சியாமளா தந்த தேநீரைப் பருகிய பிறகுதான் தன் கைப்பேசியைப் பார்த்தான் அகரன். அதிலிருந்த ஆதினியின் குறுந்தகவலைக் கண்டு அவன் உதட்டினில் சின்னச் சிரிப்பு. “உன்ர ஆள் பிஸியாம் மச்சி. அளவு மோதிரம் வச்சிட்டுப் போயிருக்கிறாளாம். அந்த அளவுக்கு வாங்கட்டுமாம்.” என்று எல்லாளனுக்குத் தகவல் சொன்னான் அகரன்.
எல்லாளனுக்கு என்னவோ சரியில்லை என்று உள்மனது உறுத்தியது. “இண்டைக்குப் போறது எண்டு அவளுக்கும் சொன்னதுதானே. பிறகும் எங்க போனவளாம்? எங்க நிக்கிறாள் எண்டு எடுத்துக் கேள். அவளையும் கூட்டிக்கொண்டே போவம்.” என்றான்.
அகரனுக்கும் தங்கையை விட்டுவிட்டுப் போக மனமில்லை. அதில், அவளுக்கு அழைத்தான். மேலே மொட்டை மாடியில், தாங்கொணா பாரத்தை நெஞ்சில் சுமந்தபடி, செய்வதறியாது தடுமாறி நின்றவளுக்குத் தமையனின் அழைப்பைக் கண்டதும், விழிகள் கலங்கிற்று.
அனைத்தையும் அவனிடம் சொல்லி அழவேண்டும் போலிருந்தது. அப்படிச் சொல்லவும் பயமாக இருந்தது. இதுவரையில், நினைத்ததைச் செய்து, எண்ணியதைப் பேசி, மனதுக்குப் பிடித்தது போல மட்டுமே வாழ்ந்து பழகியவள். இப்படி, பெரும் துன்பம் ஒன்றை நெஞ்சுக்குள் பூட்டி வைப்பது எல்லாம் அவள் அறியாதது. இனி என்னாகும்? அவள் என்ன செய்ய வேண்டும்? இந்தக் கேள்விகள் தான் அவளைப்போட்டு மருட்டியது.
இதற்குள் மூன்று தடவைகள் விடாமல் அழைத்து ஓய்ந்திருந்தான் அகரன். “ஆள் உண்மையாவே பிஸி போல. நாங்க போவம்!” அவர்கள் இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு புறப்பட்டான்.
கடைகளுக்குப் போவது என்றாலே முதல் ஆளாக நிற்கிறவளின் இன்றைய செய்கை எல்லாளனை மீண்டும் குழப்பத்தில் ஆழ்த்திற்று. அவர்கள் போகப்போகிற நகைக்கடையின் பெயரை எழுதி, ‘அங்கதான் நிப்பம், கட்டாயம் நீ வாறாய்! நீ வராம நான் மோதிரம் வாங்க மாட்டன்!’ என்று அனுப்பிவிட்டான்.
திறந்து பார்க்கவேண்டிய அவசியமில்லாமல், அவன் அனுப்பிய செய்தி, ஆதினியின் கைபேசியின் திரையிலேயே தெரிந்தது. அதைப் பார்த்ததும் மளுக்கென்று பொங்கிய அழுகையை, உமிழ் நீருடன் சேர்த்து விழுங்கினாள். அவர்கள் பேசியதைக் கேட்காது இருந்திருந்தால், இந்தக் குறுந்தகவலைக் கண்டுவிட்டுத் துள்ளியிருப்பாளாக இருக்கும். அவனுக்குத் தன் மீது மிகுந்த பிரியம் என்றெண்ணி மகிழ்ந்திருப்பாள். அனைத்தையும் அறிந்துகொண்ட இப்போதோ மனம் அழுதது. சும்மா இருந்தவளின் மனதில் ஏன் ஆசையை விதைத்தான்? உள்ளே ஒரு முகமும் வெளியே இன்னொரு முகமும் காட்டுகிறானா அவளின் எல்லாளன்? முதலில் அவன் அவளுடையவன் தானா? சின்னமனம் கிடந்து தவியாகத் தவித்தது.
