நேசம் கொண்ட நெஞ்சமிது 1 – 1

நிதனிபிரபு எழுதிய நேசம் கொண்ட நெஞ்சமிது!

அத்தியாயம்-1

“எப்போதிலிருந்து என் மகள் பொய் சொல்லக் கற்றுக்கொண்டாள்?” என்று கேட்ட சங்கரனிடம், “போங்கப்பா” எனக்கூறி கலகலவெனச் சிரித்தாள் மதிவதனி.

மகளின் சிரிப்பை ரசித்தவாறே, “என்னம்மா, பொய்தானே சொன்னாய்?” என்று அவரும் விடாமல் கேட்டார்.

ஒரு காலினை பூமிக்கு நோகாதபடி உதைத்து, “அப்பா” என்று சிணுங்கியவள், “சங்கரனின் மகள் பொய் சொல்லமாட்டாளாக்கும். ” என்றாள் கண்ணடித்து.

அவளின் அந்தச் சிறுபிள்ளைத்தனமான செய்கையில் பெருங்குரலெடுத்து சிரித்தார் சங்கரன். அவளாலும் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.

“உன் சிரிப்பே நீ பொய் சொல்கிறாய் என்பதை சொல்கிறது.” என்றவர் மகளின் தாமரை முகத்துக்கு என்றே அளவாய் அமைந்த காதினை வலிக்காதபடி திருகி,

“அம்மாவிடம் இப்படி பொய் சொல்லலாமா வனிம்மா?” என்று கேட்டார்.

வில்லென வளைந்திருந்த தன்னுடைய புருவங்களை உயர்த்தி, நான் கேள்வி கேட்கப் போகிறேன் என்பதை முன்னே அறிவித்து, “செலவுக்குப் போதாது என்று சொன்னால் மட்டும் அம்மா உடனே காசு தந்துவிடுவார்களா அப்பா? கோவிலுக்கு நேர்ந்திருக்கிறேன் என்றவுடன் தந்துவிட்டார்கள் பார்த்தீர்களா?” என்றாள் கயல் விழிகளில் குறும்பு கூத்தாட.

“ஆனாலும் பொய் சொல்வது தவறு தானேம்மா?” என்றவரின் மனதின் வருத்தத்தை நன்கே புரிந்து கொண்டாள் வதனி.

அவரின் கன்னங்கள் இரண்டையும் பிடித்து ஆட்டி, “என் செல்ல அப்பா! நான் இனிமேல் அப்படி செய்யமாட்டேன். சரியா?” என்று தந்தையிடம் செல்லம் கொஞ்சினாள்.

“அம்மாவிடம் சொன்னது போலப் பிள்ளையாரின் உண்டியலில் ஒரு ரூபாய் போட்டு விடுகிறேன். இப்போது உங்கள் மகள் பொய் சொல்லவில்லை. சரிதானா?” என்றாள் சலுகையுடன்.

“அப்படியே செய் கண்ணம்மா…” என்றவரின் முகம் மலர்ந்து விட்டது.

இது தான் சங்கரன். அன்பெனும் ஆசானைக் கொண்டே மகளை வழி நடத்தும் பாசமிகு தந்தை!

கடைத்தெருவில் தின்பண்டங்கள் வாங்குவதற்காகக் கலைமகள் கொடுத்த பணம் போதாது என்று, நல்லபடியாகப் பரீட்சை முடித்தால் கோவில் உண்டியலில் பணம் போடுவதாக நேர்ந்து இருக்கிறேன் என்றுசொல்லி தாயாரிடம் இன்னமும் பணம் கறந்துவிட்டாள் வதனி.

எதற்கும் கண்டிப்புக் காட்டும் கலைமகள் கோவில் விடயங்கள் என்றால் அனைத்து தடைகளையும் உதறிவிடுவார். அந்தளவுக்கு கடவுள் நம்பிக்கை கொண்டவர்.

தாயாரின் குணம் அறிந்த வதனியும், மற்றும்படி அம்மாவிடம் பணம் பறிக்க முடியாது என்பதை அறிந்தே இந்த வழியினை கையாண்டாள்.

