அத்தியாயம் 17
எல்லாப் பெண் பிள்ளைகளையும் போல்தான் அவளும். அப்பா என்றால் உயிர். அவருக்கும் அவள் அப்படித்தான். என்ன, அவருக்கு மற்ற அப்பாக்களைப்போல அவளின் உயரத்துக்கு இறங்கி வந்து, மண்டியிட்டு, தலைகோதி, மிட்டாய் வாங்கித்தரத் தெரிந்ததில்லை.
பாவாடை சட்டை கேட்டால் சேலை வரும். ஃபோன் கேட்டால் ஐபாட் வரும். சைக்கிள் கேட்டால் ஸ்கூட்டி வரும். கார் கேட்டால் புத்தம் புதிது வரும். ஒவ்வொரு பிறந்தநாளின் போதும் அவளைக் கேளாமலேயே அவளுக்குப் பிடித்ததைச் செய்து அசத்திவிட்டு, குறுஞ்சிரிப்புடன் அவளைக் கடக்கும் அப்பா. திடமான முடிவெடுக்கப் பழக்கிய அப்பா. நிமிர்ந்து நின்று எதையும் எதிர்கொள்ளப் பழக்கிய அப்பா. பிழை செய்தாலும் பரவாயில்லை பொறுப்பை எடுத்து முடிவுகளையும் நீயே எடு என்று கம்பனியில் அவளை அமர்த்திய அப்பா. அந்த அப்பா வளர்த்த வளர்ப்புத்தான் இன்றுவரை எந்தச் சூழ்நிலையிலும் தெளிவாகச் சிந்தித்து அவளைச் செயலாற்ற வைப்பதும். அப்படியான அப்பா ஏன் அவளின் மனதைப் புரிந்துகொள்ளாமல் விட்டுவிட்டார்?
ஒரு நெடிய மூச்சுடன் நிமிர்ந்தவளின் பார்வையில் பட்டார் யசோதா. எதிர்பாராமல் கண்டதில் மெல்லிய அதிர்வுடன் இலேசாக விழிகள் கலங்கிற்று. அவரையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
“வாங்கோ வாங்கோ யசோம்மா. இண்டைக்கு ஐயாவுக்குப் பிறந்தநாள் தானே. நான் மறக்கேல்ல பாத்தீங்களா?” ஐய்யரே முன்னுக்குவந்து பூசைப் பொருட்களை வாங்கினார்.
‘எழும்பிப் போ ஆரா. அம்மா உன்ன காணமுதல் எழும்பிப் போ!’ என்று உள்மனம் உத்தரவிட்டபோதும் அவளால் அசையமுடியவில்லை. இன்னொரு பக்க மனமோ, ‘நான் ஏன் போகவேணும். அவா வந்தா வந்திட்டு போகட்டும். கோயிலுக்கு ஆரும் வரலாம் தானே.’ என்று அடம்பிடித்தது.
கண்மூடி கடவுளிடம் பிரார்த்தித்துக்கொண்டு இருந்த யசோதாவின் மனதிலும் ஏதோ ஒரு நிரடல். நிர்ச்சலனமாக கடவுளை கும்பிட முடியாத ஒரு தடை. ஏன்? காரணம் புரியாமல் தன்னைச் சுற்றி விழிகளைச் சுழற்றினார். ஆரணியைக் கண்டதும் கோபமும் கண்ணீரும் சேர்ந்தே வந்தது. கொடியிடையில் விலையுயர்ந்த ஆடைகள் அணிந்து, மிடுக்குடனும் முகத்தில் சிரிப்புடனும் வளைய வந்தவள் எங்கே. வாடி, வதங்கி, கருத்து, மெலிந்து யாரோபோல் இருக்கும் இவள் எங்கே?
“கல்யாண வாழ்க்கை அமோகமாத்தான் போகுது போல.” நேரே அவளின் முன்னால் வந்து நின்று குமுறினார். ஆரணியின் முகம் சுருங்கிப் போயிற்று. அம்மா அப்பா இருவர் மீதும் மனக்குறைகளைச் சுமந்துகொண்டு இருந்தவளுக்கு எதிர்பாராமல் அன்னை வந்து நின்று கேள்வி கேட்டபோது சட்டென்று பதில் சொல்ல முடியவில்லை. கண்ணீர் தான் வந்தது. அவரின் கைகளுக்குள் புகுந்துவிட வேண்டும் போலொரு துடிப்பு எழுந்தது.