எல்லாளனுக்கும் அவளின் நினைவு மாத்திரமே. அகரனும் சியாமளாவும் அவர்களுக்குப் பிடித்தமாதிரி மோதிரம் எடுத்து முடித்ததும், “நான் இன்னொரு நாளைக்கு அவளைக் கூட்டிக்கொண்டு வந்து எடுக்கிறனடா.” என்று முடித்துக்கொண்டான். கேள்வியாக நோக்கியபோதும், அதைத் தங்கையின் மீதான அன்பாக எடுத்துக்கொண்ட அகரனுக்கும், அவனின் அந்த முடிவு பிடித்திருந்தது. அதில், தன் அன்பளிப்பாக நண்பனுக்கும் தங்கைக்கும் ஒவ்வொரு மோதிரங்களை அவன் வாங்கிக்கொண்டான்.
மூவருமாக வெளியே வந்தபோது, எல்லாளனுக்கு அழைப்பு வந்தது. அதை எடுத்துப் பேசிவிட்டு வந்தவனின் முகத்தில் மிகுந்த தீவிரம். “வேற ஏதும் வாங்கோணுமா?” என்றான் தங்கையிடம்.
“இல்ல அண்ணா. ஏதும் சாப்பிடுறது எண்டா சாப்பிட்டுட்டு இனி வீட்டுக்குத்தான்.” என்றவளின் பார்வையில் ஏன் கேட்கிறான் என்கிற கேள்வி.
“சரி, அப்ப நீங்க வெளிக்கிடுங்க. ஐங்கரன் டியூஷன் செண்டர்ல என்னவோ பிரச்சினையாம். என்ன எண்டு பாத்துக்கொண்டு வாறன்!” என்றபடி பைக்கில் ஏறி அமர்ந்தவன், “டேய், எங்கயும் மெனக்கெடுறேல்ல. நேரா வீட்டுக்குத்தான் போகோணும் சொல்லிட்டன். இனி எங்க வெளில சுத்துறது எண்டாலும் கலியாணத்துக்குப் பிறகுதான்!” என்றான் கண்டிப்புடன்.
“அடப்போடா!”என்று சிரித்தான் அகரன். “எனக்கும் உனக்கும் ஒரே வயசுதான். ஆனா, உன்ர பேச்சு மட்டும் என்னவோ வாழ்ந்து முடிச்சவன் மாதிரி. எங்களுக்கும் எல்லாம் தெரியும், நீ போய்க் கடமையைச் செய்! போ போ!” வேண்டுமென்றே அவனை விரட்டிவிட்டு, “நீ ஏறு சியாமி!” என்றபடி பைக்கைக் கொண்டுவந்து அவளருகில் நிறுத்தினான்.
தன்னை வம்பிழுத்தாலும் அகரன் பொறுப்பிலிருந்து வழுவமாட்டான் என்று தெரியும். அதில், சிறு முறுவலுடன் புறப்பட்டான்.
உணவகம் ஒன்றுக்குச் சியாமளாவை அழைத்துப்போனான் அகரன். அவனுடன் தனிமையில் பேசவேண்டும் என்று காத்திருந்த சியாமளா, இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டாள்.
இங்கே, வீட்டுக்குள்ளேயே அடைந்திருந்த ஆதினியின் உள்ளம் வேதனையில் உழன்றது. அவளின் தந்தையிடம் ஒரு வார்த்தை சொன்னால் போதும். அடுத்த நிமிடமே இந்தத் திருமண நிச்சயத்தை நிறுத்திவிடுவார். இப்படி, விருப்பமே இல்லாமல் திருமணத்திற்குச் சம்மதித்ததற்காக எல்லாளனுக்கு நல்ல பேச்சுக் கூட வாங்கிக்கொடுக்க முடியும். இதெல்லாம் நடந்தால் எல்லாளனை இழந்துவிடுவாளே. இத்தனைக்குப் பிறகும், அதுதான் பிரதானமாக அவள் மனதில் நின்றது. அதனால்தானே அவன் அறைந்ததைக் கூட யாருக்கும் சொல்லாமல் இருக்கிறாள். இந்தளவுக்கா வெட்கமும் ரோசமும் கெட்டுப்போனாள்? தன் மீதே கழிவிரக்கம் உண்டாகக் கண்கள் கலங்கிப் போனது.
