“விளையாடாம தாங்க!” மிரட்டும் தொனியில் சொல்ல நினைத்தாலும் முடியாமல் குரல் தழைந்து வந்தது.
“என்னது? கேக்கேல்லை?” காதை இவள் பக்கமாகச் சரித்தபடி கேட்டான் அவன்.
“எனக்கு ஃபோன் இல்லாம இருக்கேலாது. தாங்க! இல்ல அப்பாட்டச் சொல்லுவன்.” அவளால் ஒரு அளவுக்குமேல் அவனிடம் பணிந்து போக முடியவில்லை.
“சொல்லு எண்டுதானே நானும் சொல்லுறன்!” என்றவன் ஜீப்பைக் கொண்டுவந்து அவளின் வீட்டின் முன்னே நிறுத்திவிட்டு, இறங்கினான்.
எரிச்சலும் சினமும் பொங்கியது ஆதினிக்கு. “என்ர போன தந்திட்டு போங்க!” ஜீப்பிலேயே இருந்தபடி குரல் கொடுத்தாள்.
“தரேலாது, போடி!” என்றுவிட்டு வீட்டுக்குள் நடந்தான் எல்லாளன்.
அவனுக்கு அவளின் இந்த மரியாதையற்ற நடத்தையும் பேச்சும் பிடிக்கவே பிடிக்காது. இதுவே, வேறு யாராகவும் இருந்திருக்கச் செவிட்டிலேயே போட்டுவிடுவான். அவனுடைய மரியாதைக்குரிய இளந்திரையன் அங்கிளின் மகள் என்பதும், உற்ற நண்பனின் தங்கை என்பதும், ஒவ்வொரு முறையும் அவனைத் தடுத்துப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தது.
அவளுக்கும் அது தெரியும். கூடவே, அண்ணாவும் அப்பாவும் இருக்கிறார்கள் என்கிற தைரியமும், இயல்பான துடுக்குத் தனமும் அவளையும் அமைதியாகப் போக விடுவதில்லை. கூடவே, அவனை கோபமேற்றிப் பார்ப்பதில் ஒரு இன்பம்.
இவனைக் கண்டுவிட்டு, “ஆதினி எங்க மச்சான்?” என்ற அகரனின் குரலின் பின்னே, “நில்லுங்க பபா(baba – Baby)! துவக்க தாங்க பபா!” என்று, அவர்களின் வீட்டுப் பாதுகாப்புக்கு நிற்கும் சமனல நாயக்கவின் பதட்டக் குரல் கேட்டது.
என்ன என்று எல்லாளன், அகரன், சியாமளா மூவரும் வேகமாகத் திரும்பிப் பார்த்தனர்.
அவரின் துப்பாக்கியோடு எல்லாளனை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தாள் ஆதினி.
அனைவருக்குமே ஒருமுறை திக் என்றது.
எந்தப் பதட்டமும் இல்லாமல் எல்லாளனைக் குறி வைத்தபடி அவனின் முன்னே வந்து நின்றாள் அவள்.
“என்ர போன தா!”
அவன் அஞ்சவுமில்லை அசரவுமில்லை. “தராட்டி?” என்றான் அவளையே பார்த்து.
அகரனுக்குத் தங்கையையும் தெரியும். நண்பனையும் தெரியும். அதில், “ஆதிக்குட்டி, இது என்ன பழக்கம்? அவன் தருவான். நீ துவக்க அவரிட்ட குடு!” என்றான் நயமாக.
“முதல் அவனைத் தரச்சொல்லு. என்ர பிரெண்ட்ஸ்க்கு முன்னால வச்சு எவ்வளவு கேவலப்படுத்தினவன் தெரியுமா? கேஸ நீ நடத்தப்போறியா எண்டு கேக்கிறான். துக்கம் நடந்த வீடாப் போச்சே எண்டு வாய மூடிக்கொண்டு வந்தா, ஜீப்ல ரெத்தம் வாற அளவுக்கு அட்வைஸ். சரி எதையாவது சொல்லிப்போட்டு போகட்டும் எண்டு பாத்தா, ஃபோனை பறிச்சு வச்சுக்கொண்டு உன்னட்ட கேஸ் குடுத்து அப்பாட்ட தீர்ப்பு வாங்கிக்கொண்டு வரட்டாம் எண்டு சொல்லுறான். இவனுக்கு எவ்வளவு திமிர் இருந்தா அப்பிடிச் சொல்லுவான்? மரியாதையா மன்னிப்புக் கேக்கச் சொல்லு. இல்லையோ, இங்க இப்ப ஒரு கொலை நடக்கும்!” உச்சக்கட்ட கோபத்தில் சிவந்த முகத்துடன் சொன்னவளின் விழிகளில் பயமும் இல்லை, துப்பாக்கியைப் பற்றியிருக்கிறோமே என்கிற பதட்டமும் இல்லை.
