றான் அவன் விரலை நீட்டி.
“ஓ.. என்ன நீங்க சமாளிப்பீங்களா? அதையும் பாக்கிறன்!” என்றுவிட்டுப் போனாள் அவள்.
‘இறங்கி வாறாளே இல்லையே..’ சிரிப்புடன் தலையைக் கோதிக்கொண்டான் அவன்.
வெளியே வந்தவளுக்கு மனம் புகைந்து கொண்டிருந்தது. என்னவோ உலகத்திலேயே இல்லாத நல்லவன் மாதிரி பேச்சு! இவன் தானே ஆரம்பத்தில் தேளாகக் கொட்டினான். வலிக்க வலிக்க அடித்தான். ஒரு சின்னப் பெண் என்றும் பாராமல் இழுத்துக்கொண்டு வந்து வெளியே வீசவில்லையா?
அங்கே சார்ஜில் போட்டிருந்த அவனது போனைக் கண்டதும் எடுத்துப் பார்த்தாள். அந்த அதி நல்லவன் எந்தப் பாஸ்வேட்டும் இல்லாமல் அதைத் திறந்த புத்தகமாக வைத்திருந்தான்.