“இப்ப விளங்குதா என்னத்துக்கு அவன வேண்டாம் எண்டு சொன்னோம் எண்டு. ஆளும் கோலமும். கருகரு எண்டு கருத்து, மெலிஞ்சு, சாயம்போன ஒரு சட்டையோட. போட்டிருந்த செயின் எங்க? வெறும் கழுத்தோட நிக்கிறாய். இந்த வாழ்க்கையை வாழத்தான் ஓடி போனியா?” அவளை நல்லதொரு கோலத்தில் கண்டிருந்தாலாவது மனம் ஆறியிருக்கும் போலும்.
அன்னையின் பேச்சு ஆரணியைச் சுட்டது. “ஓடி போகேல்ல அம்மா. எனக்குப் பிடிச்ச வாழ்க்கையை வாழப்போறன் எண்டு சொல்லிப்போட்டுத்தான் வந்தனான்.” என்றாள் ரோசத்தோடு.
“உண்மைதான். நீ சொல்லிப்போட்டுத்தான் வந்தனி. பெத்த தாய் தகப்பனுக்கு ஒரு மகள் இதைவிடப் பெரிய பெருமையைத் தேடித்தரவே ஏலாது!” தான் அவளுக்கு அன்னை என்று பேச்சில் நிரூபித்தார், யசோதா.
முகம் கன்றிப்போயிற்று அவளுக்கு.
“நல்லபடியா உன்ன வளத்து விட்டுட்டோம் தானே. இனி உனக்கு நாங்க தேவையில்லை. வெளில வந்திட்டாய். எங்களை வயசு போற காலத்தில தனியா விட்டுட்டாய் என்ன? ஒற்றைப் பிள்ளை எண்டு பாத்துப் பாத்து வளத்தத்துக்கு நல்ல கைம்மாறு செய்திட்டாய். அதுவும் உன்ர அப்பா அந்த மனுசன் உனக்கு என்ன குறை வச்சவர் எண்டு இப்படி நடந்தனி?”
அன்று காலையில் இருந்தே அவருக்குத் தான் செய்தது பெரும் தவறு என்று தனக்குள்ளேயே குமைந்துகொண்டு இருந்தவள் அன்னையின் பேச்சில் இன்னுமே உடைந்து போனாள். ஆனாலும், என்னை மட்டுமே குற்றம் சாட்டுகிறார்களே என்கிற சிறுபிள்ளைக் கோபமும் உண்டாயிற்று. அதில், “அதுதான் ஒற்றை மகளின்ர மனுசனுக்கு வேலை தாறன் எண்டு சொன்ன அங்கிளிட்ட குடுக்க வேண்டாம் எண்டு அப்பா சொன்னவர் போல.” என்று நியாயம் கேட்டாள் அவள்.
முதலில் புருவம் சுருக்கி யோசித்துவிட்டு, வறட்சியான சிரிப்பு ஒன்றைச் சிந்தினார் யசோதா. “உன்ன நாங்க விளங்கிக்கொள்ள இல்லையோ எண்டு நிறையத்தரம் யோசிச்சு இருக்கிறன். ஆனா, நீதான் எங்களை விளங்கிக்கொள்ளவே இல்லை எண்டு இப்ப விளங்குது. உன்ர அப்பாக்கு எதிரியை கூட நேரடியா மோதி முன்னுக்கு வரத்தான் தெரியுமே தவிர முதுகுல குத்தத் தெரியாது. அப்பிடியானவர் உன்னைப் பின்னுக்கு நிண்டு தள்ளிவிடுவார் எண்டு நினைக்கிறியா?” என்று கேட்டார்.
சொல்கிறவர் சொன்னால் கேட்ட இவளுக்கு எங்கே போனது புத்தி என்று கோபம் வந்தது யசோதாவுக்கு. “அந்த வேலைய பறிச்சது அப்பாவா இருந்தா உன்ர மனுசன் பாக்கிற ட்ரைவர் வேலைய பறிக்க எவ்வளவு நேரமாகும்? இல்ல டெலிவரி போயா பாக்கிற வேலைய பறிக்க எவ்வளவு நேரமாகும். உன்ர மனுசன்ர டிரைவிங் லைசென்ஸை பறிச்சா எல்லாக் கதையும் முடிஞ்சுதே.” என்று சொல்லவும், அதுதானே என்று திகைத்துப்போய் அன்னையைப் பார்த்தாள், ஆரணி.
