அவரிடம் பேசினால் அவரின் வேதனை கூடிப்போகுமே தவிர இதற்கு ஒரு தீர்வு நிச்சயம் கிடைக்காது. எனவே அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டான்.
அவளால் அவனுடைய வாழ்க்கை அந்தரத்தில் தொங்குவதில் கூட ஏதோ நியாயம் இருக்கிறது என்று சொல்லலாம். ஆனால், யாதவி என்ன தவறு செய்தாள். அவளின் கூடப்பிறந்தவன் காதலித்தவளை மணமுடித்தும் தன் வாழ்க்கையைத் தொடங்காமல் ஏன் காத்திருக்கிறான்? இந்தக் காத்திருத்தல்களும் பொறுமைகளும் பெறுமதியற்றே போவதா?
சிந்தித்து ஒரு முடிவு எடுத்தவனாகச் சிவானந்தனைப் போய்ப் பார்த்தான். பிரதாபன் பிரபாவதிக்கு வேறு மாப்பிள்ளை தேடுகிறான் என்று அறிந்த நாளிலிருந்து வேதனையோடு விலகி நின்றிருந்தான் சிவானந்தன்.
அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தும் நிலையில் இல்லை பிரதாபன்.
“நீ பிரதியை விரும்புறது எனக்குத் தெரியும். அவளுக்கும் தெரியும் சிவா. வீட்டிலையும் எல்லாருக்கும் உன்ன கட்டிவைக்க விருப்பம். அவள்தான் சும்மா முரண்டுகொண்டு நிக்கிறாள். இனி அவள் மனதை மாற்றி, கட்டுறது உன்ர கெட்டித்தனம். நீதான் அவளைக் கட்டவேணும்! எனக்குச் சத்தியம் செய்து தா!” என்று நேரடியாகவே கேட்டான்.
பிரதாபனின் பேச்சும் இறுகிப்போயிருந்த முகமும் என்னவோ சரியில்லை என்று சிவானந்தனுக்குச் சொல்லிற்று! “என்னடா உனக்கு நடந்தது? முதல் விசயத்தச் சொல்லு!” என்று விசாரித்தான்.
எதையும் சொல்லாமல், “அவளைத்தான் கட்டுவன் எண்டு நீ சத்தியம் மட்டும் செய்! எந்தக் காலத்திலையும் யார் என்ன சொன்னாலும் என்ர குடும்பத்தை விட்டு விலகிப்போக மாட்டன் எண்டு சொல்லு!” என்று தன் பிடியிலேயே நின்றான் அவன்.
சிவானந்தனுக்கு அதிர்ச்சி. “டேய்! என்ன மச்சான் கதைக்கிறாய்? நான் விலகக் கூடாது எண்டா நீ எங்க போகப்போறாய்? என்ன வந்தாலும் சேர்ந்து சமாளிக்கலாம் விசயத்தை மட்டும் சொல்லு!” என்று எவ்வளவு கேட்டும் அசையவில்லை பிரதாபன். ஒரு கட்டத்துக்குமேல் முடியாமல் சிவானந்தன் தான் இறங்கி வந்தான்.
“சரியடா! அவளையே கட்டுறன். நீ கேட்டதுக்காக இல்ல. அவளைத்தவிர வேற யாரையும் என்னால கட்டி வாழ ஏலாது எண்டுறதால மட்டும் தான். அதுக்கு எதுக்குச் சத்தியம்?”
“கேள்வி கேக்காம சத்தியம் செய். வீம்புக்கு அவள் மாட்டன் எண்டு சொன்னாலும் விடாம நீ கட்டவேணும். அவள்தான் உனக்கு மனுசி. என்ர நம்பிக்கையைக் கைவிட மாட்டாய் தானே?” பிரதாபனுக்கு நெஞ்சுக்குள் அடைத்துக்கொண்டு வந்ததில் பேசவும் முடியவில்லை.
சிவானந்தனுக்கோ மனதைப் பயம் கவ்விப் பிடித்தது. இலகுவில் உணர்ச்சி வசப்படுகிறவன் அல்லவே பிரதாபன். “என்ன மச்சான்? என்னடா பிரச்சனை? என்னட்ட சொல்ல மாட்டியா?” மனம் கேளாமல் மீண்டும் கேட்டான்.
“எல்லாமே என்ர கைய மீறிப் போகுது சிவா. எனக்கும் வேற வழி தெரியேல்ல!” என்றவனை என்ன சொல்லுகிறான் என்று விளங்காமல் பார்த்தான்.
அதற்குமேல் எவ்வளவோ கேட்டும் அசையவில்லை அவன்.
“ஒண்டுமில்ல. உன்ன நம்புறன்! அவள் இனி உன்ர பொறுப்பு. அவள் மட்டும் இல்ல எல்லாரும்.” என்றவன், இறுக்கமாக நண்பனை அணைத்துக்கொண்டான்.
அந்த அணைப்பில் ஒரு பரிதவிப்பு, போராட்டம். சிவானந்தனுக்கு மனதே சரியில்லை. “என்ன பிரச்சனை பிரதாபா? நீ எப்பவும் மாதிரி இல்லை. என்ன எண்டு சொல்லடா?” என்று அழுத்திக் கேட்டும் பிரயோசனமில்லை.
“ஒண்டுமில்ல மச்சான்! வாறன்!” திரும்பியும் பாராமல் கலங்கிய முகத்தோடு விறுவிறு என்று போகிறவனைப் புருவங்கள் முடிச்சிடப் பார்த்திருந்தான் சிவானந்தன்.
