“நீ தந்தா சாப்பிடுவன்.”
‘நானா?’ நெஞ்சினில் ஒருவிதச் சிலிர்ப்பு. அது உடல் முழுவதுக்கும் பரவக் கேக்கில் பார்வையைப் பதித்துச் சாப்பிட்டாள். அவனுடைய பார்வை இவளிடம் இருந்து, நீ தருவதைச் சாப்பிடுவதற்காக நான் காத்திருக்கிறேன் என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது.
ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் அவளால் முடியவில்லை. அங்கிருந்து எழுந்து போனாள். அப்படியே சுருண்டுபோயிற்று அவன் மனது. உன்னை ஏற்க நான் தயாராயில்லை என்று அவளும் எத்தனை தடவைதான் சொல்லுவாள். வெட்கமே இல்லாமல் திரும்பத் திரும்ப அவளின் காலடிக்கு ஓடுவதும் அவள் எட்டி உதைப்பதும் என்று தன் நிலையைத் தானே வெறுத்தான் சஞ்சயன்.
——————
அவள் புறப்படுகிற நாளும் விடிந்தேபோயிற்று. சஞ்சயன் இரும்புக் குண்டென கனத்த மனதுடன் தனக்குள் வெந்துகொண்டிருந்தான். தனிமையில் பேச வாய்ப்பே இல்லை. அவளின் அருகில் சென்று நிற்க கூட முடியாமல் வீடு முழுக்க உறவுகள். வெறுத்தே போயிற்று அவனுக்கு. இந்த மனிதர்களுக்கு அறிவே இல்லையா? மனைவி கணவனைப் பிரிந்து போகப்போகிறாள். கொஞ்சம் தனிமை கொடுப்போம் என்று நினைக்கிறார்களா. இவளாவது யோசிக்கிறாளா? ஒரு பார்வை? ஒரு சிரிப்பு? கவனமா இருங்கோ என்று ஒரு தலையசைப்பு? எதுவுமில்லை. சஞ்சனாவோடும் அகிலனோடும் பாசப்பயிறு வளர்த்துக்கொண்டு இருக்கிறாள்.
ஒருவித அழுத்தம் தாக்க தன்னைச் சமாளிக்க முடியாமல் அறைக்குள் சென்று முடங்கினான். இப்போதாவது வருவாளா? அவளுக்கு நான் அங்கே இல்லை என்பதே தெரியாதா இருக்கும்! விரக்தியோடு எண்ணிக்கொண்டான்.
உண்மையில் சஹானா அவனைக் கவனிக்கவில்லைதான். ஆனால், சஞ்சயனின் உயிர் காதலன் அல்லவோ அகிலன். அவன் விழிகள் இவனை வட்டமடித்துக்கொண்டேதான் இருந்தது. முகம் சுருங்க அறைக்குள் போனவன் திரும்ப வராததைக் கவனித்துவிட்டு, “அண்ணாட்ட போயிட்டு வாறன் எண்டு சொன்னியா?” என்று சஹானாவின் காதுக்குள் கிசுகிசுத்தான்.
அவன் கேட்பதன் பொருள் விளங்காமல் பார்த்தாள் சஹானா. அவள் போகிறாள் என்று ஊருக்கே தெரியும். அவனுக்கு மட்டும் தெரியாமலா இருக்கும்? இதில் பிரத்தியேகமாகச் சொல்ல என்ன இருக்கிறது?
“என்ன சஹி நீ? அம்மா அப்பா மாதிரி ஒரு வாழ்க்கை வாழவேணும் எண்டு ஆசைப்பட்டா மட்டும் காணாது. அதுக்கான முயற்சியும் எடுக்கோணும். இப்பிடித்தான் மாமா என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை எண்டு அத்தை அக்கறையில்லாம நிப்பாவா?”
அவனின் கேள்வியில் அவளுக்குள் குழப்பம். என்ன செய்யவேண்டும் என்கிறான்?
“போய் போய்ட்டுவாறன் எண்டு சொல்லிப்போட்டு வா.”
அவனைத் தேடி வந்தாள் சஹானா. அவனது அறையில் தான் நின்றிருந்தான். காப்பை உயர்த்தி விட்டான். பிடரிக் கேசத்தைக் கோதிவிட்டான். நிதானமற்ற பதட்டமான அவனின் உடல்மொழி அகிலன் சொன்னது உண்மைதான் என்று சொல்லிற்று. ஆனாலும், அவனிடம் என்ன பேசுவது என்று ஒன்றும் புரியாமல், அகிலன் சொல்லித் தந்தத்தையே சொல்கிறவளாக, “போய்ட்டுவாறன்.” என்று வாசலில் நின்றபடியே சொன்னாள்.
வேகமாகத் திரும்பினான் சஞ்சயன். வாசலில் அவளைக் கண்டதும் அதுவரை அழுத்திக்கொண்டிருந்த பாரம் அகன்று போயிற்று. ஆனாலும் கொஞ்ச நேரத்தில் போய்விடுவாளே. அவளின் பிரிவு இப்படி உயிரை வதைக்கும் என்று அவனே எதிர்பார்க்கவில்லை. தன்னைச் சுற்றியிருக்கும் வெற்றிடம் முழுவதிலும் காற்றில்லாததுபோன்று தவித்தான். பிரிவுத் துயரை அவளிடம் காட்டாதிருக்க முயன்படி அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
சஹானாவுக்குச் சொல்லத் தெரியவில்லை. ஆனால், அவன் கண்களில் இருந்த தவிப்பா வலியா ஏதோ ஒன்று அவளின் மனதைப் பிசைந்தது. ‘அம்மா அப்பா மாதிரி ஒரு வாழ்க்கை’ என்று அகிலன் சொன்னதும் சேர, “ஏன் ஒருமாதிரி இருக்கிறீங்க? உடம்புக்கு ஏதுமா?” என்று கேட்டுக்கொண்டு வந்தாள்.
“கதவப் பூட்டிப்போட்டு வா” என்றான் அவன்.
சொன்னதைச் செய்துவிட்டு வந்து கேள்வியோடு நோக்கியவளைக் கண்டு மெல்லிய முறுவல் எழ, “என்ன பார்வை?” என்றான்.
“நீங்களும் தான் என்னைப் பாக்கிறீங்க?”
“பாத்தா? நீயும் பாப்பியா?” புருவங்களை உயர்த்திக் கேட்டான் அவன்.
“பாத்தா பாக்கத்தானே வேணும்.”
“ஓ…” என்றவனின் கைகள் முதன் முதலாக அவளின் இடையோடு கோர்த்துத் தன்னை நோக்கி வளைத்தது.
மெல்லிய அதிர்வுடன் அவனது புஜங்கள் இரண்டையும் பற்றித் தன்னை நிலைப்படுத்தினாள் அவள். என்ன செய்கிறாய் புதிதாக என்று அவளின் விரிந்த விழிகள் கேள்வி கேட்டது.
கண்களில் சிரிப்புடன், “இப்ப என்ன?” என்று மீண்டும் புருவங்களை உயர்த்தினான் அவன்.
ஒன்றுமில்லை என்று வேகமாகத் தலையை அசைத்தாள் சஹானா. பழக்கமில்லாத நெருக்கத்தில் நெளிந்தபடி, “போகோணும்.” என்றாள்.
