“தங்கச்சிக்கு காதல், இல்ல ஆரும் பெடியலாள(boys) பிரச்சினை எண்டு ஏதும் தெரியுமா?”
இல்லை என்று தலையசைத்தான் அவன்.
“உமக்கு ஏதும் சந்தேகம் இருக்கா?”
அதற்கும் இல்லை.
“ஆரும் ஆம்பிளை பிரெண்ட்ஸ்?”
விழிகள் கலங்கிவிட இல்லை என்றான் அவன்.
“போதைப் பழக்கம் எண்டு சொன்னது?”
“எனக்கும் வடிவா(ஒழுங்கா) தெரியாது. ஆனா, சந்தேகமா இருக்கு. இண்டைக்குத் தூக்குல தொங்கி இருந்ததைப் பாத்ததும் பதறிப்போய் உயிர் இருக்கா எண்டு அவளைப் போட்டு உலுக்கினான். அப்பதான் அவளின்ர கைல பாத்தன். ஊசி ஏத்தின அடையாளம் இருந்தது. அதுக்குப் பிறகு யோசிச்சுப் பாத்தா, இப்ப கொஞ்ச நாளா அவள் முழுக்கை இல்ல முக்காக்கை உடுப்புகள் தான் போடுறவள் எண்டு தெரிஞ்சது. முந்தி மாதிரி எங்களோட வந்திருந்து கதைக்கிறதும் குறைவு. அறைக்கையே இருப்பாள். ஏஎல் எக்ஸாம் வரப்போகுது எண்டபடியா படிக்கிறாள் எண்டு நாங்களும் பெருசா கவனிக்க இல்ல. இப்ப யோசிக்க யோசிக்க அப்பிடி இல்லையோ எண்டு இருக்கு. ” குரல் அடைக்க, அழுகையை அடக்கிக்கொண்டு சொன்னான் அவன்.
அவன் தோளில் தட்டிக்கொடுத்தான் எல்லாளன். “பிரேத பரிசோதனை(postmortem) ரிப்போர்ட் வரட்டும். என்ன எண்டு கண்டு பிடிக்கலாம். வேற ஏதும் நினைவு வந்தாலோ இல்ல இனி ஏதாவது சந்தேகப் படுற மாதிரி ஏதும் நடந்தாலோ உடன எங்களுக்குச் சொல்லோணும், சரியா?”
தற்காலிகமாக அந்த வீட்டை சீல் வைக்க ஏற்பாடு செய்தான் எல்லாளன். தடயங்களை யாராவது அழிக்க முற்படலாம் என்று இரு கான்ஸ்சடபில்களைக் காவலுக்கு நிறுத்தினான். அவர்களின் அறிவிப்பு வருகிற வரைக்கும் ஊரை விட்டு வெளியே எங்கேயும் போகக்கூடாது என்று வீட்டினருக்கு அறிவித்தான். மிகுதி வேலைகளைக் கதிரவனைக் கவனிக்கச் சொல்லிவிட்டு அவன் வெளியே வந்தபோது, ஸ்கூட்டியில் இன்னொரு பெண்ணுடன் வந்தாள் ஆதினி. கூடவே, இன்னும் இரண்டு பைக்குகளில் நான்கு ஆண்கள்.
புருவத்தைக் கேள்வியாகச் சுருக்கினான் எல்லாளன்.
“என்ர பிரெண்ட்ஸ் சேர்.” அவசரமாக ஓடி வந்து சொன்னான் சாகித்யன்.
அப்போதும், விழிகளில் கோபத்தோடு அவளையேதான் பார்த்தான் எல்லாளன்.
‘இவன் நிப்பான் எண்டு தெரியாம போச்சே!’ என்று உள்ளுக்குள் அலறினாலும், ஸ்கூட்டியை நிறுத்திவிட்டு அவனிடம் வந்தாள் ஆதினி. “சாமந்தி எங்கட ஸ்கூல். எனக்குத் தெரியும். சாகி அண்ணாவையும் பழக்கம் தான்.” எப்போதும் துரு துரு என்று இருக்கும் அவள் முகம், இன்று, கலங்கிப்போயிருந்ததைக் கவனித்தான் எல்லாளன்.
“சரி! எதுவா இருந்தாலும் இப்ப என்னத்துக்கு நீ இங்க வந்தனி?” பொழுது சாயும் நேரத்தில், வீட்டுக்குப் போகாமல், கூட்டம் கூட்டிக்கொண்டு வந்திருக்கிறாள் என்கிற கோபத்தில், குரலைத் தணித்து அதட்டினான்.
இப்போது அவள் விழிகளிலும் மெல்லிய கோபம் வந்தது. “இப்பதான் கேள்விப்பட்டனாங்க. அதுதான், என்ன நடந்தது எண்டு கேக்க வந்தனாங்க.” என்றாள் அவனை முறைத்தபடி.
“கேட்டு என்ன செய்யப் போறாய்? கேஸ நீ விசாரிக்கப் போறியா?”
“நாங்களும் சட்டம் தான் படிக்கிறம். இன்னும் நாலு அஞ்சு வருசத்துல நாங்களும் விசாரிப்பம்!” முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு ரோசத்தோடு சொன்னாள் அவள்.
“இப்பிடியே திரிஞ்சியோ கட்டாயம் நடக்கும்!”
அவனுடைய எள்ளல் பேச்சில் அவளுக்குக் கோபத்தில் முகம் சிவந்தது. நண்பர்களுக்கு மத்தியில் அவமானப்படுத்துகிறானே என்று அவனை முறைத்தாள்.