இந்தக் குறுகிய காலத்துக்குள், அவள் மனம் அவனிடம் இந்தளவில் சரிந்துகிடப்பதை அவளாலேயே ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. சோர்ந்துபோய்க் கட்டிலில் விழுந்தவள் அப்படியே உறங்கிப்போனாள். இருள் கவ்வ ஆரம்பிக்கும் பொழுதில் எழுந்து, முகம் கழுவிக்கொண்டு கீழே வந்தாள். அங்கே, அகரனோடு சியாமளாவும் இருந்தாள். அதுவரையில், தன் வேதனையில் உழன்றுகொண்டு இருந்தவளுக்கு, அவளைக் கண்டதும் அடங்கிக்கிடந்த ஆத்திரம் நூறு மடங்காக வீறு கொண்டு எழுந்தது. இங்கே உன்னால் சுண்டுவிரலைக்கூட அசைக்க முடியாது என்று காட்ட நினைத்தாள்.
சியாமளாவை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு, “அண்ணா எனக்கு ஐஸ்கிரீம் வேணும்!” என்றாள் அதிகாரமாக.
“வெளில மழை பெய்யுது. இப்ப என்னத்துக்கு ஐஸ்கிரீம்? அதைவிட, வவுனியாவில இருந்து வந்ததுக்கு அவர் இன்னும் ஆறி இருக்கவே இல்ல. களைச்சிருக்கிறவரை கொஞ்ச நேரமாவது சும்மா இருக்க விடு!” உண்மையிலேயே அவன் மீது அக்கறை கொண்டு சொன்னாள் சியாமளா.
அப்படி அவள் நடுவில் புகுந்து பேசியது ஆதினிக்கு எரிச்சலை உண்டாக்கிற்று. “நான் ஒண்டும் அண்ணாவை ஐஸ்கிரீம் செய்யச் சொல்லேல்ல. வாங்கிக்கொண்டுதான் வரச் சொல்லுறன். மழை எண்டா கார்ல போகலாம்.” பட்டென்று அவளுக்குப் பதிலிறுத்துவிட்டு தமையனின் முன்னே சென்று நின்று, “அண்ணா! எனக்கு இப்ப ஐஸ்கிரீம் வேணும்!” என்றாள் அதிகாரமாக.
இப்போதும், அகரனைப் பேசவிடாமல் தானே முந்திக்கொண்டாள் சியாமளா. “வேணும் எண்டா வீட்டில இருக்கிறதச் சாப்பிடு. சும்மா சும்மா பிடிவாதம் பிடிக்காத! எப்பவும் உனக்கு நீ நினைக்கிறது தான் நடக்கோணுமா?”
அதோடு ஆதினியின் பொறுமை பறந்து போனது. “ஹல்லோ! எனக்குக் கத சொல்லுறத விட்டுட்டு நானும் அண்ணாவும் கதைக்கேக்க நடுவுக்க வாற பழக்கத்தை நீங்க முதல் நிப்பாட்டுங்க! விளங்கினதா?” முகத்தில் அடித்தாற்போன்று பட்டென்று சொன்னாள்.
சியாமளாவின் முகம் கருத்துப்போனது. ஆதினிக்குத் தமையனிடம் தனக்குள்ள உரிமையை நிலைநாட்டியே ஆகவேண்டும் என்கிற பிடிவாதம் வலுத்தது. அசையாமல் இருந்த அவனின் அமைதி, அது முடியாமல் போய்விடுமோ என்று கலங்கவைத்தது. அதில், “எழும்பு அண்ணா! எனக்கு இப்ப, ‘மேக்னம் டபிள் கரமல்’ வேணும். அது வீட்டில இல்ல. போய் வாங்கிக்கொண்டு வா!” என்று அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தாள்.
அப்போதும் அவன் அசையவில்லை. என்ன இது? சியாமளாவிடம் தோற்றுவிடுவோமோ என்று அவள் மனம் பதறியது. இல்லை! கூடாது! உடலும் உள்ளமும் கோபத்தில் நடுங்க, “இப்ப நீ கடைக்குப் போகப்போறியா இல்லையா?” என்று ஆங்காரமாகக் கத்தினாள்.