“உனக்கு உன்ர அப்பாவைப்பற்றியும் தெரிய இல்ல. உன்னைச் சுத்தி இருக்கிற மனுசரைப் பற்றியும் தெரிய இல்ல. முதல்ல மனுசரை படிக்கப்பழகு. இல்லாம வாழ்க்கைல முன்னுக்கு வரவே மாட்டாய்.” என்றவர் அதற்குமேல் அங்கே நிற்கவே இல்லை.
திகைப்புடன் அமர்ந்திருந்தாள் ஆரணி. யாரைப் படிக்கவில்லை என்கிறார் அம்மா. ராஜேந்திரன் அங்கிளையா? அன்று, ஒரு வேலை கிடைத்தாலே போதும் என்று இருந்தவர்கள் அதன் பின்னிருந்த அரசியலை ஏன் யோசிக்கப் போகிறார்கள்? ஆனால், இன்று யோசிக்க யோசிக்கத் தலை வெடிக்கும் போலிருந்தது.
உண்மைதானே. அலுவலக உத்தியோகம் கொடுக்கவேண்டாம் என்று தடுத்த அப்பா ட்ரைவர் வேலைக்கு மட்டும் எப்படிச் சம்மதிப்பார்? இதெல்லாம் அங்கிளின் வேலையா? ஏன்? அப்பாவோடான தொழில் போட்டியா. அல்லது அவள் மீது ஏதும் கோபமா? மகளைப்போன்று கொண்டாடுவாரே. என்னதான் நல்லமாதிரி பழகினாலும் அப்பாவோடான தொழில் போட்டி அவர்களை நசித்துப் பார்த்துவிட்டதோ? ராஜேந்திரனின் ராஜதந்திரம் மெல்லப் புரிந்தது. ஆனால், அதற்கு அவளின் நிகேதன் தான் கிடைத்தானா?
எல்லாப் பெண் பிள்ளைகளையும் போல்தான் அவளும். அப்பா என்றால் உயிர். அவருக்கும் அவள் அப்படித்தான். என்ன, அவருக்கு மற்ற அப்பாக்களைப்போல அவளின் உயரத்துக்கு இறங்கி வந்து, மண்டியிட்டு, தலைகோதி, மிட்டாய் வாங்கித்தரத் தெரிந்ததில்லை.
பாவாடை சட்டை கேட்டால் சேலை வரும். ஃபோன் கேட்டால் ஐபாட் வரும். சைக்கிள் கேட்டால் ஸ்கூட்டி வரும். கார் கேட்டால் புத்தம் புதிது வரும். ஒவ்வொரு பிறந்தநாளின் போதும் அவளைக் கேளாமலேயே அவளுக்குப் பிடித்ததைச் செய்து அசத்திவிட்டு, குறுஞ்சிரிப்புடன் அவளைக் கடக்கும் அப்பா. திடமான முடிவெடுக்கப் பழக்கிய அப்பா. நிமிர்ந்து நின்று எதையும் எதிர்கொள்ளப் பழக்கிய அப்பா. பிழை செய்தாலும் பரவாயில்லை பொறுப்பை எடுத்து முடிவுகளையும் நீயே எடு என்று கம்பனியில் அவளை அமர்த்திய அப்பா. அந்த அப்பா வளர்த்த வளர்ப்புத்தான் இன்றுவரை எந்தச் சூழ்நிலையிலும் தெளிவாகச் சிந்தித்து அவளைச் செயலாற்ற வைப்பதும். அப்படியான அப்பா ஏன் அவளின் மனதைப் புரிந்துகொள்ளாமல் விட்டுவிட்டார்?
ஒரு நெடிய மூச்சுடன் நிமிர்ந்தவளின் பார்வையில் பட்டார் யசோதா. எதிர்பாராமல் கண்டதில் மெல்லிய அதிர்வுடன் இலேசாக விழிகள் கலங்கிற்று. அவரையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
“வாங்கோ வாங்கோ யசோம்மா. இண்டைக்கு ஐயாவுக்குப் பிறந்தநாள் தானே. நான் மறக்கேல்ல பாத்தீங்களா?” ஐய்யரே முன்னுக்குவந்து பூசைப் பொருட்களை வாங்கினார்.