அதற்கு அடுத்து வந்த நல்லதொரு நாளில் யாதவியைக் கோவிலில் வைத்துக் கரம்பிடித்தான்.
தனியறையில் மனைவியானவளைச் சந்தித்தபோது, அத்தனை மனப்போராட்டங்களுக்கும் ஒரு முடிவு வந்துவிட்டது போலிருக்க அவளை அணைத்துக்கொண்டு அப்படியே நின்றான். அவளும் அவன் கையணைப்புக்குள் சுகமாக அடங்கி நின்றாள்.
நேரம் போய்க்கொண்டே இருந்தது. “போகோணும் யது!” மெல்லச் சொன்னான்.
மனமே இல்லாமல் விலகினாள் யாதவி. அதுவரை வேட்டியில் இருந்தவன் அங்கே காலையில் அவன் வரும்போது அணிந்திருந்த ஜீன்ஸ், சட்டையை எடுத்து உடைமாற்றப் போக, ஒருகணம் அதிர்ந்து முகம் சிவக்க முறைத்தாள் யாதவி.
அவன் குறும்புடன் சிரிக்க, “கூச்சநாச்சமே இல்ல உங்களுக்கு!” என்று அவனுக்கு ஒரு அடி போட்டுவிட்டு வெளியே ஓடி அறைக்கதவைப் பூட்டியவளின் உதட்டில் வெட்கப் புன்னகை அப்படியே தங்கிப் போயிற்று!
அரவிந்தனும் ராகவியும் அவர்களுக்குத் தனிமை கொடுத்துவிட்டு வெளியே போயிருந்தனர்.
சற்று நேரத்தில், “வரலாமா?” என்று அவள் கேட்க, “போயிருக்கவே தேவையில்லை. இதுல வரலாமாவாம்? வா!” என்றான் அவன்.
“அடி வாங்கப் போறீங்க பிரதாப்!” பொய் முறைப்புடன் கதவைத் திறந்துகொண்டு வந்தவளின் கையில் அவனுக்கான உணவு.
நெஞ்சு முழுவதும் நேசம் பொங்கிற்று பிரதாபனுக்கு. தன் வயிற்றையும் மனதையும் கவனிப்பதில் அவளைக் கேட்டுத்தான். அவளை மடியில் இருத்தி, அவளுக்கும் கொடுத்துத் தானும் உண்டான். இருவருக்குமே மனம் நிறைந்துபோயிற்று.
“வரவாடா?” போக மனமில்லாமல் அவளின் கன்னம் வருடி அவன் கேட்க, அவளுக்கும் அவனைப்பிரிய விருப்பமேயில்லை. உள்ளம் கலங்கினாலும், “ஒண்டுக்கும் யோசிக்காம போயிட்டு வாங்கோ பிரதாப்!” என்று அவன் நெற்றியில் தன் உதடுகளை இதமாகப் பதித்து எடுத்தாள்.
யானை பலத்தை மனதில் உணர்ந்தான் அவன். அவளின் இடையில் கைகளைக் கோர்த்து, தன்னருகே கொணர்ந்து, மூக்கும் மூக்கும் உரசவைத்து, நெற்றியில் முட்டிவிட்டுச் சொன்னான்.
“எனக்காக இவ்வளவு காலமும் உன்ர சின்னச் சின்னச் சந்தோசங்கள் எல்லாத்தையும் விட்டுத் தந்திருக்கிறாய். பொறுமையா காத்துக்கொண்டு இருந்திருக்கிறாய். தாலி கட்டின புருசன் கட்டின நிமிசமே விட்டுட்டுப் போறதையும் பொறுத்துக்கொள். கட்டாயம் உன்ர பிரதாப்பா உனக்காக மட்டுமே வாழுற பிரதாப்பா நான் வருவன். அதுக்குப் பிறகு நீ ஆசைப்படுற மாதிரியே நாங்க சந்தோசமா வாழுவோம்!” குரல் கமரச் சொன்னவன் வேகமாய் அங்கிருந்து வெளியேறினான்.
கண்கள் கலங்க, போகும் கணவனையே பார்த்திருந்தாள் யாதவி.
கட்டியவள் அவள் வீட்டிலும் தான் தன் வீட்டிலும் வாழும் வாழ்வு பெரும் துயரத்தைத் தர, பெற்ற தாய் தகப்பனின் முகங்கள் இன்னோர் பக்கம் நின்று வதைத்தது. அப்பாவின் முகத்தை நிமிர்ந்தும் பார்க்க முடியாமல் குற்ற உணர்ச்சியில் கிடந்து தள்ளாடினான். குடும்பத்துக்கே மறைத்து முடித்துக்கொண்ட திருமணத்தையும் இனி தான் செய்யப்போகும் காரியத்தையும் எண்ணி மனம் கிடந்து துடியாய்த் துடித்தது.
ஆனாலும், ஒருநாள் தன் வீட்டிலிருந்து, தான் வளர்ந்த சாவகச்சேரியில் இருந்து, கட்டிய மனைவியை மட்டும் கையோடு பிடித்தபடி, சொந்த ஊரின் இனிமையான நினைவுகளை நெஞ்சில் சுமந்தபடி, பெற்றவர்களை விட்டு, சொந்தங்களை விட்டு, உற்ற நண்பர்களை விட்டு, உள்ளம் கனக்க உயிர் துடிக்க, கொடுத்த வாக்கைக் காப்பாற்றாமல் ஓடுகிறோமே என்கிற வேதனை நெஞ்சை அரிக்கத் தன் எதிர்காலம் நோக்கி இரவோடு இரவாகப் புறப்பட்டிருந்தான் பிரதாபன்!