அதைப் பொருட்படுத்தவே இல்லை அவன். “இதெல்லாம் ஆரு?” ஒற்றை விரலால் அவளோடு நின்றவர்களைக் காட்டி வினவினான். அவளின் கூட்டத்தை அவனுக்கும் தெரியும். இந்த முகங்கள் அத்தனையும் புதிதாக இருந்தது.
“அது… சாகி அண்ணான்ர பிரெண்ட்ஸ்.”
“ஓ..! நீ இருந்தா போலீஸ்காரன் எவனும் கேள்வி கேக்க மாட்டான். அதைப் பயன்படுத்தித் தைரியமா வந்திட்டுப் போகலாம் எண்டு பிளான் போட்டீங்களோ?” போலீஸ் மூளை இந்தச் சின்ன விசயத்தைக் கூட கண்டுபிடிக்காதா என்ன?
உண்மை அதுதான் என்பதில் ஒன்றும் சொல்ல முடியாமல் நின்றாள் ஆதினி.
அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன், “அஞ்சு நிமிசம் தான் டைம். அதுவும் எனக்கு முன்னாலதான் என்ன கதைக்கிறதா இருந்தாலும் கதைக்கோணும்! அதுக்குமேல ஒரு செக்கன் கூட இங்க நிக்கக் கூடாது!” என்று முடித்துவிட்டு அங்கேயே நின்றுகொண்டான்.
அவன் அரட்டிய அரட்டிலேயே எல்லோரும் நடுங்கிப் போயிருந்தனர். இதில், அவன் முன்னிலையில் பேசு என்றால் என்னத்தைப் பேசுவது? ஒருவர் மற்றவரின் முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தனரே தவிர ஒரு வார்த்தை வெளியில் வரவில்லை. ஆதினி அவனை முறைத்துப் பார்த்தாள். அப்போதும், அவன் சட்டை செய்யவில்லை.
அந்த நாட்டினதின் முக்கிய நீதிபதிகளில் ஒருவரின் மகள். அவருக்கான ஆபத்துகள் அவளைச் சூழ்வதற்கும் சாத்தியங்கள் உண்டு. இதை எத்தனையோ முறை சொல்லியாயிற்று. எல்லாமே எருமை மாட்டுக்குமேல் பெய்த மழைதான்!
எல்லாளனிடம் என்னவோ சொல்ல வந்த கதிரவன் இவளைக் கண்டதும் ஒரே ஓட்டமாகத் திரும்பி வீட்டுக்குள் ஓடியிருந்தான். கவனித்தாலும் கருத்தில் கொள்ளவில்லை எல்லாளன். ஐந்து நிமிடங்கள் முடியவும், கையைத் திருப்பி நேரம் பார்த்தான்.
புறப்படு என்கிறான். அவளுக்கு எரிச்சல் மண்டியது. பார்வையால் எரித்துவிட்டு, “வாறம் அண்ணா. ஏதும் ஹெல்ப் வேணும் எண்டால் கேளுங்கோ!” என்று சாகித்தியனிடம் சொல்லிவிட்டு அவனைத் திரும்பியும் பாராமல் நடந்தாள்.
அவர்களின் பின்னாலேயே நடந்தவன், அவள் ஸ்கூட்டியின் பக்கம் திரும்பவும், “ஸ்கூட்டியை அந்தப் பிள்ளையிட்ட குடுத்திட்டு நீ போய் ஜீப்பில ஏறு!” என்றான் உத்தரவாக.
சும்மாவே ஆதினிக்கு எதிலும் பொறுமை இல்லை. இன்றைக்கு, இறப்பு வீடு என்று அவனுடைய அத்தனை அதட்டலுக்கும் அடங்கிப்போனது வேறு உள்ளுக்குள் நின்று எரிந்துகொண்டிருந்தது. இப்போது அவன் உத்தரவு வேறு இடவும், “அப்பிடியெல்லாம் வரேலாது. நான் என்ர சிலுக்குலதான் வருவன்!” என்று பிடிவாதக்குரலில் மறுத்துரைத்தாள்.
அனல் கக்கும் விழிகளால் அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன் அவளுக்குப் பதில் சொல்லவில்லை. மாறாக, அவளின் கையில் இருந்த திறப்பைப் பறித்து, அவளின் நண்பியிடம் கொடுத்தான். “ஆள் வந்து உங்கட வீட்டில ஸ்கூட்டியை எடுக்கும். இப்ப நீங்க வெளிக்கிடுங்க.” என்றுவிட்டு, இவளின் கையைப் பற்றி இழுத்துக்கொண்டு ஜீப்பை நோக்கி நடந்தான்.
அவளின் மறுப்பையோ கையை உருவப் பார்த்தத்தையோ பொருட்டில் கொள்ளாமல் ஜீப்பின் கதவைத் திறந்துவிட்டு, “ஏறு!” என்றான் அதட்டலாக.
அவன் இடுப்பில் இருக்கும் துப்பாக்கியை எடுத்து அவன் நெற்றியைப் பதம் பார்த்தால் என்ன என்கிற அளவுக்குக் கோபம் வந்தது அவளுக்கு. “எள்ளுவய, உனக்கு இருக்கடா!” பக்கத்தில் யாருமில்லை என்கிற தைரியத்தில் வாய்விட்டுச் சீறிவிட்டு ஏறி அமர்ந்துகொண்டாள்.