‘எழும்பிப் போ ஆரா. அம்மா உன்ன காணமுதல் எழும்பிப் போ!’ என்று உள்மனம் உத்தரவிட்டபோதும் அவளால் அசையமுடியவில்லை. இன்னொரு பக்க மனமோ, ‘நான் ஏன் போகவேணும். அவா வந்தா வந்திட்டு போகட்டும். கோயிலுக்கு ஆரும் வரலாம் தானே.’ என்று அடம்பிடித்தது.
கண்மூடி கடவுளிடம் பிரார்த்தித்துக்கொண்டு இருந்த யசோதாவின் மனதிலும் ஏதோ ஒரு நிரடல். நிர்ச்சலனமாக கடவுளை கும்பிட முடியாத ஒரு தடை. ஏன்? காரணம் புரியாமல் தன்னைச் சுற்றி விழிகளைச் சுழற்றினார். ஆரணியைக் கண்டதும் கோபமும் கண்ணீரும் சேர்ந்தே வந்தது. கொடியிடையில் விலையுயர்ந்த ஆடைகள் அணிந்து, மிடுக்குடனும் முகத்தில் சிரிப்புடனும் வளைய வந்தவள் எங்கே. வாடி, வதங்கி, கருத்து, மெலிந்து யாரோபோல் இருக்கும் இவள் எங்கே?
“கல்யாண வாழ்க்கை அமோகமாத்தான் போகுது போல.” நேரே அவளின் முன்னால் வந்து நின்று குமுறினார். ஆரணியின் முகம் சுருங்கிப் போயிற்று. அம்மா அப்பா இருவர் மீதும் மனக்குறைகளைச் சுமந்துகொண்டு இருந்தவளுக்கு எதிர்பாராமல் அன்னை வந்து நின்று கேள்வி கேட்டபோது சட்டென்று பதில் சொல்ல முடியவில்லை. கண்ணீர் தான் வந்தது. அவரின் கைகளுக்குள் புகுந்துவிட வேண்டும் போலொரு துடிப்பு எழுந்தது.
“இப்ப விளங்குதா என்னத்துக்கு அவன வேண்டாம் எண்டு சொன்னோம் எண்டு. ஆளும் கோலமும். கருகரு எண்டு கருத்து, மெலிஞ்சு, சாயம்போன ஒரு சட்டையோட. போட்டிருந்த செயின் எங்க? வெறும் கழுத்தோட நிக்கிறாய். இந்த வாழ்க்கையை வாழத்தான் ஓடி போனியா?” அவளை நல்லதொரு கோலத்தில் கண்டிருந்தாலாவது மனம் ஆறியிருக்கும் போலும்.
அன்னையின் பேச்சு ஆரணியைச் சுட்டது. “ஓடி போகேல்ல அம்மா. எனக்குப் பிடிச்ச வாழ்க்கையை வாழப்போறன் எண்டு சொல்லிப்போட்டுத்தான் வந்தனான்.” என்றாள் ரோசத்தோடு.
“உண்மைதான். நீ சொல்லிப்போட்டுத்தான் வந்தனி. பெத்த தாய் தகப்பனுக்கு ஒரு மகள் இதைவிடப் பெரிய பெருமையைத் தேடித்தரவே ஏலாது!” தான் அவளுக்கு அன்னை என்று பேச்சில் நிரூபித்தார், யசோதா.
முகம் கன்றிப்போயிற்று அவளுக்கு.
“நல்லபடியா உன்ன வளத்து விட்டுட்டோம் தானே. இனி உனக்கு நாங்க தேவையில்லை. வெளில வந்திட்டாய். எங்களை வயசு போற காலத்தில தனியா விட்டுட்டாய் என்ன? ஒற்றைப் பிள்ளை எண்டு பாத்துப் பாத்து வளத்தத்துக்கு நல்ல கைம்மாறு செய்திட்டாய். அதுவும் உன்ர அப்பா அந்த மனுசன் உனக்கு என்ன குறை வச்சவர் எண்டு இப்படி நடந்தனி?”