ஆனால், சியாமளாவுக்கு நெஞ்சுக்கூடே நடுங்கியது. அவள் கண்ட கோரக் காட்சிகள் போதாதா? இது என்ன கொடுமை? நெஞ்சு பதற, ஓடிவந்து தமையனின் முன்னே நின்றாள். “இது விளையாட்டு இல்ல ஆதினி. ஃபோன் நான் வாங்கித் தாறன். அண்ணா கதைச்சது பிழைதான். அவருக்காக நான் மன்னிப்பு கேக்கிறன். நீ கைய கீழ இறக்கு!” என்றாள் உடம்பெல்லாம் வியர்த்துவழிய.
எல்லாளனுக்கு அவளைப்போன்று எந்தப் பதட்டமும் இல்லை. “நீ தள்ளு! அவள் எப்பிடிச் சுடுறாள் எண்டு நானும் பாக்கிறன்!” என்று தங்கையை அந்தப் பக்கம் இழுத்துவிட்டுவிட்டு, “ஷூட் பண்ணு!” என்றபடி மீண்டும் அவளின் முன்னே வந்து நின்றான்.
அவளும் பயப்படவில்லை; நடுங்கவில்லை; பின்வாங்கவுமில்லை. “சும்மா வெருட்டுறன் எண்டு நினைக்காத. ஃபோன தா. இல்ல, கட்டாயம் ஷூட் பண்ணுவன்!” என்றாள் அசையாமல் நின்றபடி.
“என்ன இது? உங்கட தங்கச்சிக்கு எதுல விளையாடுறது எண்டு ஒரு அளவு இல்லையா?” என்று அகரனிடம் துடித்தாள் சியாமளா. இந்தளவுக்கு இடம் கொடுக்கும் அவன் மீதும் அவளுக்கு ஆத்திரம் வந்தது.
“நீ கொஞ்சம் அமைதியா இரு!” என்று அவளை அடக்கிவிட்டு, “டேய்! அவளின்ர ஃபோன குடுடா! ” என்றபடி, எல்லாளனின் பொக்கெட்டில் இருந்து ஃபோனை எடுத்து, அவளிடம் நீட்டினான் அகரன். “அவனுக்காக அண்ணா மன்னிப்புக் கேக்கிறன். நீ என்ர செல்லம் எல்லா, கைய கீழ இறக்கு!” என்று தன்மையாகச் சொல்லி, தானே அவள் கையை இறக்கி, அப்படியே துவக்கினையும் வாங்கிச் சமனலவிடம் கொடுத்தான்.
அப்போதுதான் சமனல நாயக்கவுக்கு உயிர் வந்தது. அவனின் கவனக்குறைவால் தானே இத்தனையும். சாதாரணமாக வந்தவள், “இத கூடவே வச்சிருக்கிறது பயமா இல்லையா அண்ணா?” என்றபடி கையில் பற்றவும், “பழகிப்போச்சு பபா.” என்று சிரித்தவன், பறித்துக்கொண்டு வந்து அவள் இப்படிச் செய்வாள் என்று எதிர்பார்க்கவே இல்லை.
துப்பாக்கி கிடைத்ததே போதும் என்று அதைக்கொண்டு ஓடியே போனான்.
சியாமளா இன்னுமே தன்னிலை மீண்டிருக்கவில்லை. நிற்கத் தெம்பற்றுப் பொத்தென்று சோபாவில் விழுந்தாள். கைகால்கள் எல்லாம் வெடவெட என்று வெளிப்படையாகவே நடுங்கியது. கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அதுபாட்டுக்குக் கொட்டியது. நடந்த நிகழ்வை விளையாட்டு என்று ஒதுக்கித் தள்ள முடியாமல் திணறினாள்.
“என்னம்மா இதெல்லாம்?” தங்கையிடம் மெல்ல விசாரித்தான் அகரன்.
“இப்பிடியே வச்சுக் கொஞ்சுடா! நாளைக்கு ஏதாவது பெருசா நடந்தபிறகு இருந்து அழுவாய் பார்! அப்ப விளங்கும்!” அகரனிடம் சீறினான் எல்லாளன். “இந்தா இவளுக்கு அவளை விட ரெண்டு வயசுதான் கூட. இப்பிடியா அரைவேக்காடு மாதிரி திரியிறாள். கொஞ்சமாவது பொறுப்பு இருக்கா எண்டு பார்.” என்று, தன் தங்கையைக் காட்டிச் சொன்னான்.
அது ஆதினிக்கு இன்னும் கோபமூட்டியது. “டேய் எள்ளுவய! தேவையில்லாம என்னை ஆரோடயும் ஒப்பிட்டுக் கதைக்காத. இல்லையோ, மண்டைய பிளந்து விட்டுடுவன்!” அப்போதும் அவனை நெருங்கியவளை, வேகமாக வந்து தடுத்துப் பிடித்தான் அகரன்.