அவளுக்கும் தெரியும் தான் செய்வது பிழை என்று. தோழிகள் அனைவருடனும் இணைந்திருக்கப்போகும் கடைசி நாள் இன்று என்பதாலும், இனி எப்போது எல்லோரும் ஒன்றாகக் கூடப்போகிறோம் என்கிற ஏக்கமுமே இப்படி பொய் சொல்ல வைத்தது.

மகள் நடத்திய நாடகத்தை உள்ளே ரசித்துக்கொண்டும் வெளியே எதுவும் தெரியாத அப்பாவிபோல் முகத்தை வைத்தபடி பாத்திருந்தார் சங்கரன்.

மனைவியின் முன்னால் அவளிடம் கேள்வி கேட்டால் மகிழ்ச்சியோடு இருக்கும் மகளுக்குத் திட்டு விழுமே என்று பயந்து, வழி அனுப்பும் பாவனையில் மகளுடன் தானும் வெளியே வந்தவர், நடத்திய விசாரணையின் லட்சணம்தான் மேலே நடந்தது.

“எங்கள் பிள்ளையார் கோவில் ஐயரின் மூன்று மகள்களுக்கும் அம்மா தான் சீதனம் கொடுத்தாராம், உண்மையா அப்பா?”

கேலியாகக் கேட்டவளை கேள்வியாய் பார்த்தவருக்கு தன் மனைவி பக்தியுடன் கோவிலுக்குச் செய்யும் பண உதவிகளை, ஐயர் தன்னுடைய பிள்ளைகளுக்குச் சீதனமாக எடுத்துக் கொண்டதாய் மகள் கேலி செய்கிறாள் என்பது புரிந்தவுடன், கோபமாக முறைக்க முயன்றும் அதிலே தோற்றுச் சிரித்தார்.

“ஆனாலும் உனக்கு வாய் மிகவும் நீளம்.” என்றவர் அவளின் தோழி நித்தி வருவதை பார்த்துவிட்டு,

“நித்தி வருகிறாள். இருவரும் கவனமாக அம்மா சொன்னவைகளை நினைவில் வைத்துச் சந்தோசமாகப் போய் வாருங்கள்.” என்று சொல்லவும் நித்தி அவர்களுக்கு அருகே வரவும் சரியாக இருந்தது.

“கரன் மாமா உங்கள் மகள் மீது உங்களுக்கு இவ்வளவு நம்பிக்கை கூடவே கூடாது. அவளிடம் சொல்வதற்குப் பதிலாக இன்று அவளிடம் மாட்டி முழிக்கப் போகும் ஜீவன்களிடம் இதைச் சொன்னீர்கள் என்றாலாவது உங்கள் சொல்லுக்கு மதிப்பிருக்கும்.”என்றாள் நித்தி.

“ஏய் என்னடி அப்பாவிடம் போட்டுக் கொடுக்கிறாயா?” தோழியிடம் பாய்ந்தாள் வாதனை.

அவளைக் கணக்கில் எடுக்காது, “என்னை நம்புங்கள், உங்கள் மகளை முடிந்தவரை யாரிடமும் வம்பிழுக்காமல் பார்த்துக் கொள்வதோடு, பத்திரமாக மறுபடியும் உங்களிடம் ஒப்படைக்க வேண்டியது என்னுடைய கடமை.”என்றாள் தொடர்ந்து.

நித்தியை முறைக்கும் மகளைப் பார்த்தவுடன் வந்த சிரிப்பை அடக்கியபடி, “உங்கள் சண்டையைப் பிறகு தொடருங்கள். இப்போது இருவரும் கவனமாக விருந்துக்குப் போய்வாருங்கள்.” என்று அவர்களை அனுப்பி வைத்தார்.

மனதை மயக்கும் மாலைப்பொழுதில், அந்த வருடம் பள்ளிப்படிப்பை முடித்த மாணவர்களுக்குப் பிரியாவிடை கொடுப்பதற்காக விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது வாணி தனியார் கல்விநிலையம்.

வாணிக்குள் நுழைந்த வதனிக்கும் நித்திக்கும் அதைப் பார்த்ததும் மலர்ச்சியும் சோகமும் ஒருங்கே தோன்றியது.

“படிப்பு முடிந்ததுவிட்டதே என்று பார்த்தால் நமக்கும் வாணிக்குமான தொடர்பும் இன்றோடு முடிந்தது. இல்லையாடி நித்தி?” கவலையோடு கேட்டாள் வதனி.