அன்று காலையில் இருந்தே அவருக்குத் தான் செய்தது பெரும் தவறு என்று தனக்குள்ளேயே குமைந்துகொண்டு இருந்தவள் அன்னையின் பேச்சில் இன்னுமே உடைந்து போனாள். ஆனாலும், என்னை மட்டுமே குற்றம் சாட்டுகிறார்களே என்கிற சிறுபிள்ளைக் கோபமும் உண்டாயிற்று. அதில், “அதுதான் ஒற்றை மகளின்ர மனுசனுக்கு வேலை தாறன் எண்டு சொன்ன அங்கிளிட்ட குடுக்க வேண்டாம் எண்டு அப்பா சொன்னவர் போல.” என்று நியாயம் கேட்டாள் அவள்.
முதலில் புருவம் சுருக்கி யோசித்துவிட்டு, வறட்சியான சிரிப்பு ஒன்றைச் சிந்தினார் யசோதா. “உன்ன நாங்க விளங்கிக்கொள்ள இல்லையோ எண்டு நிறையத்தரம் யோசிச்சு இருக்கிறன். ஆனா, நீதான் எங்களை விளங்கிக்கொள்ளவே இல்லை எண்டு இப்ப விளங்குது. உன்ர அப்பாக்கு எதிரியை கூட நேரடியா மோதி முன்னுக்கு வரத்தான் தெரியுமே தவிர முதுகுல குத்தத் தெரியாது. அப்பிடியானவர் உன்னைப் பின்னுக்கு நிண்டு தள்ளிவிடுவார் எண்டு நினைக்கிறியா?” என்று கேட்டார்.
சொல்கிறவர் சொன்னால் கேட்ட இவளுக்கு எங்கே போனது புத்தி என்று கோபம் வந்தது யசோதாவுக்கு. “அந்த வேலைய பறிச்சது அப்பாவா இருந்தா உன்ர மனுசன் பாக்கிற ட்ரைவர் வேலைய பறிக்க எவ்வளவு நேரமாகும்? இல்ல டெலிவரி போயா பாக்கிற வேலைய பறிக்க எவ்வளவு நேரமாகும். உன்ர மனுசன்ர டிரைவிங் லைசென்ஸை பறிச்சா எல்லாக் கதையும் முடிஞ்சுதே.” என்று சொல்லவும், அதுதானே என்று திகைத்துப்போய் அன்னையைப் பார்த்தாள், ஆரணி.
“உனக்கு உன்ர அப்பாவைப்பற்றியும் தெரிய இல்ல. உன்னைச் சுத்தி இருக்கிற மனுசரைப் பற்றியும் தெரிய இல்ல. முதல்ல மனுசரை படிக்கப்பழகு. இல்லாம வாழ்க்கைல முன்னுக்கு வரவே மாட்டாய்.” என்றவர் அதற்குமேல் அங்கே நிற்கவே இல்லை.
திகைப்புடன் அமர்ந்திருந்தாள் ஆரணி. யாரைப் படிக்கவில்லை என்கிறார் அம்மா. ராஜேந்திரன் அங்கிளையா? அன்று, ஒரு வேலை கிடைத்தாலே போதும் என்று இருந்தவர்கள் அதன் பின்னிருந்த அரசியலை ஏன் யோசிக்கப் போகிறார்கள்? ஆனால், இன்று யோசிக்க யோசிக்கத் தலை வெடிக்கும் போலிருந்தது.
உண்மைதானே. அலுவலக உத்தியோகம் கொடுக்கவேண்டாம் என்று தடுத்த அப்பா ட்ரைவர் வேலைக்கு மட்டும் எப்படிச் சம்மதிப்பார்? இதெல்லாம் அங்கிளின் வேலையா? ஏன்? அப்பாவோடான தொழில் போட்டியா. அல்லது அவள் மீது ஏதும் கோபமா? மகளைப்போன்று கொண்டாடுவாரே. என்னதான் நல்லமாதிரி பழகினாலும் அப்பாவோடான தொழில் போட்டி அவர்களை நசித்துப் பார்த்துவிட்டதோ? ராஜேந்திரனின் ராஜதந்திரம் மெல்லப் புரிந்தது. ஆனால், அதற்கு அவளின் நிகேதன் தான் கிடைத்தானா?
இப்போ மனச கஷ்டப்படுத்திட்டு போறார், ஆனால் அவள் அப்பா பற்றி தெரிந்தது போல், அந்த ராஜேந்திரன் தந்திரமும் தெரிந்ததே. 
